Η επιλογή μας να αδιαφορούμε για τα συνταρακτικά επιβεβαιώνεται με κάθε ευκαιρία. Αυτό συνέβαινε και πριν εκδηλωθεί η μεγάλη κρίση, πριν αποκαλυφθεί το έρεβος που άφηνε πίσω της η κυβέρνηση Καραμανλή το 2009, πριν φανεί η αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 2011, πριν «τραβήξει το χαλί» στην κυβέρνηση Παπαδήμου η αντιπολίτευση, για να στηθεί, με βάσανα, η κυβέρνηση Σαμαρά που αυτοκαταλύθηκε το καλοκαίρι του 2012, πριν τινάξει στον αέρα την εναπομείνασα αισιοδοξία η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα με πλοηγό στα βαθιά τον ανάλαφρο Βαρουφάκη.
Προχθές, όπως με συνέπεια κάνει, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, το Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) δημοσίευσε τις διαπιστώσεις του για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας στο πρώτο μισό του τρέχοντος έτους. Το κεντρικό συμπέρασμα είναι πολύ ανησυχητικό. Οπως μπορούσε να αναμένει κανείς, η κυβέρνηση κάνει πως δεν ακούει: Θα έχουμε για ολόκληρο τον χρόνο ύφεση μέχρι 1%. Η κυβερνητική «θεωρία» περί ελατηρίου που θα εκσφενδονιστεί κατά μήνα Νοέμβριο δέχεται ισχυρό πλήγμα. Πλην όμως ο πρωθυπουργός ταξιδεύει. Ο αντ’ αυτού Νίκος Παππάς μεθοδεύει τον έλεγχο της ενημέρωσης των πολιτών, αφού τα κανάλια θα λειτουργούν «με συγκεκριμένη δεοντολογία», σύμφωνα με τον «αδελφό αγωνιστή» του προηγουμένου, υπουργό Σπίρτζη. Και ο δύσμοιρος Χουλιαράκης προθερμαίνεται για τις επόμενες δύσκολες ώρες που θα περάσει με τους ελεγκτές, εκστομίζοντας αναθέματα προς τους φίλους του κ. Βαρουφάκη: Ποιος είναι ο Γκάλμπρεϊθ για να λέει «απίστευτες φαιδρότητες και ανεκδιήγητους δονκιχωτισμούς», είπε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών στη Βουλή. Χειρότερες όμως είναι οι επισημάνσεις των οικονομολόγων του ΙΟΒΕ, υπό τον οξυδερκή καθηγητή Νίκο Βέττα και τον βαθύνοα επίτιμο καθηγητή Τάκη Αθανασόπουλο. Υπάρχει «διπλός λόγος ανησυχίας», υπογραμμίζουν, καθώς η «ελληνική οικονομία γίνεται περισσότερο κλειστή και ταυτόχρονα εξαρτώμενη από το Δημόσιο». Με άλλα λόγια στριμωχνόμαστε ολοένα και περισσότερο μεταξύ μας. Η έκθεση της οικονομίας στο εμπόριο συρρικνώνεται, όπως δείχνει το άθροισμα εισαγωγών και εξαγωγών που είναι πολύ μικρότερο από όλες τις ανταγωνιστικές χώρες στην υπόλοιπη Ευρώπη. Επιπλέον «η αύξηση φορολογικών συντελεστών μεταφέρει πόρους και οικονομικές αποφάσεις από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα. Με αποτέλεσμα «το Δημόσιο να έχει ακόμη πιο κρίσιμο ρόλο». Η εξάρτηση της οικονομίας από το κράτος μεγαλώνει, η δυνατότητα να επανεκκινήσει την οικονομία ακόμη και με μείγμα λιγότερων φόρων περιορίζεται και όλα, τελικά, θα εξαρτώνται από τις διαθέσεις των διεθνών επενδυτών. Η χώρα επέστρεψε στην παγίδα του αποπληθωρισμού. Ακόμα και ο τουρισμός, που έχει πετύχει τόσα σπουδαία αυτά τα χρόνια, δυσκολεύεται. Ο πρωθυπουργός θα υποχρεωθεί στη διαπίστωση ότι η εσωτερική υποτίμηση συνεχίζεται.