Με τουλάχιστον 21 μίλια την ώρα έτρεχε το ταχύπλοο που το μεσημέρι της Τρίτης εμβόλισε τη λάντζα με τους 23 παραθεριστές, με συνέπεια τέσσερα άτομα να χάσουν τη ζωή τους. Αυτό φέρεται να ισχυρίστηκε στην πρώτη του κατάθεση ο 77χρονος χειριστής του σκάφους, που απολογείται σήμερα. Πάντως, αυτόπτες μάρτυρες υποστηρίζουν ότι το σκάφος έτρεχε με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα.
Η ηδονή του πατημένου γκαζιού, και μέσα σε μια στιγμή, ένα ανείπωτα οδυνηρό βάρβαρο τέλος. Εμείς δεν χρειαζόμαστε τον πόλεμο για να θρηνούμε, σχεδόν καθημερινά, θύματα, έχουμε τα δυστυχήματα από υπερβολική ταχύτητα, σε ξηρά και θάλασσα. Φταίνε, λένε, η αμέλεια, η έλλειψη προσοχής· στην πραγματικότητα, είναι μόνο ό,τι απασφαλίζει τη βόμβα της παραβίασης των κανόνων, συνήθως των ορίων ταχύτητας, σε μια χώρα όπου ο καθένας είναι ο πρώτος και δεν υπάρχει δίπλα του άλλος, που με ευκολοαποκτημένο δίπλωμα –ίσως όχι στην περίπτωση της Αίγινας– και «τριβή» στις οδούς και τις θάλασσες της νεοελληνικής αναρχίας κάνει ό,τι του καπνίσει. Με το πληθωρικό «εγώ» του, την αδιαπραγμάτευτη όψη, την αμετακίνητη κόψη και τα γκάζια του, ο «τυπικός» Ελληνας χειριστής συμπεριφέρεται ως βασιλιάς των «βολίδων» στα αφύλακτα πέλαγα. Δεινοπαθούν τα λεβιέ, σκίζεται η θάλασσα, θολώνει η εικόνα του έξω κόσμου, ενός σύμπαντος υποτιμημένου με δυσδιάκριτους κινδύνους. Ομως δεν είναι μόνο ο εγωισμός μας.
Ο γρήγορος χειριστής αισθάνεται ίσως ως κάτι το ξεχωριστό χάρη σε μια ολόκληρη μυθολογία της θετικά φορτισμένης έννοιας της ταχύτητας (όλοι οι ικανοί τρέχουν). Η ταχύτητα ταυτίζεται με τον μοντερνισμό, την αποτελεσματικότητα, την επιστήμη, την τεχνολογία, την κυριαρχία, τη νίκη, τη δόξα (η λατρεία των ρεκόρ), τη νεότητα, την αθανασία· νικάει τον χρόνο, πυκνώνει τα γεγονότα, αποτελεί μοχλό εξέλιξης (όλα σε μια αποδοτική κοινωνία γίνονται σε χρόνο dt), τη δύναμη που σπρώχνει στις ακρώρειες της γνώσης. Ονειρο του ανθρώπου να αγγίξει και να ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός, να κάνει ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά… Στην ξηρά ή τη θάλασσα, η γρήγορη κίνηση παύει να είναι η οπτική σύλληψη των μεταβαλλόμενων σημείων του χώρου και μετατρέπεται στη μέθη του καταβροχθισμένου περιβάλλοντος, σε μια ισχυρή συγκίνηση, μια περιπέτεια, μια νοερή εκτόξευση. Ομως η λατρεία της υπέρβασης, ο ίλιγγος της απογείωσης από την πραγματικότητα, χωρίς αυστηρούς κανόνες, από εργαλείο εκτίναξης στην απόλυτη ελευθερία και τον άνευ ορίων αυτοσχεδιασμό, γίνεται φονικό όπλο – θάνατος, η απόλυτη ταχύτητα, ο χρόνος μηδέν.
Σε κανένα τεστ πειθαρχίας και κυκλοφοριακής αγωγής δεν υποβάλλονται οι οδηγοί οχημάτων και οι χειριστές σκαφών, με αποτέλεσμα η επιβίωσή μας να κρέμεται καθημερινά από τη θεά Τύχη. Η σύνεση στον δρόμο είναι απόρροια της κοινωνικής σύνεσης. Οταν αυτή αποκτηθεί, στις θάλασσες (και όχι μόνο) θα απλωθεί μεγαλύτερη τάξη, περισσότερη ασφάλεια. Είθε. Ωστε να μπορεί να πλάσει ο καθένας μας –έστω υποτυπωδώς– τη μορφή του πεπρωμένου του, αμυνόμενος στη διηνεκή επιθετικότητα του απρόβλεπτου.