Μπορούν, άραγε, οι ενήλικες να ξαναγίνουν παιδιά; Και να διδαχθούν μέσω του παιχνιδιού; Στο εν λόγω ρητορικό ερώτημα απαντούν καταφατικά 35 εκπαιδευτικοί, που συμμετείχαν στο 2ο θερινό σχολείο στη Σκιάθο για τη βιώσιμη διαχείριση του δάσους. Με μάτια σφαλιστά, νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές προσπάθησαν να ψηλαφήσουν το πλησιέστερο δένδρο και να αναγνωρίσουν το είδος του, επιδόθηκαν στην επίλυση γρίφων για χάρη της αναζήτησης κρυμμένου θησαυρού, περιηγήθηκαν σε ορισμένα από τα 22 χαρτογραφημένα μονοπάτια του νησιού.
Το «όνειρο στο κύμα» οργάνωσε η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης (ΕΕΠΦ) στο πλαίσιο του Προγράμματος Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης «Μαθαίνω για τα δάση», σε συνεργασία με τον Δήμο Σκιάθου και τον πολιτιστικό σύλλογο του νησιού, τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Β΄ Αθηνών και με την υποστήριξη του Ιδρύματος Λεβέντη. «Δεν επιλέξαμε τυχαία τη Σκιάθο», λέει με νόημα στην «Κ» η κ. Σοφία Καινούργιου, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας της Φύσης και υπεύθυνη για το θερινό σχολείο. «Από τα συνολικά 47.000 στρέμματα της έκτασης της Σκιάθου, τα 30.000 είναι κατάφυτα». Το πρόγραμμα περιελάμβανε θεωρητικές εισηγήσεις από ειδήμονες, παρουσιάσεις καλών πρακτικών από σχολεία, αλλά και πολλά βιωματικά εργαστήρια. «Αν πρώτα ωθήσεις το παιδί να γνωρίσει τα δέντρα του δάσους, να μάθει να διακρίνει το φύλλωμά τους, να συνομιλήσει μαζί τους στον κόσμο της φαντασίας του, στη συνέχεια μπορείς πολύ πιο εύκολα να του εξηγήσεις γιατί πρέπει να διαφυλάξει το εν λόγω οικοσύστημα», εξηγεί στην «Κ» η νηπιαγωγός, κ. Χαρά Παρασκευοπούλου. «Το θερινό σχολείο μάς έδωσε ιδέες», συμφωνεί και η γεωλόγος καθηγήτρια από το Κιλκίς, κ. Σοφία Παυλίδου. Η περιβαλλοντική ομάδα του σχολείου της είναι πολυπληθής και δραστήρια, «τα παιδιά απασχολούν τα περιβαλλοντικά θέματα που άπτονται της καθημερινότητάς τους, όπως η μόλυνση στον Αξιό και η επικείμενη δημιουργία μεταλλείων στην περιοχή», προσθέτει η ίδια. «Μελλοντικά, όμως, θα μπολιάσω τις δράσεις μας με περισσότερη φαντασία», διευκρινίζει.
Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού με τον τίτλο «Με ξεναγό τον κυρ Αλέξανδρο» «πάντρευε» τη μύηση στην πολιτιστική παράδοση με το φυσικό κάλλος του νησιού. «Με όχημα έργα του Παπαδιαμάντη, οι συμμετέχοντες έκαναν κυριολεκτικά τον γύρο του νησιού», σημειώνει η κ. Καινούργιου, «ένα απόσπασμα από τον “Αμερικάνο” τούς έστειλε να ανέβουν στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών και από εκεί οδηγήθηκαν στα Καπετανόσπιτα στις Πλάκες και στα Μνημούρια». Σε κάθε σταθμό ένας ντόπιος λειτουργούσε ως αγγελιαφόρος που έδινε στους παίκτες το κρυμμένο μήνυμα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. «Μας ξεσήκωσε το παιχνίδι και αδημονούσαμε να βρούμε τις απαντήσεις», θυμάται η κ. Παρασκευοπούλου, «το στοιχείο της έκπληξης αλλά και της επιβράβευσης, μια που στο τέλος ανταμειφθήκαμε με παραδοσιακούς χορούς και… εδέσματα, λειτουργούν ως εξαιρετικά κίνητρα για τα παιδιά».