Υπάρχουν δύο λογιών καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν τόπους. Οι πρώτοι παρουσιάζουν μια δισδιάστατη απεικόνιση, συχνά με δέος και ομορφιά, «αφιλόξενη» και απρόσιτη στον θεατή. Οι δεύτεροι σου τείνουν το χέρι να επισκεφθείς τα μέρη μαζί τους, λες και αυτό που βλέπεις έχει μια μαγική είσοδο στις τρεις διαστάσεις. Ο Ανδρέας Γεωργιάδης ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Εχει ένα corpus έργων από το 2009 μέχρι σήμερα, το οποίο εστιάζει σε πόλεις. Από τη Βενετία και την Αλεξάνδρεια ώς την Κωνσταντινούπολη, ο ζωγράφος μάς προσκαλεί να τον συντροφεύσουμε, να μοιραστούμε λογοτεχνικά και προσωπικά βιώματα, να περιηγηθούμε στον τόπο και τον χρόνο.
Με αφορμή την έκθεσή του με έργα από την ενότητα του «Αλεξανδρινού κουαρτέτου» στην οικία του Μοχάμεντ Αλι στην Καβάλα, που άνοιξε στις 3 Αυγούστου, σε επιμέλεια της Φανής Μαρίας Τσιγκάκου, ο καλλιτέχνης μιλάει στην «Κ» για μια ευτυχή σύμπτωση: τα περίπου 30 μελάνια που αντικατοπτρίζουν την Αλεξάνδρεια του Ντάρελ θα φιλοξενηθούν σε έναν χώρο εμβληματικό, στον οποίον πέρασε ένα διάστημα της ζωής του ο ηγεμόνας που ταύτισε το όνομά του με την ίδρυση της αιγυπτιακής δυναστείας. Σήμερα η οικία αποτελεί έδρα του MOHA, του ερευνητικού κέντρου για την ανεκτικότητα και τον σεβασμό μεταξύ των πολιτισμών που άνθισαν στην περιοχή της Μεσογείου και της καθ’ ημάς Ανατολής.
«Πάντα μου άρεσε να καταβυθίζομαι στην ατμόσφαιρα μιας πόλης είτε μέσα από τα ταξίδια είτε από τα διαβάσματά μου. Η αφετηρία αυτής της διαδρομής στη ζωγραφική έγινε στη Βενετία, που είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μου τόπος, τον οποίον γνωρίζω πια εξαιρετικά καλά. Σε μια από τις επισκέψεις μου είχα πάρει μαζί τα ζωγραφικά μου σύνεργα και άρχισα να δουλεύω εκ του φυσικού. Εκείνη την ημέρα πήρα την απόφαση να κάνω μια ολόκληρη σειρά έργων κατά την επιστροφή μου στην Αθήνα, από μνήμης, η οποία παρουσιάστηκε στην αίθουσα τέχνης 24», μας εξηγεί.
Επόμενος σταθμός ήταν διάφορα τοπόσημα που εντυπώθηκαν στο μυαλό ή το βλέμμα του μέσα από τη λογοτεχνία. «Παίρνοντας αφορμή από τις περιγραφές κυρίως Γάλλων λογοτεχνών του 19ου αιώνα, αποφάσισα να συνεχίσω το ταξίδι σε διάφορες άλλες πόλεις που κρύβονται στις σελίδες του Προυστ, του Μπαλζάκ, του Μοπασάν, του Βικτόρ Ουγκό αλλά και του Λαμπεντούζα, του Κούντερα κ.λπ. σε μια έκθεση με τίτλο “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο”» λέει ο Ανδρέας Γεωργιάδης, προσθέτοντας: «Λίγο αργότερα, βέβαια, μπήκε στη ζωή μου με ορμή η Αίγυπτος καθώς παρουσίασα μια έκθεση στην Οπερα του Καΐρου και επισκέφθηκα ξανά την Αλεξάνδρεια, στην οποία είχα να πάω περίπου 20 χρόνια. Αυτό ήταν και το έναυσμα που ξύπνησε μέσα μου το Κουαρτέτο του Ντάρελ, ένα από τα πιο καθοριστικά για μένα αναγνώσματα. Οι πρωταγωνιστές, τα στέκια τους, η πόλη ως σκηνικό, η αφήγηση ως πηγή πληροφοριών, μου δημιούργησαν την ανάγκη να κάνω μια μεγάλη έρευνα για αυτό το μέρος που ξέρει να κρατάει ένα δικό του κώδικα».
Η δουλειά του πάνω στον Βρετανό συγγραφέα και τους χάρτινους ήρωες έχει μέχρι στιγμής παρουσιαστεί στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας όπου ο καλλιτέχνης έλαβε και το χρυσό κλειδί της πόλης, το Κάιρο, την Αθήνα, το Λονδίνο και την Κρήτη (σε συνέδριο της Durrell Society) και τώρα κάνει μια στάση στην Καβάλα. Ολα τα έργα είναι με μελάνι γραφής σε χειροποίητο χαρτί, με τη γοητεία αλλά και τις τεχνικές δυσκολίες που έχει η ζωγραφική στις ακουαρέλες.
Ακαταπόνητα εργατικός, ο Γεωργιάδης ετοίμαζε μια έκθεση για την Κωνσταντινούπολη, η οποία επρόκειτο να εγκαινιαστεί το φθινόπωρο στο Σισμανόγλειο Μέγαρο στην Ιστικλάλ. Εξαιτίας των πρόσφατων γεγονότων, η ατομική δεν θα πραγματοποιηθεί εκεί, θα έχουμε όμως την ευκαιρία να δούμε αυτήν την ενότητα στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο, στην γκαλερί Genesis. «Πόλη χωρίς χρώμα δεν γίνεται», μας λέει, «και έτσι αυτά τα έργα είναι διαφορετικά από τα προηγούμενα, χάρις στις αποχρώσεις τους». Πώς θα κλείσει όλος αυτός ο ζωγραφικός και ταξιδιωτικός κύκλος; «Ισως με τη Σμύρνη, από την οποία έλκω την καταγωγή μου, και την Οδησσό», λέει προτού αποχαιρετιστούμε.