Η πρωτεύουσα της μουντζούρας. Η Αθήνα, μια πόλη ταυτισμένη στην παγκόσμια συνείδηση με την Ιστορία, εξακολουθεί να βλέπει πολλά από τα αγάλματά της να γίνονται στόχοι βανδαλισμού και βεβήλωσης.
Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα στις μουντζούρες δεν κυριαρχούν τα όποια «ιδεολογικά μηνύματα», αλλά όλο και συχνότερα άναρθρες κι εγωιστικές κραυγές, έκφραση μιας γενικότερης δυσθυμίας και διάλυσης.
Τα αγάλματα που πληγώνουμε αντιμάχονται τη φθορά του χρόνου και την πολύ πιο διαπεραστική φθορά της λήθης, αλλά πώς να αντέξουν στην ευθεία επίθεση του βανδαλισμού, καθότι ως αγάλματα παραμένουν ακίνητα; Η συλλογική μνήμη μιας πόλης και η καλλιτεχνική δημιουργία υποβαθμίζονται, ασχημαίνουν, καταστρέφονται από ένα πλήθος πρακτικών και συμπεριφορών, που σαν ριπές απόγνωσης, τυφλότητας (και μη γνώσης) αντιμετωπίζουν εχθρικά ό,τι δεν μπορούν να νιώσουν ως μέρος του δικού τους κόσμου. Ενός κόσμου που περισφίγγεται ασφυκτικά, αδειάζει από περιεχόμενο, δικαιώματα, ζωή. Τα αγάλματα γίνονται έτσι οι (αθώοι) μάρτυρες, που αποτυπώνουν μια γενικότερη κοινωνική δυστοπία.
Και δεν είναι μόνο οι βανδαλισμοί με το σπρέι ή τον μαρκαδόρο. Αίσθηση προκάλεσε η κλοπή πέντε ορειχάλκινων προτομών από το «Πάρκο των Λογοτεχνών». Οι προτομές των Γιώργου Θεοτοκά, Κωστή Μπαστιά, Κώστα Ουράνη, Αγγελου Τερζάκη και Παντελή Χορν προφανώς κατέληξαν σε κάποιο σκραπατζίδικο, για να πουληθούν όσο όσο. Δεν είναι η πρώτη φορά. Παλιότερα είχαν κλαπεί οι προτομές της Σοφίας Βέμπο και του Νίκου Σκυλοδήμου στον Βόλο.
Στις συνθήκες αυτές οι «κλέφτες» τρέχουν πιο γρήγορα από τους «αστυνόμους». Τον Φεβρουάριο φέτος ολοκληρώθηκε ένα μεγάλο πρόγραμμα του Δήμου Αθηναίων, με το οποίο αποκαταστάθηκαν εκατό αγάλματα της πόλης. Αρκετά απ’ αυτά δεν άντεξαν ούτε μερικές μέρες, χωρίς να πληγωθούν ξανά. Ο Δήμος Αθηναίων έχει διαμορφώσει έναν κατάλογο 49 γλυπτών που βρίσκονται σε επισφαλή θέση, σε σημείο δηλαδή όπου κινδυνεύουν να κλαπούν ή να καταστραφούν ολοσχερώς. Για όσα απ’ αυτά εκτιμηθεί πως έχουν υψηλή καλλιτεχνική αξία υπάρχει η σκέψη της απόσυρσής τους και έκθεσής τους πλέον στην πινακοθήκη. Αλλά βέβαια, ούτε η απόσυρση μπορεί να θεωρηθεί ουσιαστική λύση. Ενδιαφέρουσα είναι η ιδέα που συζητείται στον δήμο, να προτείνουν σε σχολεία, φορείς, συλλόγους της γειτονιάς την υιοθεσία γλυπτών, έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια κοινωνική ασπίδα προστασίας για τα έργα τέχνης.