Και να λοιπόν που βρισκόμαστε άλλη μια φορά παγιδευμένοι στο ίδιο ερώτημα: Αγιάζει άραγε ο σκοπός τα μέσα; Εξαγνίζει ο ευγενής στόχος τη μέθοδο επίτευξής του; Η είδηση είναι μία από τις πολλές που όταν τις ακούς παραδίδεσαι στην αμηχανία· μια μελαγχολική αμηχανία. Δεν μπορείς να δηλώσεις, αυθόρμητα και ακαριαία, τον ενθουσιασμό σου, ούτε όμως και ν’ αρχίσεις να ψέλνεις χωρίς επιφυλάξεις το τροπάρι της γκρίνιας και της επίκρισης. Εκατό διάσημοι, λοιπόν, του κινηματογράφου, της μουσικής και του μόντελινγκ, ανταποκρινόμενοι σε σχετικό αίτημα, πρόσφεραν ένα τζιν ο καθένας τους. Η σοδειά θα δημοπρατηθεί τον Οκτώβριο. Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν θα προσφερθούν στη Διεθνή Επιτροπή Διάσωσης (IRC), που ιδρύθηκε το 1933 από τον Αλμπερτ Αϊνστάιν.
Ορισμένα από τα ονόματα που δήλωσαν συμμετοχή στο εγχείρημα «Jeans For Refugees»: Γούντι Αλεν, Μικ Τζάγκερ, Ελτον Τζον, Κατρίν Ντενέβ, Ιζαμπέλ Ατζανί, Βικτόρια Μπέκαμ, Κλόντια Σίφερ, Σάρον Στόουν. Ηδη μάλιστα βρέθηκε άνθρωπος που χτύπησε το παντελόνι της Στόουν με πέντε χιλιάδες ευρώ. Κι έχουμε καιρό ακόμη μπροστά μας. Υπάρχουν άλλωστε πάμπολλοι μανιακοί συλλέκτες, με γερά οικονομικά, που εξάπτονται με οτιδήποτε εμφανίζεται στη σχετική αγορά, όχι μόνο με πίνακες ζωγραφικής και παλιά βιβλία: επιστολές διασήμων (όποια κι αν είναι η πηγή της φήμης τους, αγνή ή σκοτεινή), αντικείμενα που πέρασαν από τα χέρια διασήμων και κρατούν πάνω τους ίχνη μεγαλείου, απομεινάρια της τριχοφυΐας διάσημων κεφαλών, πένες διασήμων, φανέλες ποδοσφαιριστών, και κάλτσες ακόμα.
Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, λοιπόν, 100 επί 5.000, προκύπτει ένα σοβαρότατο ποσόν, μισό εκατομμύριο, ικανό να ανακουφίσει προσωρινά πολλές προσφυγικές οικογένειες. Αρα; Αρα πρέπει να ευχόμαστε να μπουν στο παιχνίδι –γιατί για παιχνίδι πρόκειται, μη γελιόμαστε, μεικτό παιχνίδι, με τα μίντια και τις ενοχές ταυτόχρονα– όσο το δυνατόν περισσότεροι και με όσο το δυνατόν εντονότερο συλλεκτικό πάθος; Ενα πάθος μάλιστα που μπορεί στο τέλος της διαδρομής να τους φανεί αποδοτικό: το παντελόνι της Στόουν ή του Τζάγκερ σε δέκα-δεκαπέντε χρόνια ίσως κοστίζει δεκαπέντε και είκοσι χιλιάρικα. Οπότε ουδέν καλόν αμιγές καλού. Ή, αλλιώς, η φιλανθρωπία σαν επένδυση. Δεν κακίζω τους διάσημους, ακόμα κι εκείνους που η καλλιτεχνική ή γενικότερα η δημόσια παρουσία τους με αφήνει αδιάφορο. Οι ίδιοι άλλωστε, ως άνθρωποι του ποικίλου θεάματος, που τρέφονται από τα μίντια και τα σιτίζουν, ξέρουν πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε εξωτερικό παρατηρητή ότι αν απλώς έβγαζαν από την τσέπη τους πέντε χιλιάρικα ο καθένας, και δέκα ακόμη, για να τα δώσουν υπέρ προσφύγων, δεν θα υπήρχε είδηση. Ή μάλλον θα υπήρχε μια είδηση-άπαξ. Ενώ τώρα έχουμε καμπάνια ολόκληρη, ή σίριαλ, που έως τον Οκτώβριο θα διεκδικήσει πολλές φορές μερίδιο στην επικαιρότητα. Και μένουμε έτσι με τον κόμπο άλυτο και άκοπο: Αγιάζει ο σκοπός τα μέσα;