«Φίλοι. Λυπάμαι που γίνομαι μάντης κακών, αλλά όπως πέρυσι το καλοκαίρι σας είπα ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα πάρει το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, έτσι σας λέω τώρα ότι ο Τραμπ θα κερδίσει τον Νοέμβριο». Σε μια μακροσκελή επιστολή, ο Αμερικανός σκηνοθέτης και πολιτικός σχολιαστής Μάικλ Μουρ, εκθέτει τους 5 λόγους για τους οποίους θεωρεί ότι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ θα λέγεται Ντόναλντ Τραμπ.
«Αν πιστεύετε ότι η Χίλαρι Κλίντον θα κερδίσει τον Τραμπ με έξυπνα επιχειρήματα και στοιχεία, προφανώς δεν καταλάβατε τι έγινε τους τελευταίους μήνες, σε 56 προκριματικές εκλογές, όταν 16 Ρεπουμπλικανοί υποψήφιοι δοκίμασαν να τον αντιμετωπίσουν με αυτόν και με άλλους τρόπους και τίποτα δεν ήταν ικανό να τον σταματήσει» σημειώνει ο βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης των ντοκιμαντέρ Fahrenheit 9/11, Sicko και Ακήρυχτος Πόλεμος.
Ο Μουρ κατάγεται από το Φλιντ του Μίσιγκαν, περιοχή σπαρμένη με τα συντρίμμια της κάποτε κραταιάς αυτοκινητοβιομηχανίας και το πρώτο του επιχείρημα για τη νίκη του Τραμπ επικεντρώνεται στην κοινωνικοοικονομική ασφυξία που έφερε η αποβιομηχάνιση. «Μίσιγκαν, Οχάιο, Πενσυλβανία και Γουισκόνσιν. Ο Τραμπ έχει δηλώσει, δικαίως, ότι η υποστήριξη των Κλίντον προς τη συνθήκη ελεύθερου εμπορίου ΝΑFTA συνέβαλε στην καταστροφή της βιομηχανίας των τεσσάρων αυτών πολιτειών. Στη σκιά εργοστασίου της Φορντ στο Μίσιγκαν, ο Τραμπ απείλησε την εταιρεία ότι αν υλοποιήσει το σχέδιο μετεγκατάστασης της παραγωγής στο Μεξικό, θα επιβάλει δασμούς 35% στα οχήματα που θα κατασκευάζονται στο Μεξικό και θα εισάγονται στις ΗΠΑ. Αυτό ήταν γλυκιά μουσική στα αυτά της εργατικής τάξης του Μίσιγκαν» σημειώνει, συγκρίνοντας τις περιοχές αυτές με τη ρημαγμένη Κεντρική Αγγλία που έδωσε τη νίκη στο Brexit. «Η εκλογική αριθμητική λέει ότι το μόνο που χρειάζεται ο Τραμπ για να κερδίσει είναι να επικρατήσει στις παραδοσιακές ρεπουμπλικανικές πολιτείες, (τις οποίες η Χίλαρι ποτέ δεν θα κερδίσει) καθώς και σε αυτές τις τέσσερις πολιτείες της αποβιομηχάνισης. Αυτό θα γίνει τον Νοέμβριο» υποστηρίζει.
Ο δεύτερος λόγος είναι «η τελευταία κραυγή του οργισμένου λευκού άνδρα», την οποία ο Μουρ συνοψίζει ως εξής: «Τα 240 χρόνια ανδρικής κυριαρχίας των ΗΠΑ σε λίγο θα είναι παρελθόν. Πώς το αφήσαμε αυτό να συμβεί; Είχαμε οκτώ χρόνια έναν μαύρο να μας λέει τι να κάνουμε και τώρα θα ανεχθούμε άλλα οκτώ χρόνια μια γυναίκα; Και μετά τι θα έχουμε; Οκτώ χρόνια ομοφυλόφιλους; Αυτός ο κατήφορος πρέπει να σταματήσει!».
Ο τρίτος λόγος είναι «το πρόβλημα Χίλαρι». Ο Μουρ αποκαλύπτει ότι μετά την υποστήριξή της για τον πόλεμο στο Ιράκ, έχει υποσχεθεί στην Κλίντον ότι δεν θα την ξαναψηφίσει ποτέ στη ζωή του, αλλά ότι θα σπάσει αυτή την υπόσχεση, παρότι θεωρεί ότι η Κλίντον «θα βρει τρόπο να μας εμπλέξει πάλι σε κάποιο πόλεμο». «Η Κλίντον είναι γεράκι, είναι πιο δεξιά από τον Ομπάμα. Αλλά δεν μπορεί το χέρι του ψυχοπαθούς Τραμπ να βρίσκεται στο Κουμπί (των πυρηνικών). Τελεία και παύλα» γράφει ο Μουρ. «Ας το αντιμετωπίσουμε. Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα δεν είναι ο Τραμπ, είναι η Χίλαρι. Το 70% του εκλογικού σώματος τη θεωρεί αναξιόπιστη και ανέντιμη. Δεν υπάρχει Δημοκρατικός και σίγουρα δεν υπάρχει ανεξάρτητος ψηφοφόρος που θα ξυπνήσει στις 8 Νοεμβρίου και θα τρέξει στην κάλπη με τον ενθουσιασμό που έτρεξε να ψηφίσει Ομπάμα στις προεδρικές ή Μπέρνι Σάντερς στις προκριματικές. Και επειδή οι εκλογές θα κριθούν μόνο από το ποιος μπορεί να σύρει περισσότερους ψηφοφόρους στα εκλογικά κέντρα, ο Τραμπ κερδίζει».
Η απρόθυμη ψήφος
Τέταρτος λόγος είναι η «απρόθυμη ψήφος των υποστηρικτών του Σάντερς». «Σταματήστε να καταφέρεστε εναντίον των ψηφοφόρων του Σάντερς που δεν θα ψηφίσουν Χίλαρι. Θα την ψηφίσουμε. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι όταν ο μέσος ψηφοφόρος του Σάντερς παρουσιαστεί, κάπως απρόθυμα, στο εκλογικό κέντρο, δεν θα έχει σύρει μαζί του πέντε φίλους και συγγενείς. Οι νέοι έχουν μηδενική ανοχή στην εξαπάτηση. Γι’ αυτούς, η επιστροφή στην εποχή Μπους/Κλίντον είναι σαν να πρέπει ξαφνικά να πληρώσουν για να ακούσουν μουσική ή σαν να πρέπει να χρησιμοποιήσουν το ΜySpace ή να κουβαλήσουν ένα αρχαίο ογκώδες κινητό τηλέφωνο. Η Χίλαρι θα πρέπει να κάνει κάτι για να τους κινητοποιήσει – και η επιλογή ενός μετριοπαθούς, βαρετού, κεντρώου, λευκού γέρου υποψηφίου αντιπροέδρου δεν ήταν η κίνηση που περίμεναν.
Πίσω από το παραβάν…
Ο πέμπτος λόγος είναι το «φαινόμενο Τζέσι Βεντούρα». «Το παραβάν είναι ένα από τα ελάχιστα μέρη όπου δεν υπάρχουν κάμερες ασφαλείας, συσκευές ηχογράφησης, σύζυγοι, παιδιά, αφεντικά, μπάτσοι, ούτε καν χρονικός περιορισμός. Με τον θυμό που έχουν απέναντι στο πολιτικό σύστημα, εκατομμύρια Αμερικανοί θα ψηφίσουν Τραμπ όχι γιατί συμφωνούν μαζί του ούτε επειδή τους αρέσουν η μισαλλοδοξία και ο εγωισμός του, αλλά επειδή μπορούν. Τη δεκαετία του ’90 οι ψηφοφόροι της Μινεσότα εξέλεξαν κυβερνήτη τον επαγγελματία πυγμάχο Τζέσι Βεντούρα για να βγάλουν τη γλώσσα σε ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα. Αυτό θα γίνει πάλι με τον Τραμπ», καταλήγει ο Μουρ, προαναγγέλλοντας ότι την ερχόμενη εβδομάδα θα αναλύσει την αχίλλειο πτέρνα του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου.