Σε μια σκοτεινή αίθουσα δώδεκα οθόνες με ηλεκτρονικούς υπολογιστές πάνω σε ισάριθμα βάθρα σχηματίζουν έναν κύκλο. Δεσμίδες φωτός υποδεικνύουν τη σωστή θέση του «παίκτη» και το σκηνικό της εγκατάστασης «πρότζεκτ ΑΤΛΑΣ» του Παναγιώτη Βελιανίτη θυμίζει κάτι από την ταινία επιστημονικής φαντασίας «Tron». Οι 12 είμαστε μόνοι μας στο βάθρο και ταυτόχρονα όλοι μαζί, δημιουργώντας μια αυτοσχέδια «συναυλία» από ήχους, μουσικές, ομιλίες με τη βοήθεια των αστερισμών που εναλλάσσονται μπροστά στην οθόνη μας προσομοιάζοντας την περιστροφή του ουρανού. Με τη βοήθεια μιας κάμερας που ανιχνεύει τις κινήσεις, ο χρήστης ενεργοποιεί τα αστέρια της Μικρής ή της Μεγάλης Αρκτου, του Αιγόκερω, του Μεγάλου Κυνός, του Ηρακλή με το «άγγιγμά» του και ακούγονται τα ηχογραφημένα μηνύματα: η φωνή του Γκράχαμ Μπελ από το 1885, η 5η Συμφωνία του Μπετόβεν, ο Οσκαρ Ουάιλντ να απαγγέλλει ποίηση, η ομιλία του Λένιν στον Κόκκινο Στρατό, του Φρόιντ και του Γκάντι, δελτία ειδήσεων από το Μεγάλο Κραχ του 1929 έως σήμερα, γεγονότα της ελληνικής και παγκόσμιας Ιστορίας. Οσο ο αστερισμός απομακρύνεται από τη Γη τόσο παλιότερες είναι οι ηχογραφήσεις που ενεργοποιούμε. Κουνώντας τα χέρια μοιάζουμε με μαθητευόμενους μαέστρους, παράγοντας ατομικά και συλλογικά ένα ηχητικό σύνολο, μοναδικό κάθε φορά. Είναι θόρυβος ή μήπως τα θραύσματα της ιστορίας που επανέρχονται ως μνήμες κλειδωμένες σε έναν ψηφιακό κουμπαρά; Ο Παναγιώτης Βελιανίτης μάς προσκαλεί να το ανακαλύψουμε και παραπέμπει στον φιλόσοφο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο οποίος υποστήριξε ότι ο ιστορικός δεν πρέπει να αντιμετωπίζει την Ιστορία σαν μια γραμμική αλληλουχία συμβάντων αλλά ως εκρήξεις σε ένα ομοιογενές συνεχές, ώστε τα θραύσματα του παρελθόντος και του παρόντος να συγκροτούν έναν «νέο αστερισμό».
Πρότζεκτ ΑΤΛΑΣ, Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260, έως 15/7, από τις 7.30 μ.μ.