Η «νέα Ευρώπη» στη λογοτεχνία

Η «νέα Ευρώπη» στη λογοτεχνία

1' 30" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ενα πρόσφατο δημοσίευμα του lithub.com αποπειράθηκε να καταλογογραφήσει τρεις νέους λογοτέχνες ανά την Ευρώπη, οι οποίοι, κατά την ιστοσελίδα, δίνουν έναν καινούργιο τόνο στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική λογοτεχνία. Οι τρεις που ξεχωρίζουν, σύμφωνα με το δημοσίευμα, είναι ο πεζογράφος Εντουάρ Λουίς, γεννημένος το 1992 στη Γαλλία, και οι ποιητές Γιάχια Χασάν, γεννημένος το 1995 στη Δανία από γονείς Παλαιστίνιους, και Ατένα Φαρόκζαντ από τη Σουηδία, παιδί Ιρανών γονέων, γεννημένη το 1983.

Η Ευρώπη, το βλέπουμε ολοένα και περισσότερο, περνάει τη μεγαλύτερη ίσως κρίση στη σύντομη ιστορία της ως ένωσης. Ο ρατσισμός αναζωπυρώνεται, ο Διαφωτισμός μας δοκιμάζεται, η τρομοκρατία εισβάλλει με το «έτσι θέλω», τα ακραία στοιχεία μάς απειλούν. Οι κοινωνίες προσπαθούν να αντιληφθούν τις τεκτονικές αλλαγές, και η τέχνη δεν θα έμενε απέξω. Καλλιτέχνες και συγγραφείς, εντός και εκτός Ευρώπης, συντονίζονται με τον «έξω» κόσμο, σε μια απόπειρα αφενός να καταλάβουν και αφετέρου να εκφράσουν. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο, διότι η παγίδα του μανιφέστου και της μελοδραματικής αφήγησης είναι διαρκώς παρούσα· οι Σειρήνες των διαπρύσιων διακηρύξεων και των ξεπερασμένων, πλέον, φωνασκιών λένε τα δικά τους, γλυκά τραγούδια· τα γνωστά «ευκολάκια».

Αναζητώντας περισσότερα στοιχεία για τους τρεις αυτούς λογοτέχνες, συνειδητοποιεί κανείς ότι όλοι τους γράφουν καθαρόαιμη πολιτική λογοτεχνία –για την εργατική τάξη και τις μειονότητες, την καταγωγή και την πολιτική αντιστοίχως–, μεταφέροντας τη θεωρητική συζήτηση στο τρίπτυχο «πολίτης – τέχνη – καλλιτέχνης» ως φορείς μετάβασης στη «νέα Ευρώπη». Δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι αποφεύγουν τις περί ων ο λόγος παγίδες. Αυτό όμως που διακρίνει τα γραπτά τους είναι εκείνο το παράξενο συναίσθημα που προσπαθεί να ζυγιάσει το προβληματικό παρελθόν και το προβληματισμένο παρόν. Και το μέλλον; Το μέλλον βιώνεται, έτσι κι αλλιώς, ως διαδοχικό παρόν. Ενα παρόν που συνεχώς γράφεται. Αλλοτε ως ξόρκι ενός αδηφάγου και επιτακτικού «εδώ-και-τώρα», βαρέος και ασήκωτου. Κι άλλοτε, πάλι, ως μανιφέστο· συχνά αναπόφευκτο μα, λογοτεχνικά τουλάχιστον, ασύγγνωστο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή