Από τις αρχές του χρόνου αποτίω προσωπικό φόρο τιμής στη Γαλλία, διαβάζοντας παράλληλα, αργά και σταθερά το «Καστοριάδης. Μια ζωή» του Φρανσουά Ντος (μτφρ. Ανδρέας Παππάς, εκδ. Πόλις) και τις «Αριστερές της Γαλλίας» του Ζακ Ζιλιάρ (μτφρ. Χριστιάννα Σαμαρά, εκδ. Πόλις). Δεν φτάνουν μόνο οι καθημερινές ειδήσεις και αναλύσεις· οι απαντήσεις εντοπίζονται στην Ιστορία, στη Φιλοσοφία, στην Κοινωνιολογία, ακόμη ακόμη και στη Θεολογία, ειδικά τώρα που αντιμετωπίζουμε πιο εντατικά τον φανατικό ισλαμισμό. Τα δύο αυτά έργα είναι μια συνάντηση με την εξέλιξη του στοχασμού, σε μια χώρα που οριοθέτησε, σε πολύ μεγάλο βαθμό, τη σύγχρονη αντίληψη της δημοκρατίας και της ελευθερίας, ατομικής και κοινωνικής.
Τώρα που η Γαλλία δέχεται επίθεση από το σκότος του φανατισμού και της παράνοιας, ο «Καστοριάδης» και οι «Αριστερές» είναι μια κάποια βοήθεια στην κατανόηση του μπολιάσματος της γαλλικής κοινωνίας με ιδέες και αξίες, αυτές που το μαύρο πολεμάει. Ο τρόπος που ο Καστοριάδης διαμορφώθηκε ως στοχαστής και οι εκφάνσεις της γαλλικής Αριστεράς, από τον Διαφωτισμό ώς τον Μιτεράν, είναι παρέα στη μοναξιά που απαιτεί η κατανόηση. Ακόμη κι αν μεγαλώνει η εσωτερική οργή για τους φανατικούς θανατολάγνους.
Η χειρότερη σκέψη; Οτι οι κληρονομιές μας, τελικά ο ίδιος μας ο πολιτισμός, ενδέχεται να μην επαρκούν για ν’ αντιμετωπιστεί το «κακό». Ή να μην έχουν βρει ακόμα τον τρόπο.