Nα ακούς την Ντανιέλα Ντεσί να ερμηνεύει το «Vissi d’ arte» από την «Τόσκα» είναι μία εμπειρία πλήρης. Οταν πριν από λίγα χρόνια (2008) τραγούδησε αυτήν την άρια στη Φλωρεντία, η αποθέωση ήταν τέτοια, που στο τέλος την πρόσφερε και πάλι στο κοινό. Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί για παραπάνω από 50 χρόνια, από την εποχή της Ρενάτα Τεμπάλντι.
Η Ιταλίδα σοπράνο Ντανιέλα Ντεσί, που απεβίωσε το περασμένο Σάββατο σε ηλικία 59 ετών από καρκίνο, ήταν μία από τις μεγάλες φωνές της εποχής μας. «Είχε μια φωνή με μοναδικό ηχόχρωμα και καθαρότητα, με τον απαιτούμενο λυρισμό ή την απαιτούμενη δραματικότητα». Τα λόγια του Μύρωνα Μιχαηλίδη, αρχιμουσικού και καλλιτεχνικού διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, προέρχονται όχι μόνο από την παρατήρηση και την ακρόαση αλλά και από τη συνεργασία τους, καθώς η Ντανιέλα Ντεσί είχε πρωταγωνιστήσει στην «Τόσκα», τη μεγάλη παραγωγή που είχε ανεβάσει η Λυρική στο Ηρώδειο το 2012 σε σκηνοθεσία Ούγκο ντε Ανα. Από τότε η παραγωγή αυτή εντάχθηκε στο ρεπερτόριο της ΕΛΣ. «Ηταν ίσως η κορυφαία στις μέρες μας ερμηνεύτρια του ιταλικού ρεπερτορίου. Ηταν η diva assoluta», λέει ο Μύρων Μιχαηλίδης.
H Nτανιέλα Ντεσί είχε γεννηθεί το 1957 και μετά το ντεμπούτο της το 1980 ανήλθε γρήγορα στη διεθνή σκηνή. Τραγούδησε στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου και συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους μαέστρους: Ρικάρντο Μούτι, Κλαούντιο Αμπάντο, Τζέιμς Λεβάιν, Ζούμπιν Μέτα, Τζουζέπε Σινόπολι… Αν και η φωνή της και η ερμηνεία της έμειναν συνδεδεμένες με το ιταλικό ρεπερτόριο, τόσο του μπελκάντο όσο και του βερισμού, η Ντανιέλα Ντεσί ήταν μία ερμηνεύτρια τεραστίων δυνατοτήτων και το ρεπερτόριό της εκτεινόταν από τον Μοντεβέρντι έως τον Προκόφιεφ και είχε εξειδίκευση και στον Μότσαρτ. Ο πρόωρος θάνατός της τη βρήκε πάντως στην κορύφωση της δόξας της. Αδιαφιλονίκητη ερμηνεύτρια του Πουτσίνι και άλλων συνθετών του βερισμού.
«Η συνεργασία με την Ντανιέλα Ντεσί ήταν από τις κορυφαίες εμπειρίες στη Λυρική», λέει ο Μύρων Μιχαηλίδης, που θυμάται τα λόγια της όταν του έλεγε πόσο σπουδαίο ήταν για εκείνη να παίζει με φόντο την Ακρόπολη. «Είχε μιαν απολύτως ξεκάθαρη άποψη για την “Τόσκα”», λέει ο διευθυντής της Λυρικής. «Ηταν απίστευτης ποιότητας η ευαισθησία της φωνής της όσο και η συγκίνηση που εξέπεμπε».