Δεκαέξι μέρες, 28 αθλήματα, 11.303 αθλητές, 207 έθνη, μία πόλη, το Ρίο Ντε Τζανέιρο. Η Βραζιλία έδειξε για δεύτερη φορά σε μια διετία, πως μπορεί να διοργανώσει με (σχετική) επιτυχία τις δύο μεγαλύτερες αθλητικές διοργανώσεις του κόσμου. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου. Ποια είναι όμως η επόμενη μέρα και ποιο συναίσθημα κυριαρχεί στους Βραζιλιάνους μετά το πέρας των 31ων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων;
Ο «πανηγυρικός» αέρας, η ολυμπιακή δυναμική και το Ρίο ντε Τζανέιρο ως κέντρο του κόσμου, δίνει τη θέση του στην πληρωμή των λογαριασμών και στην επιστροφή στις παθογένειες της Βραζιλίας. Η τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν μια τιτάνια προσπάθεια της Βραζιλίας να αποδείξει πως μπορεί να λειτουργήσει με άρτιο τρόπο και κυρίως να αναδείξει την ιδανική πλευρά του Ρίο ντε Τζανέιρο προς τον έξω κόσμο. Στο «πραγματικό» Ρίο, ωστόσο, η πολιτειακή κυβέρνηση δεν έχει τη χρηματική άνεση να διατηρεί οχήματα της αστυνομίας στον δρόμο. Τα αστυνομικά τμήματα ξεμένουν συχνά χωρίς βασικά πράγματα που εξασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία τους. Τα νοσοκομεία βρίσκονται ως επί το πλείστον σε κακή κατάσταση. Οι καθηγητές πανεπιστημίου και οι εργαζόμενοι σε αυτά βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις, καθώς δεν έχουν λάβει ούτε σεντ για την ακαδημαϊκή χρονιά που είναι σε εξέλιξη. Οι 500.000 δημόσιοι υπάλληλοι έχουν καθυστερήσεις στις πληρωμές τους. Η ανεργία καλπάζει, τη στιγμή που οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες συζητούνται περισσότερο από ποτέ.
Ακριβώς πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το Ρίο κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η πολιτειακή κυβέρνηση πέταξε το μπαλάκι στην ομοσπονδιακή, η οποία στην προσπάθειά της να αποφύγει το χάος, εκταμίευσε σχεδόν 1 δισεκατομμύριο δολάρια με τη βοήθεια και της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Το κυρίαρχο ερώτημα των Βραζιλιάνων δεν είναι το αν οι Αγώνες ήταν επιτυχημένοι, αλλά το τι γίνεται μετά την ολοκλήρωσή τους;
Το τελικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων απέχει παρασάγγας από τον αρχικό προϋπολογισμό και η απόκλιση έγινε γνωστή, αρκετό καιρό πριν ξεκινήσουν οι Αγώνες. Ο δήμαρχος του Ρίο ντε Τζανέιρο, Εντουάρντο Πάες έχει κάνει τα πάντα προκειμένου να σταματήσει μια κοινοβουλευτική επιτροπή έρευνας σε σχέση με τον προϋπολογισμό των Ολυμπιακών Αγώνων. Το γεγονός πως ο αρχικός προϋπολογισμός προέβλεπε συνολικό κόστος της τάξεως των 13 δισεκατομμυρίων ευρώ, σε συνδυασμό με την έλλειψη διαφάνειας για το ακριβές ποσό που κόστισαν τελικώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες, έχει γιγαντώσει τις φήμες για εκτεταμένη διαφθορά. Σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις, το 57% των πολιτών του Ρίο δεν εμπιστεύονται τον δήμαρχο της πόλης, ενώ σε αρκετά έργα που τελικώς ολοκληρώθηκαν παρατηρήθηκαν κατασκευαστικά λάθη, που απέβησαν σε μερικές περιπτώσεις μοιραία. Η νέα άσφαλτος που τοποθετήθηκε σε κάποιους δρόμους έχει ήδη αρχίσει να υποχωρεί, ενώ στις 21 Απριλίου, ένα κομμάτι του ποδηλατόδρομου που εγκαινιάστηκε λίγους μήνες νωρίτερα υποχώρησε στερώντας τη ζωή σε δύο ανθρώπους.
Οι υποδομές που χτίστηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, βεβαίως, μένουν στην πόλη του Ρίο όπως τονίζει σε κάθε του τοποθέτηση ο πρόεδρος της ΔΟΕ Τόμας Μπαχ. Η μετάβαση από και προς το αεροδρόμιο έχει βελτιωθεί σημαντικά, όπως και η ανάπτυξη του κέντρου της πόλης. Τα έργα των συγκοινωνιών αποτελούν επίσης μια μεγάλη παρακαταθήκη, αν και σε πολλές περιπτώσεις δεν επαρκούν για το σύνολο των ανθρώπων που θέλουν να εξυπηρετηθούν από αυτά. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως πολλοί Καριόκας (Βραζιλιάνοι κάτοικοι του Ρίο), νιώθουν πως λίγα πράγματα έχουν ουσιαστικά αλλάξει λόγω των υποδομών που κατασκευάστηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών ολοένα αυξάνεται, ένας στους τρεις κατοίκους του Ρίο μένει στις φαβέλες, η βία είναι καθημερινότητα στη ζωή των πολιτών, όπως και οι ένοπλες επιθέσεις και ο έλεγχος συγκεκριμένων περιοχών από εγκληματίες.