Αρκούν τρεις επισκέψεις στην έκθεση του Γιώργου Ζογγολόπουλου στο Ιδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στη Χώρα της Ανδρου; Αρκεί να στέκεσαι για ώρα μπροστά στα έργα του, στα τρία επίπεδα του ιδρύματος; Δεν ξέρω ποια είναι απάντηση, ωστόσο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πέρασα αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο μου προσπαθώντας να αντιληφθώ εκ νέου την προσφορά του σπουδαίου αρχιτέκτονα και εικαστικού στην πολιτιστική κληρονομιά αυτής της χώρας.
Από τον βαθιά συγκινητικό «Αλέξανδρο τον Πλανόδιο» έως τις δημόσιες παρεμβάσεις του και τις μυθικές πλέον ομπρέλες του, ο Γιώργος Ζογγολόπουλος επαναφέρει διαρκώς, με τη διαχρονία του έργου του, το όραμα για μια Ελλάδα που επισημοποιεί τη σχέση της με τη Δύση, ενώ δεν παραμερίζει την παράδοση της Ανατολής. Το Ιδρυμα Γουλανδρή, μέσω της αναδρομικής έκθεσης υπό τον τίτλο «Η ασίγαστη πλησμονή στο αχανές της αφαίρεσης», ήδη από 19 Ιουνίου και έως τις 25 Σεπτεμβρίου, «χωράει» στις εγκαταστάσεις του τις ομπρέλες (που «κρυφακούν το σύμπαν», κατά τον Ζογγολόπουλο), τους μεγεθυντικούς φακούς, που μεταφέρουν στον χρόνο το αέναο παιχνίδι της «παιδικής» ανακάλυψης, τα σχέδια και τη ζωγραφική του Ζογγολόπουλου.
Η έκθεση είναι συγκινητική, ακριβώς διότι ξετυλίγεται ο ασίγαστος πόθος του καλλιτέχνη να προχωρεί προς το μέλλον, ο ίδιος αλλά και, μαζί του, οι πόλεις, ο δημόσιος χώρος. Η ρετροσπεκτίβα του Ζογγολόπουλου είναι μια βοήθεια στον μύθο που έχει ανάγκη ο σύγχρονος πολίτης για να δει εκ νέου τη σχέση του με τον κόσμο και τον χώρο όπου κατοικεί. Μια θαυμάσια διαδρομή σ’ έναν κόσμο που υπάρχει· μένει να μάθουμε να τον «χρησιμοποιούμε».