Εξ αριστερών μου στέκει μια μισοτελειωμένη πολυκατοικία με απλωμένη πολύχρωμη μπουγάδα και ένα τεράστιο τηλεοπτικό «πιάτο», εκ δεξιών μου φιγουράρει ένας νεόδμητος ουρανοξύστης. Από τη βιτρίνα του πρώτου ορόφου με κοιτάζει μελαγχολικά μια κούκλα ντυμένη νύφη, από το απέναντι κτίριο με «καρφώνει» μια γυναικεία φιγούρα με τουφέκι ανά χείρας που ηγείται μιας εξέγερσης. Με λίγα λεπτά διαφορά ακούω έναν μουεζίνη να καλεί τους μουσουλμάνους σε προσευχή, τις καμπάνες μιας εκκλησίας να χτυπούν χαρμόσυνα και ένα κάμπριο να σπινιάρει με τη μουσική στη διαπασών. Και όχι, δεν έχω…παρανοήσει, περπατώ απλώς στην καρδιά των Τιράνων, όπου συνυπάρχει η αισθητική του παλαιού καθεστώτος (βλ. το επαναστατικό μωσαϊκό του εθνικού ιστορικού μουσείου) με την άναρχη ανάπτυξη δυτικού τύπου, το ταμπεραμέντο και την ιστορία των Βαλκανίων. Ο ταξιδιώτης, που αγαπά τις ταινίες του Κουστουρίτσα, τα βιβλία του Ισμαήλ Καντερέ και νοσταλγεί την Ελλάδα του ’80, μπορεί να νιώσει έλξη για την πόλη των Τιράνων.
Ενας Ελληνας, άλλωστε, δεν θα δυσκολευθεί να αποκωδικοποιήσει μια πόλη, όπου η ελληνική παρουσία είναι έντονη. Πολύς κόσμος μιλά ή έστω καταλαβαίνει ελληνικά, ενώ κυριαρχούν καταστήματα, επιχειρήσεις και τράπεζες ελληνικών συμφερόντων. Στη θέα, μάλιστα, του αγάλματος του έφιππου Σκεντέρμπεη στην κεντρική πλατεία της πόλης, να ατενίζει αγωνιστικά σαν άλλος Κολοκοτρώνης, θα νιώσει σίγουρα οικεία. Ομως, όπως όλοι οι γείτονες, θα σπεύσει να εντοπίσει τα σημεία όπου τα Τίρανα υπερτερούν, όπως την Οπερα που διαθέτουν και τον ποταμό Λάνε, που διασχίζει την πόλη και όχι μόνον έχει διατηρηθεί αλλά και αναδειχθεί. Η πόλη μοιάζει να παλεύει με τις εσωτερικές της αντιφάσεις και να προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από το παρελθόν. Πολλοί εκτιμούν ότι αν αξιοποιήσει τα ευρωπαϊκά κονδύλια που έχουν αρχίσει να συρρέουν, τα εμβάσματα από τους Αλβανούς του εξωτερικού και το χρήμα, που σε διάφορες μορφές κυκλοφορεί, δύναται συν τω χρόνω να μεταμορφωθεί.