Πώς γίνεται τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού να μην πιάνουν τον στόχο στο επτάμηνο, αλλά το ίδιο διάστημα το πρωτογενές πλεόνασμα να υπερβαίνει τον στόχο και η κυβέρνηση να αισθάνεται ικανοποιημένη, αναρωτιέται ο μέσος πολίτης, ξύνοντας με απορία το κεφάλι του. Και όμως, τα πράγματα είναι απλά, ιδιαίτερα όταν η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να αποφύγει τον φοβερό και τρομερό «κόφτη», ασκώντας ταυτόχρονα την προπαγάνδα της. Αφού οι στόχοι τίθενται εκ προοιμίου και τα έσοδα υστερούν αντικειμενικά να πιάσουν τον δικό τους, οι δαπάνες περικόπτονται αναγκαστικά και συνεχώς –το κράτος φτάνει δηλαδή σε στάση πληρωμών ουσιαστικά–, προκειμένου να εξασφαλιστεί η πολυπόθητη υπέρβαση στο πρωτογενές πλεόνασμα.
Που σημαίνει στην πραγματικότητα ότι είτε οι φορολογούμενοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν είτε η αγορά είναι ουσιαστικά «στεγνή» είτε η φοροδιαφυγή θριαμβεύει ή όλα μαζί. Οπότε έρχεται το κράτος με τη σειρά του να σταματήσει τις πληρωμές σε προμηθευτές και δικαιούχους (γι’ αυτό στη Θεσσαλονίκη σταματούν τα λεωφορεία), επιβάλλοντας άκρα του τάφου… κίνηση στην οικονομία. Προς δόξα του πρωτογενούς πλεονάσματος!
Κάπως έτσι λειτουργεί σήμερα η οικονομία και ευτυχώς που υπάρχει ο τουρισμός. Μπορεί τα έσοδα να μην αντιστοιχούν στις αφίξεις για πολλούς και διάφορους λόγους, κυρίως όμως εξαιτίας της εκτεταμένης φοροδιαφυγής, αλλά είναι αλήθεια ότι η άνοδος του τουρισμού είναι αξιοσημείωτη. Λιγότερο βέβαια χάρις στις δικές μας προσπάθειες, αφού η χώρα ακόμη δεν έχει καταφέρει να λειτουργεί συλλογικά ως τουριστικός προορισμός με συντονισμό κράτους, υπηρεσιών και κοινωνίας, και πολύ περισσότερο χάρις στη χαώδη κατάσταση που επικρατεί στο άμεσο περιβάλλον μας, της νοτιοανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε αν και για πόσο αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί στα πέριξ και τουλάχιστον ας ευχόμαστε να παραμείνει η χώρα νησίδα ηρεμίας στην περιοχή, αν και αυτό δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς.
Το ερώτημα λοιπόν που παραμένει είναι πού θα βρεθεί το απαραίτητο χρήμα για να κινηθεί η αγορά, να πάρει μπρος η οικονομία, να ξεκινήσει η ανάπτυξη και να πέσει η ανεργία; Η απάντηση φυσικά είναι από τις ιδιωτικές επενδύσεις, κάτι που πλέον παραδέχεται και ευαγγελίζεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Πώς όμως θα έλθουν οι ιδιωτικές επενδύσεις όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα τις απεχθάνεται και πολλοί βασικοί υπουργοί κάνουν ό,τι μπορούν για να αποθαρρύνουν επενδυτές, με τον Αλ. Τσίπρα να μη βλέπει, να μην ακούει, να μη μιλάει, όταν εκδηλώνονται οι παλινωδίες τους; Απάντηση δεν υπάρχει, καθώς η κυβέρνηση επιμένει να πατάει σε… τρεις βάρκες: Της αναγκαστικής απομάκρυνσης από τις αυταπάτες, της επιμονής στη διατήρηση του «αριστερού» έως «αριστερίστικου», «α λα γκρέκα», προφίλ της και της προσπάθειας να εγκαθιδρύσει το δικό της καθεστώς. Ετσι όμως προκοπή δεν υπάρχει!