Η βαριά βιομηχανία της χώρας μας είναι ο τουρισμός, η ποιότητα του οποίου εξαρτάται άμεσα από τις πολιτιστικές υποδομές που προσφέρονται, περιλαμβανομένων των αθλητικών. Αυτές όμως είναι ο καθρέφτης της ελληνικής ανοργανωσιάς, τριτοκοσμικής σπατάλης και τελικά αδιαφορίας.
Το μέτρο του πόσο μπορεί το κράτος να αξιοποιήσει τις υποδομές του το δίνει το «Μουσείο Θεάτρου», που υπάρχει στους τουριστικούς οδηγούς, αλλά όσοι τουρίστες κάνουν το λάθος να το επισκεφθούν, το βρίσκουν κλειστό να σαπίζει. Τον περυσινό Μάιο οι εργαζόμενοι απηύθυναν απεγνωσμένη έκκληση στους κ. Παυλόπουλο και Τσίπρα, αλλά ματαίως. Το μέτρο δίνει, επίσης, το Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης Τρίτση. Ο τίτλος ηχεί ειρωνικά μέσα στις μισοξεραμένες βρώμικες λίμνες, τα απότιστα μαραμένα δέντρα, τα σκουπίδια, την έλλειψη ρεύματος λόγω χρεών στη ΔΕΗ. Το μέτρο δίνει ακόμα το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, που το 2000 αποφασίστηκε να στεγαστεί στο εργοστάσιο ΦΙΞ του αρχιτέκτονα Τ. Ζενέτου. Το κτίριο έχει καταπιεί από καιρό 34 εκατ. και σήμερα βρικολακιάζει με τις αίθουσές του ακόμα αδειανές. Δίπλα στην αμερικανική πρεσβεία υπάρχει ένα εξαιρετικό συγκρότημα που λέγεται «Μέγαρο Μουσικής». Στο «Μέγαρο» κατασκευάστηκε ένα κτίριο όπερας, επαρκέστατο και σύμφωνο με τις σύγχρονες προδιαγραφές. Ωστόσο, το «Μέγαρο» αδυνατούσε να εξυπηρετήσει το τραπεζικό δάνειο για την κατασκευή του. Ετσι κατέληξε να το πληρώσει ο Ελληνας φορολογούμενος και το «Μέγαρο» να περιέλθει στην ιδιοκτησία του κράτους που το λειτουργεί –πώς αλλιώς;– με κομματικούς, όπως ο κ. Δουζίνας. Τώρα στο κράτος παραδίδεται ένα νέο αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα. Μια δεύτερη όπερα στις παρυφές της Αθήνας. Δύο κρατικές όπερες στα χέρια των κομματικών, όταν όλες οι θεατρικές, χορευτικές, μουσικές κ.λπ. παραστάσεις φιλοξενούν λιγότερο από το 27% του πληθυσμού («Κ» 2/7/2016).
Και το κορυφαίο πολιτιστικό μνημείο μας, την Ακρόπολη, φροντίζουμε να το μαγαρίζουμε ή να το κλείνουμε κάθε τόσο, με απεργίες του προσωπικού, με καταλήψεις (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ), με αντιευρωπαϊκά πανό. Κατάληψη έχει υποστεί και το νέο «Μουσείο Ακρόπολης» από τους συνδικαλιστές αρχαιολόγους.
Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η αθλιότητα; Τον δρόμο δείχνει το θεατράκι στον λόφο του Λυκαβηττού, του Τ. Ζενέτου επίσης. Κάποτε μετείχε στο Φεστιβάλ Αθηνών. Από το 2008 είναι κλειστό (!) και πλέον εντάχθηκε στα πωλούμενα ακίνητα του ΤΑΙΠΕΔ, με τις τιμές αγοράς και την τρομακτική καθίζηση που έχουν υποστεί. Καλύτερα όμως έτσι, παρά να συνεχίσει να σαπίζει, όπως σαπίζουν από το 2004 οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις – που και αυτές ανήκουν στο Δημόσιο. Το αποδεδειγμένα ανίκανο και χρεοκοπημένο κράτος έναν μόνο δρόμο έχει να διατηρήσει τις πολιτιστικές υποδομές του: να παραχωρήσει τη χρήση τους, ακόμα και δωρεάν, σε ιδιώτες. Να τις οργανώσουν και να τις λειτουργούν. Oπως π.χ. η Μετροπόλιταν Oπερα της Ν. Υόρκης. Αστεία πράματα. Εδώ απαγορεύουν ακόμα και στα πτωχεύοντα ΑΕΙ να «μολυνθούν» με χρηματοδότηση πέραν της κρατικής.