Μπαίνοντας στον πολεοδομικό ιστό του Πόρτο Ράφτη, μεσημέρι καλοκαιρινής Δευτέρας, αυτό που είναι σχεδόν αδύνατον ν’ αποφύγεις είναι η σκέψη πως η παραθαλάσσια Αττική επισημαίνει την αξία της μητροπολιτικής Αθήνας. Τα χαμηλά κτίσματα, η προσεγμένη, κατά κανόνα, αρχιτεκτονική, βεβαίως η θάλασσα, της οποίας η αίσθηση σε ακολουθεί ακόμη κι αν βρίσκεσαι στην πορτοραφτική «ενδοχώρα», συνομιλούν, έστω και σε αντιδιαστολή, με τον κεντρικό πυρήνα της πρωτεύουσας. Αυτή η συνομιλία τονίζει, αφενός, το επονομαζόμενο χάος της Αθήνας, ενώ υπογραμμίζει ταυτόχρονα την αξία της αττικής ακτογραμμής ως διεξόδου, και όχι ασφαλώς μόνο «για μπάνιο».
Ο διάσημος πολεοδόμος Κωνσταντίνος Δοξιάδης είχε ένα όραμα για το Πόρτο Ράφτη, μόνο ένα κομμάτι του οποίου έχει διατηρηθεί ζωντανό. Τη δεκαετία του ’70, υλοποίησε το μεγάλο του σχέδιο: κατασκεύασε ένα συγκρότημα κατοικιών, υπό τον τίτλο «Απολλώνιο», προκειμένου να στεγάσει διανοούμενους και καλλιτέχνες της εποχής. Εκτός από τις κατοικίες, κατασκεύασε το Κέντρο Συμποσίων, ένα ανοιχτό θέατρο και μία εκκλησία. Ο ίδιος, όπως είχε γράψει ο Δημήτρης Ρηγόπουλος στην «Κ», «φαντάζεται μια πρότυπη κοινότητα κτισμένη στην ανθρώπινη κλίμακα, χωρίς δρόμους για τα αυτοκίνητα στο εσωτερικό της, με στενά κατηφορικά δρομάκια και σπίτια με αυλές». Δυστυχώς, το 2011, οι τότε ιδιοκτήτες του «Απολλωνίου» νομίμως κατεδάφισαν ένα μεγάλο κομμάτι του οικισμού. Ο,τι σώθηκε θυμίζει το όραμα του Δοξιάδη και τις δυνατότητες της παραθαλάσσιας αρχιτεκτονικής που θα μπορούσε να γλιτώσει την Αττική από την εργολαβική αναρχία.
Το Πόρτο Ράφτη είναι μια κάποια προβολή ενός μικρού παρελθόντος που έγινε για λίγο παρόν, αλλά δεν κατάφερε να μείνει ως μέλλον. Είναι μια περιοχή, στην οποία αξίζει κανείς να στοχαστεί, αφού βέβαια τελειώσει το μπάνιο του στον Αγιο Σπυρίδωνα, την Ερωτοσπηλιά ή στις μικρές παραλίες που ξεφυτρώνουν εδώ κι εκεί!