Ακόμα κι όσοι είχαν την τύχη να περάσουν λίγες ή πολλές μέρες σε νησί ή βουνό, θα το κατάλαβαν, χάρη στον αδιαμφισβήτητο μετρητή του σώματός τους, ότι ο φετινός έβδομος μήνας του χρόνου δεν ήταν από τους συνηθισμένους. Τα καύματά του δεν ήταν απλώς και μόνο κυνικά, όπως ονομάζονται από παλιά. Δεν οφείλονταν δηλαδή αποκλειστικά στο γεγονός ότι κάθε τέτοια εποχή ο αστερισμός του Κυνός βρίσκεται πιο κοντά στη Γη και τη θερμαίνει. Φέτος ο καβαφικός «θείος Ιούλιος επύρωνε» βαρύτερα. Οι μέρες του με θερμοκρασιακό υψηλό ήταν σημαντικά περισσότερες, σχεδόν όλες· τέτοια σκυτάλη τούς είχε παραδώσει άλλωστε ο Ιούνιος. Και το αίσθημα της ασφυξίας, τουλάχιστον για τους πολλούς που βρίσκονταν εγκλωβισμένοι στον αστικό ιστό, δεν χαλάρωνε καν το βράδυ. Ούτε η απουσία του ήλιου δεν ευεργετούσε τα σώματα που, ήδη στα όρια της αντοχής τους, προσκυνούσαν τα κλιματιστικά και τους ανεμιστήρες.
Και ήρθε προχθές η NASA να επιβεβαιώσει, με όση επιστημονική αυστηρότητα επιτρέπεται σε αυτά τα πράγματα, ότι ο φετινός Ιούλιος δεν ήταν συνήθης. Ηταν ο θερμότερος μήνας στην καταγεγραμμένη μετεωρολογική ιστορία, έτος εκκίνησης της οποίας είναι το 1880. Ειδικότερα, ήταν κατά 0,11 βαθμούς Κελσίου θερμότερος από τον περυσινό Ιούλιο, ο οποίος, σημειωτέον, κατείχε το θερμοκρασιακό ρεκόρ μέχρι τώρα, από κοινού με τον Ιούλιο του 2009 και του 2011. Και, σε σχέση με τον παγκόσμιο μέσο όρο των ετών 1950-1980, που χρησιμοποιούνται ως περίοδος αναφοράς, ήταν πιο ζεστός κατά 0,84 βαθμούς Κελσίου.
Για τους επιστήμονες, και εννοώ βέβαια όσους δεν αθέτησαν τον όρκο τους για να καταντήσουν κατασκευαστές απαλλακτικών πορισμάτων για τη βιομηχανία, τα αλλεπάλληλα ρεκόρ πιστοποιούν πως είναι ήδη γεγονός ό,τι φοβόμαστε και απευχόμαστε: «Ο πλανήτης γίνεται ολοένα πιο ζεστός». Με τη διάγνωση αυτή του κλιματολόγου Γκάβιν Σμιντ, διευθυντή του Ινστιτούτου Διαστημικών Μελετών της NASA, συμφωνεί ο Αυστραλός συνάδελφός του Ντέιβιντ Κάρολι, του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης, που προσθέτει ότι ο φετινός Ιούλιος ήταν κατά 1,3 βαθμούς θερμότερος από τα προβιομηχανικά επίπεδα. Φταίει το Ελ Νίνιο και μόνο αυτό, όπως ορκίζονται οι θιασώτες της πάση θυσία ανάπτυξης; Ο Αυστραλός κλιματολόγος δεν έχει ψευδαισθήσεις: Από τους 1,3 βαθμούς, μόνο το 0,2 μπορούμε να αποδώσουμε στο Ελ Νίνιο. Το υπόλοιπο, το απειλητικό 1,1, είναι προϊόν της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής.
Το 1,3 δεν είναι μακριά από το 1,5, που έχει προσδιοριστεί ως σημείο καμπής για την υπερθέρμανση. Μάλιστα ο Γκάβιν Σμιντ πιστεύει ότι δεν είναι πια εφικτή η αντιστροφή ή η ανάσχεση. Ακόμα κι αν μηδενιστούν σήμερα κιόλας οι εκπομπές αερίων, οι επόμενες γενιές θα συνεχίσουν να πληρώνουν. Σύμφωνα, πάντως, με την οικολογική σκέψη, τον πλανήτη δεν τον παραλάβαμε από τους παππούδες μας αλλά από τα εγγόνια μας. Δεν φταίμε εμείς λοιπόν. Αυτά φταίνε, που μας τον παρέδωσαν.