Κύριε διευθυντά
Επικροτώ πλήρως το περιεχόμενο του άρθρου των Δραγώνα-Ρουσσάκη «Εκπαιδεύοντας τους εκπαιδευτικούς» στην «Κ» της 18/08/16. Για τους ιστορικούς της εκπαίδευσης θέλω να αναφέρω δύο περιστατικά που θεωρώ ότι χαρακτηρίζουν τη διαχρονική αδράνεια των λεγόμενων «καθηγητικών» πανεπιστημιακών σχολών απέναντι σε κάθε προσπάθεια της πολιτείας να βελτιώσει την παιδαγωγική κατάρτιση των εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Πρώτον, κάθε φορά που είχαμε συνάντηση στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο με εκπροσώπους της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ για το θέμα της παιδαγωγικής κατάρτισης των φοιτητών τους, μας δήλωναν ξεκάθαρα ότι το κύριο μέλημα της Φ.Σ. είναι να βγάζει φιλολόγους, έστω και αν η πλειονότητα των αποφοίτων κατευθυνόταν στην εκπαίδευση. Δεύτερον, στη μεταρρύθμιση του 1976 ο νόμος για την επαγγελματική εκπαίδευση απαιτούσε από όλους τους εκπαιδευτικούς (συμπεριλαμβανομένων των γενικών μαθημάτων) να κατέχουν πτυχίο Π.Κ. της τότε ΣΕΛΕΤΕ. Yστερα όμως από μεγάλη πίεση πανεπιστημιακών και της ΟΛΜΕ, με νέα νομοθετική διάταξη εξαιρέθηκαν από την κατοχή του πτυχίου παιδαγωγικής κατάρτισης οι καθηγητές γενικών μαθημάτων! Το αποτέλεσμα σήμερα είναι η πλειονότητα των διδασκόντων να διδάσκει και να λειτουργεί «καθ’ έδρας», αλλά και μία οξύμωρη κατάσταση, όπου πολλοί απόφοιτοι ΑΕΙ αυτοπροσδιορίζονται ως «αδιόριστοι εκπαιδευτικοί»! Πέραν αυτών, ακόμη και το ΑΣΕΠ μετράει ένα πτυχίο παιδαγωγικής κατάρτισης (της ΑΣΠΑΙΤΕ ή κάποιων ΑΕΙ) ως πρόσθετο προσόν μόνο στις περιπτώσεις ισοβαθμίας. Η λύση είναι αυτονόητη. Κανένας δεν πρέπει να διορίζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση χωρίς μεταπτυχιακό τίτλο παιδαγωγικής κατάρτισης, που θα περιλαμβάνει απαραίτητα και ειδική διδακτική για το επιστημονικό του αντικείμενο.
Σταματης Παλαιοκρασας – Επίτιμος σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου