Κάνω την αυτοκριτική μου. Χρόνια τώρα αντιμετώπιζα με επιφυλάξεις την εκστρατεία για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. Μην πάει ο νους σας στο κακό. Οι επιφυλάξεις και οι υποψίες μου οφείλονταν κατά μείζονα λόγο στο γεγονός ότι η όλη υπόθεση ήταν έμπνευση της Εθνικής μας Σοσιαλίστριας. Την άκουγα να μιλάει και αυτομάτως στο μυαλό μου ανέβαιναν σκηνές, σαν κακοχωνεμένες τροφές στον οισοφάγο, από το «Ποτέ την Κυριακή«. Ξέρετε εκεί που φωνάζει, χειρονομεί και γενικώς παριστάνει την Eλληνίδα, στην πιο ανυπόφορη φολκλορική εκδοχή της.
Ο Τσαρούχης είχε πει, μόλις άρχισε η εκστρατεία και τον συνάντησαν στο αεροδρόμιο πριν πάρει την πτήση για το Λονδίνο: «Πάω να δω τα Ελγίνεια πριν μας τα πάρει η Μελίνα». Σκεφτόμουν, λοιπόν, καλά κάθονται εκεί που κάθονται, γιατί αν έρθουν εδώ αυτή θα αρχίσει να φωνάζει, να τα αγκαλιάζει, και να περιφέρεται ξυπόλυτη χαϊδεύοντάς τα. Αφήστε που όσο είναι εκεί γλιτώνουμε κι απ’ αυτό το μάλλον γελοίο θέαμα με τις καλλίπυγους που παριστάνουν τις Καρυάτιδες και παρελαύνουν κάθε χρόνο στο Βρετανικό Μουσείο εις ένδειξη βαρυτάτου εθνικού πένθους.
Με έθιγε και μένα η υπεροψία των Aγγλων και αντιλαμβανόμουν τα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς, που υποστήριζε πως τα γλυπτά αποτελούν στοιχεία αρχιτεκτονικού συνόλου από το οποίο έχουν βιαίως αφαιρεθεί. Από την άλλη, βέβαια, δεν μπορούσα να μη συνυπολογίσω τον ρόλο που διαδραμάτισε η παρουσία τους εκεί για τον φιλελληνισμό και το γεγονός ότι ένα έργο τέχνης δεν παύει να είναι αριστούργημα, είτε βρίσκεται στον φυσικό του χώρο είτε όχι. Υπήρχε, τέλος, η ενοποίηση του ευρωπαϊκού πολιτισμικού χώρου, μέρος της πορείας της Ευρωπαϊκής Eνωσης που ελαχιστοποιούσε την απόσταση ανάμεσα στην Αθήνα και στο Λονδίνο.
Με το Brexit, όμως, οι συνθήκες ανετράπησαν άρδην. Αφού οι Ισπανοί ζητούν συνδιαχείριση του Γιβραλτάρ, γιατί να μη ζητήσουμε κι εμείς πίσω τα Γλυπτά; Να μην κερδίσει κάτι και η πτωχή Ελλάς από τις ιδιοτροπίες των Aγγλων;
Σπεύδω να ξεκαθαρίσω ότι αστειεύομαι. Ή σχεδόν, τέλος πάντων. Απλώς, μην εκπλαγείτε αν, στην επόμενη αξιολόγηση, η κυβέρνηση, αφού εξαντλήσει εκλογικούς νόμους και άλλα φλέγοντα, ανανεώσει την εκστρατεία καταγγέλλοντας συγχρόνως και τη Γερμανία ότι δεν μας βοηθάει να πάρουμε τα Μάρμαρά μας, που τα έχει απαγάγει μια χώρα που δεν ανήκει στην Ευρώπη.