Ενας ταξιδιώτης από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, όταν η επιβίωση κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη ήταν και οι κακουχίες αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, μάλλον θα δυσκολευόταν να πιστέψει πως οι σημερινοί άνθρωποι έχουν αναγάγει την ταλαιπωρία σε μορφή ψυχαγωγίας και πληρώνουν αδρά για να ρισκάρουν τη σωματική τους ακεραιότητα.
Φυσικά, μια σημαντική μερίδα της ανθρωπότητας εξακολουθεί να δίνει μάχη για την επιβίωση, αλλά την ίδια ώρα εκατομμύρια «λάτρεις της περιπέτειας» σε όλο τον (δυτικό ή έστω «δυτικοποιημένο») κόσμο περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους σκαρφαλώνοντας σε απόκρημνα βράχια, πλέοντας σε αφρισμένα ποτάμια, εξερευνώντας τον βυθό της θάλασσας ή προσπαθώντας να προσεγγίσουν δυσθεώρητα ύψη χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο. Ο ακαταμάχητος συνδυασμός της επαφής με τη φύση, που στερούνται οι κάτοικοι των πόλεων, με την προσωρινή «απόδραση» από τα άγχη της σύγχρονης ζωής και τον παράγοντα «κίνδυνος», πάντοτε εντός ελεγχόμενων ορίων, πιθανότατα κρύβεται πίσω από την ολοένα αυξανόμενη δημοτικότητα των λεγόμενων «σπορ περιπέτειας».
Και ενώ τα πλήθη των αναρριχητών, δυτών, πεζοπόρων κ.ο.κ. συνεχίζουν να εξαπλώνονται, οι πιο παθιασμένοι ή δαιμόνιοι ανάμεσά τους έχουν καταφέρει να μετατρέψουν το χόμπι τους σε επαγγελματική δραστηριότητα.
Ο όρος «Σπουδές Περιπέτειας» υπάρχει πλέον στους καταλόγους σπουδών αρκετών πανεπιστημίων στην Ευρώπη, στη Βόρεια Αμερική αλλά και στην Αυστραλία, οι φοιτητές των οποίων έχουν τη δυνατότητα να εμπλουτίσουν τις θεωρητικές και πρακτικές γνώσεις τους προκειμένου να εργαστούν ως οδηγοί εξορμήσεων, διασώστες ή μάνατζερ αθλητικών κέντρων. Ενα από τα αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα των εν λόγω σχολών είναι πως, κατά κανόνα, βρίσκονται σε τοποθεσίες ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς.
Για παράδειγμα, τα απαιτούμενα μαθήματα για την απόκτηση ενός «διπλώματος περιπέτειας» από το σκωτσέζικο West Highland College διδάσκονται στο νησί Skye, φημισμένο τόσο για την πλούσια χλωρίδα και πανίδα του όσο και για το όρος Sgurr Dearg με τη θρυλική Απρόσιτη Κορυφή (Inaccessible Pinnacle), η ανάβαση στην οποία απαιτεί τεχνικές γνώσεις και εξοπλισμό αναρρίχησης. Οταν δεν βρίσκονται στο βουνό (το 50% της διδασκαλίας είναι πρακτική), οι σπουδαστές μαθαίνουν, μεταξύ άλλων, για την ανατομία και τη φυσιολογία του ανθρώπινου σώματος, εκπαιδεύονται στη χρήση τεχνολογιών επικοινωνίας και συμμετέχουν σε προγράμματα προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.
Περισσότερες εναλλακτικές στον τομέα «Σπουδές Περιπέτειας» προσφέρει το Πανεπιστήμιο Thompson Rivers στον δυτικό Καναδά. Εκτός από μονοετή μεταπτυχιακά για οδηγούς και μάνατζερ, οι σπουδαστές έχουν την ευχέρεια να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών επιλέγοντας μεταξύ μαθημάτων όπως «Θεραπεία περιπέτειας», «Επιστήμη του χιονιού», «Ιστορία της εξερεύνησης των Πόλων», «Ψυχολογία των σπορ περιπέτειας» και «Βιώσιμη ανάπτυξη». Ακόμη πιο δελεαστικό, αν και δυστυχώς μη διαθέσιμο για τη χρονιά 2016-17, είναι τo «Πιστοποιητικό σπορ περιπέτειας», που διδάσκεται εξ ολοκλήρου στην Ισλανδία.
Αντίστοιχα, το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Πλίμουθ, στην περιοχή του Νιου Χαμσάιρ, στις βορειοανατολικές ΗΠΑ, προσφέρει ένα τετραετές προπτυχιακό πρόγραμμα φοίτησης με τίτλο «Οutdoor and Adventure Education». Oι φοιτητές καλούνται να εμβαθύνουν σε θέματα όπως «Η δυναμική της ομάδας» και «Οι επιπτώσεις των σπορ περιπέτειας στο περιβάλλον», να αποκτήσουν βασικές γνώσεις μετεωρολογίας και να κατανοήσουν τη «φυσιολογία της σωματικής άσκησης στην ύπαιθρο». Στη Νορβηγία, πάλι, η έμφαση δίνεται στις αρκτικές εξορμήσεις: το πτυχίο «Τουρισμού περιπέτειας στην Αρκτική» του Αρκτικού Πανεπιστημίου της Νορβηγίας στο βορειοανατολικό άκρο της χώρας συνδυάζει θεωρητικές γνώσεις (τα μαθήματα γίνονται στα αγγλικά) με εξερευνήσεις των αρκτικών τοπίων. Τέλος, ιδανικός προορισμός για περιπετειώδεις τύπους είναι η Νέα Ζηλανδία, όπου πολυάριθμα εκπαιδευτικά ιδρύματα προσφέρουν μονοετή προγράμματα, απευθυνόμενα κυρίως σε νέους Ευρωπαίους που επιδιώκουν κάνουν ένα «διάλειμμα» στη διάρκεια των πιο «σοβαρών» σπουδών τους.
Προφανώς, η σημαντικότερη «παροχή» των σχολών περιπέτειας παγκοσμίως είναι πως οι σπουδαστές τους περνούν από ένα έως και τέσσερα χρόνια επιδιδόμενοι στις αγαπημένες τους δραστηριότητες, δεδομένου ότι ένας πιστοποιημένος «οδηγός» ή μάνατζερ οφείλει πρωτίστως να είναι πεπειραμένος αθλητής. Μετά τη λήξη των σπουδών τους, κάποιοι μπορεί τελικά να απασχοληθούν σε πιο «συμβατικούς» επαγγελματικούς κλάδους, όμως για τους πραγματικά αποφασισμένους οι δυνατότητες είναι απεριόριστες. Αλλωστε, η μεγαλύτερη περιπέτεια είναι η ίδια η ζωή.