Οταν το καλοκαίρι του 2010 –αμέσως μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου– η τότε κυβέρνηση προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις για το ασφαλιστικό Λοβέρδου, κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι αυτό θα ήταν το πιο… ήπιο καλοκαίρι της κρίσης. Το πιο ήπιο μέχρι το φετινό. Αντιθέτως, χωρίς καμιά αμφιβολία, το περυσινό ήταν το πιο έντονο. Τα είχε όλα ή σχεδόν όλα, αφού το μοναδικό γεγονός που δεν συνέβη ήταν το Grexit. Το αμέσως προηγούμενο σε ένταση ήταν εκείνο του 2012, που και πάλι το Grexit ήταν προ των πυλών. Ωστόσο, σε όλα τα χρόνια, το δίμηνο Ιουνίου – Ιουλίου ήταν «θερμό». Ειδικότερα:
2010: Το μεγάλο γεγονός εκείνης της χρονιάς ήταν το νέο ασφαλιστικό που έφερνε η κυβέρνηση. Μάλιστα, ήταν απόφασή της να το ψηφίσει νωρίτερα απ’ ό,τι προβλεπόταν στο μνημόνιο, σε μια προσπάθεια να προκαταλάβει θετικά τους δανειστές. Οι διατάξεις του ασφαλιστικού Λοβέρδου έπαιρναν ΦΕΚ τέτοιες ημέρες (15 Ιουλίου 2010). Σε γενικές γραμμές, η τρόικα είχε κάποιες «γκρίνιες» για την πορεία των δημοσιονομικών μεγεθών, αλλά η ψήφιση του ασφαλιστικού είχε οδηγήσει στην ολοκλήρωση του πρώτου ελέγχου, με σχεδόν διθυραμβικούς τόνους από την πλευρά των δανειστών. Κάτι που δεν επαναλήφθηκε τα επόμενα χρόνια.
2011: Το Κίνημα των Αγανακτισμένων στα τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου και η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος ήταν ισχυροί προάγγελοι ενός δύσκολου καλοκαιριού. Ο ανασχηματισμός βοήθησε πολιτικά την ψήφιση των μέτρων, αλλά η συνέχεια ήταν δύσκολη. Στις 21 Ιουλίου, η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης καταλήγει στην απόφαση για «κούρεμα» των ομολόγων που κατέχουν οι ιδιώτες επενδυτές κατά 21%. Πρόκειται για το γνωστό PSI I. Ωστόσο το καλοκαίρι τελείωσε, με την κυβέρνηση να αναγκάζεται τον Σεπτέμβριο να επιβάλει το τέλος ακίνητης περιουσίας, ως έκτακτο μέτρο, το οποίο πλέον έχει λάβει μόνιμο χαρακτήρα ύστερα από μεταλλάξεις.
2012: Το καλοκαίρι που πρώτη φορά το σενάριο του Grexit έφθασε τόσο κοντά στο να γίνει πραγματικότητα. Οι διπλές εκλογές είχαν «φουντώσει» την αβεβαιότητα. Πρώτη φορά το ενδιαφέρον των επενδυτών και γενικότερα της διεθνούς κοινότητας είχε στραφεί με τόση ένταση γύρω από την Ελλάδα και την τύχη της στη Ζώνη του Ευρώ. Χρειάστηκαν μήνες για τη νέα κυβέρνηση να πείσει για το αντίθετο.
2013: Το Grexit μπορεί να είχε απομακρυνθεί ως σενάριο, αλλά τα προβλήματα στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές ήταν εκεί. Το μεγαλύτερο «αγκάθι», η ανάγκη για απολύσεις. Το «κλείσιμο» της ΕΡΤ οδήγησε στην αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση. Τον Ιούλιο ακολούθησε η κατάθεση πολυνομοσχεδίου για να κλείσει ο έλεγχος της τρόικας.
2014: Σε γενικές γραμμές επρόκειτο για ένα «ήσυχο» καλοκαίρι. Αλλά αυτή η «ησυχία» υπήρχε γιατί ήταν έντονες οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στο τέλος Μαΐου οδήγησε τον τότε πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά σε ανασχηματισμό. Η αλλαγή, που ακόμα και σήμερα μνημονεύεται από την τρόικα ως το «σημείο καμπής», αφορούσε στην απομάκρυνση του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων Χ. Θεοχάρη. Οι συναντήσεις μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών συνεχίστηκαν τον Ιούλιο, αλλά τα σημαντικά γίνονταν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Στην κυβέρνηση προετοίμαζαν το σχέδιο για τη μετατροπή του μνημονίου σε «προληπτική γραμμή στήριξης» και απομόνωση του ΔΝΤ. Από την άλλη πλευρά, όπως αποδείχθηκε, οι δανειστές προετοιμάζονταν για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα…
2015: Υπενθυμίζουμε σε τίτλους: δημοψήφισμα, τραπεζική αργία, capital controls, ρήξη, Grexit και συμφωνία που έκλεισε στις 13 Ιουλίου, ενώ ψηφίστηκε από τη Βουλή στα μέσα Αυγούστου.