Ελληνας θεός χωρίς Απόκριες

Ελληνας θεός χωρίς Απόκριες

2' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην περίπου ευρωπαϊκή χώρα που ακούει στο όνομα Ελλάς οι κλυδωνισμοί που δονούν τη Γηραιά Ηπειρο φτάνουν ως μακρινός απόηχος. Ενας βόμβος, κάτι σαν τα παράσιτα των εκπομπών στα βραχέα.

Μπορεί οι γεωγραφικές αποστάσεις να έχουν εκμηδενισθεί, μπορεί η Αδριατική να έχει στενέψει από τότε που την κυβερνούσε η Γαληνοτάτη, μπορεί τα Βαλκάνια να έχουν ξεχάσει τους Μουράτ και τους Σουλεϊμάν, όμως τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορικής μας σοφίας εμείς δεν τα εκχωρούμε σε κανέναν.

«Να πεις ότι δεν σας τα είπαμε; Από πέρυσι σας τα λέγαμε πως αν δεν κάνετε κάτι θα έχουμε άλλα». Ανοίξαμε τα σύνορα, αλλά βρέθηκαν κάτι Σκοπιανοί να τα κλείσουν. Σήκωσαν τείχη και οι Ούγγροι, με αποτέλεσμα να φοβηθεί ο έρμος ψηφοφόρος στο Σέφιλντ ότι δεν θα τον αφήσουν να εκφράσει τα ανθρωπιστικά του αισθήματα.

Ασε πια τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Στην περίπου οικονομία της Ελλάδος, ως γνωστόν, η ιδιωτική πρωτοβουλία παραμένει ασύδοτος και δεν επιτρέπει στο Δημόσιο και στο κράτος να φέρει την ανάπτυξη. Ως εκ τούτου παράτα τις αγορές και βάλε τον περιπτερά να κόβει απόδειξη και να δεις που όλα θα φτιάξουν.

Ευτυχώς ομιλούμεν την ελληνικήν. Εστω και στο περίπου. Η ποιότητα της σοφίας της είναι τέτοια όμως που ακόμη και στο περίπου να τη μιλάς, με καμιά πενηνταριά λέξεις, σου επιτρέπει να αντικρίζεις αφ’ υψηλού τους χθαμαλούς καιρούς.

Λιτότητα; Στην αγγλική ή τη γαλλική είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια οικονομική έννοια. Στα ελληνικά όμως έχει οντολογική σημασία. Λες, ας πούμε, «οι Αγγλοι ψήφισαν κατά της λιτότητας», κι ενώ ο αφελής σε ρωτάει για ποια λιτότητα μιλάς, εσύ χαμογελάς ειρωνικά.

Και για να σοβαρευτούμε. Λέμε ότι το βρετανικό δημοψήφισμα αναγκάζει την Ευρώπη να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στον εαυτό της, απέναντι στην Ιστορία της, απέναντι στο παρόν της. Και βέβαια είναι έτσι. Και λέει ο Ελληνας πρωθυπουργός πως είναι ψήφος κατά των κλειστών συνόρων, της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού. Ομιλών την ελληνικήν εις το περίπου, θα μου πείτε. Αυτές οι λέξεις τού έρχονται στο μυαλό όποτε ακούει Ευρώπη. Κάτι σαν εξαρτημένο αντανακλαστικό.

Πόσοι τον ακούν; Κρίνοντας από το αποτέλεσμα του περυσινού δικού μας δημοψηφίσματος, πολύ περισσότεροι από όσους θα ανεχόταν το μέτρο της κοινής λογικής. Αυτά έχουν τα δημοψηφίσματα. Βιάζεσαι να τελειώνεις με την ψήφο σου γιατί έχεις παίξει Στοίχημα.

Η Ευρώπη αλλάζει. Φύσει αισιόδοξος, και ευρωπαϊστής εξ απαλών ονύχων, πιστεύω ότι η σημερινή κρίση τής ήταν απαραίτητη. Η κρίση είναι κρίση βέβαια, και η έκβασή της είναι εξίσου απρόβλεπτη με την έκβαση του πολέμου.

Μπορεί να αλλάξει και η Ελλάδα μαζί με την Ευρώπη; Ή θα παραμείνει το παιδί που ντύνεται Ελληνας θεός, κι ας μην έχουμε Απόκριες, και κανείς δεν έχει διάθεση να ασχοληθεί με τις παραξενιές του όταν χαλάσουν τα υδραυλικά και το σπίτι πλημμυρίσει.

Το αρπάζουν απ’ τον σβέρκο και το σέρνουν στον κήπο κι ας ουρλιάζει πως θα στείλει κεραυνούς.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή