Το αισθανόμουν ως εκπλήρωση ενός μέγιστου ταξιδιωτικού χρέους. Τη γνωριμία, δηλαδή, με δύο από τα πιο σπουδαία ποτάμια του Βορρά, τον Νέστο και τον Εβρο, που λατρεύτηκαν ως θεοί στην αρχαιότητα από τους Θρακιώτες αλλά παραμένουν δυσπρόσιτοι «κοινοί θνητοί» για τους περισσότερους Αθηναίους και τους κατοίκους της Νότιας Ελλάδας.
Τι κρίμα! Διότι αν κάποιος βρέξει τα ακροδάχτυλά του στα νερά τους, θα πάρει ως βάπτισμα ένα μικρό αλλά πολύτιμο κεφάλαιο πατριδογνωσίας: θρύλοι, μύθοι, γεγονότα της μακρινής και της πρόσφατης ιστορίας, στενά και ξέφωτα, δάση και δέλτα φτιάχνουν ένα εξαιρετικό αφήγημα διακοπών, που δεν περνάει από το μυαλό όσων επιλέγουν να πάνε μονάχα σε νησιά.
Νέστος με κανό
Η εξερεύνηση του Νέστου μπορεί να γίνει με βάση την Καβάλα ή την Ξάνθη. Χάρις στην Εγνατία οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί. Ανάλογα με τον χρόνο που θέλει να περάσει κανείς στον ποταμό, υπάρχουν αρκετές επιλογές που συνδυάζουν το τρένο (σ’ ένα από τα ομορφότερα τοπία της Ελλάδας στη γραμμή Θεσσαλονίκης-Αλεξανδρούπολης που κατασκευάστηκε επί Τουρκοκρατίας) με κανό καγιάκ ή πεζοπορία.
Τα σημεία-κλειδιά στον χάρτη είναι η Σταυρούπολη, το εγκαταλελειμμένο χωριό Λιβερά και οι Τοξότες. Η λογική είναι ότι ξεκινάει κανείς από τον Βορρά προς τον Νότο για να εκμεταλλευτεί το ρεύμα του ποταμού που σπρώχνει τα κανό προς τις εκβολές και το μόνο που χρειάζεται από τους επιβάτες είναι διορθωτικές κινήσεις με το κουπί.
Ειδικά τουριστικά γραφεία της περιοχής (δοκιμάστε το Riverland ή το Forestis, έχουν ευγενέστατους και εξυπηρετικούς ανθρώπους) διοργανώνουν εκδρομές που μπορεί να κρατήσουν από μία ολόκληρη ημέρα μέχρι ένα μισάωρο, με μέσο κόστος τα 35-40 ευρώ.
Προσωπικά αποφάσισα να πάω στο νοτιότερο σημείο, τους Τοξότες, όπου περπάτησα πλάι στο ποτάμι και στη σιδηροδρομική γραμμή για περίπου μιάμιση ώρα, με κατεύθυνση προς τη Σταυρούπολη, σε βατό μονοπάτι. Η διαδρομή μέσα στο δάσος είναι καταπληκτική, με πλατάνια, αγριοκουμαριές, κέδρους και βελανιδιές και βέβαια κατανυκτική ησυχία. Κάθε τόσο, υπάρχουν οπτικές φυγές προς την απέναντι όχθη και τους μαιάνδρους που σχηματίζει ο Νέστος.
Επιστρέφοντας στο σημείο εκκίνησης, νοικιάσαμε ένα κανό για μισή ώρα. Επειτα από δεκάλεπτο μάθημα, φορέσαμε σωσίβιο, ξεκινήσαμε με τον συνοδό-εκπαιδευτή για μια μικρή βόλτα που είναι εύκολη σαν παιχνίδι.
Το ρεύμα είναι τόσο δυνατό, που διευκολύνει εξαιρετικά τη βάρκα, αλλά κάνει δύσκολο το κολύμπι στα παγωμένα νερά, αν και είναι ό,τι πρέπει για να δροσιστεί κανείς σε μια καλοκαιρινή ημέρα.
Γι’ αυτούς που δεν φοβούνται τα ύψη (εμένα μου αρέσουν), υπάρχει και το εναέριο πέρασμα του ποταμού με σχοινιά και τροχαλίες, το λεγόμενο zip line, από τη μια όχθη στην άλλη. Διαρκεί περίπου 20 δευτερόλεπτα και όταν προσγειώνεσαι σε μια εξέδρα, αισθάνεσαι τρομερή ευεξία.
Στο Δέλτα του Εβρου
Αν ο Νέστος προσφέρει περισσότερο την ομορφιά του δάσους, ο Εβρος γοητεύει για την πανίδα του, εκεί όπου συναντά το Θρακικό Πέλαγος. Παρότι τους θερινούς μήνες τα πουλιά που μπορεί κανείς να δει στην περιοχή δεν είναι τόσο πολλά όσο την περίοδο της μετανάστευσης, την άνοιξη και το φθινόπωρο, ο πλους στο Δέλτα είναι πολύ γοητευτική εμπειρία. Από την Αλεξανδρούπολη, κατευθύνεται κανείς στα Λουτρά του Tραϊανού, όπου υπάρχει το Ειδικό Κέντρο Πληροφόρησης μέσα από το οποίο διοργανώνεται η διαδρομή. Το καλοκαίρι υπάρχουν αρκετές επιλογές πρωί και απόγευμα, που έχει λιγότερη ζέστη. Η επίσκεψη στον υδρότοπο περιλαμβάνει διαδρομή με το αυτοκίνητο και βαρκάδα, της οποίας η διάρκεια έχει να κάνει με τις καιρικές συνθήκες.
Οι πιο προνοητικοί έχουν φέρει μαζί και τα κιάλια τους για να δουν γλάρους, πελεκάνους, ερωδιούς και τουρλίδες που κάνουν χαμηλές πτήσεις πάνω από τα κεφάλια μας. Την παράσταση κλέβουν και οι παράγκες των ψαράδων, πάνω σε πασσάλους.
Συμπέρασμα: αν βαρεθήκατε να σπρώχνεστε στα κυκλαδίτικα σοκάκια τον Δεκαπενταύγουστο, υπάρχουν και αλλού ομορφιές…