Εύλογα ερωτήματα προκαλεί η… έκκληση του κ. Τσίπρα στο κυβερνητικό συμβούλιο για «καλύτερο συντονισμό, οργάνωση και αποτελεσματικότητα», ιδίως στο θέμα των ξένων επενδύσεων, που αποτελεί «πρωταρχικό στόχο» της κυβέρνησής του. Και τούτο γιατί ο συντονισμός και η αποτελεσματικότητα κάθε κυβέρνησης αποτελούν τη βασική και κύρια ευθύνη του εκάστοτε πρωθυπουργού. Συνεπώς, δεν επιδιώκεται με παραινέσεις, ιδίως όταν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός βρίσκονται στην εξουσία επί περίπου ένα 20μηνο. Ο κ. Τσίπρας έχει πολλούς τρόπους να επιβάλει τη σύμπνοια της κυβέρνησής του, με κυριότερο την απομάκρυνση των «δυστροπούντων» –και μάλιστα επί τόσο μακρύ διάστημα– υπουργών του. Και όταν αυτοί είναι, όπως αποδεικνύεται, πολλοί, με έναν ευρύ ανασχηματισμό. Δεν θέλει ή δεν μπορεί ο κ. Τσίπρας να χρησιμοποιήσει το όπλο αυτό; Το ερώτημα δεν αφορά μόνον τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ικανότητα της σημερινής κυβέρνησης να ανταποκριθεί στις τεράστιες ευθύνες που ανέλαβε να βγάλει τη χώρα από τη δεινή κρίση, η οποία συμπληρώνει εξαετία, με –εν πολλοίς– μάταιες θυσίες του ελληνικού λαού. Ας εντοπίσουμε τον αποσυντονισμό και την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης στο ζήτημα που επέλεξε και ο κ. Τσίπρας για να κάνει τις «παραινέσεις» του. Την ανυπαρξία ξένων επενδύσεων.
Ολοι οι Ελληνες γνωρίζουμε πώς και ποιοι υπουργοί του: Εκλαιγαν στην ιδιωτικοποίηση των 16 αεροδρομίων. Επεδίωξαν να τινάξουν στον αέρα την επένδυση στις Σκουριές. Ανακάλυψαν τον «αρχαιολογικό θησαυρό» στο Ελληνικό. Προσπάθησαν να μεταβάλουν σε φιάσκο το «πανηγυρικό» ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα, για την υπογραφή της συμφωνίας με την Cosco, κ.λπ., κ.λπ. Ας θεωρήσουμε θεμιτό και χρήσιμο, που ο κ. Τσίπρας μετέβαλε άποψη για το –κατά τον ίδιο– «εθνικό ξεπούλημα», προσφέροντας, τώρα, σπονδές στις ξένες επενδύσεις. Το πρόβλημα είναι ότι αρνούνται να τον ακολουθήσουν οι εμμένοντες, ως «εθναμύντορες» υπουργοί του. Με τα δεδομένα αυτά μάλλον πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να μη θέλει ο κ. Τσίπρας να επιβάλει τις επιλογές του στο κόμμα και στους υπουργούς του. Καταλήγουμε στο «δεν μπορεί». Και αυτό είναι το χειρότερο για τον ίδιο, κυρίως δε για τη χώρα.
Ο σημερινός πρωθυπουργός εξακολουθεί να αμφιταλαντεύεται, προσπαθώντας να ισορροπήσει το χρέος του προς τον τόπο με τις κομματικές του υποχρεώσεις και προπάντων με τη διακήρυξη του «πρώτη φορά Αριστερά». Φοβάται ο ίδιος έναν επιτακτικό για τη σύμπνοια της κυβέρνησης και ευρύ ανασχηματισμό, περισσότερο απ’ ό,τι οι «αποσυντονισμένοι» υπουργοί του. Οι τελευταίοι, μάλιστα, όσο παραμένουν στα πόστα τους, όχι μόνον δεν πρόκειται να υποστείλουν τις σημαίες της αριστεροφροσύνης, αλλά θα τις επισείουν ολοένα και εντονότερα, ως «γνησιότεροι» εκφραστές της λαϊκής βούλησης. Δηλαδή, το αριστερογενές 4% του ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να οικειοποιηθεί, ιδεολογικά και πολιτικά, το 36% των –κυρίως πασοκογενών– ψηφοφόρων (!). Αν τούτο επιτευχθεί ή αποτύχει, θα έχει μάλλον ιστορική σημασία. Το άμεσο και πρωτεύον είναι πως με τις συνθήκες αυτές η χώρα κυριολεκτικά θα καταποντιστεί. Συνεπώς μία λύση υπάρχει. Μεταξύ των άλλων φαντασιώσεων, που παραδέχθηκε ο κ. Τσίπρας, ας αποδεχθεί και την πρωταρχική.
Πως το «πρώτη φορά Αριστερά» ήταν η μεγαλύτερη «αυταπάτη» του. Οφείλει, δε, προς το σύνολο του ελληνικού λαού να το πράξει. Τολμηρά, ειλικρινά και έμπρακτα…