Ο φετινός Αύγουστος στην Κεφαλονιά, της οποίας είμαι τακτικός επισκέπτης εδώ και πολλά καλοκαίρια, έκρυβε μια έκπληξη: το Saristra Festival. Ηταν ένα αληθινά εναλλακτικό φεστιβάλ όχι μόνο χάρη στη σύνθεση του προγράμματός του αλλά και για το εξαιρετικό φυσικό σκηνικό του, τα Παλιά Βλαχάτα, όπου λαμβάνουν χώρα οι εκδηλώσεις του εδώ και τέσσερα χρόνια. Σε ένα χωριό «φάντασμα», στα ερείπια που άφησε ο καταστροφικός σεισμός του 1953, γεννήθηκε και έκανε τα πρώτα βήματά της μία από τις σημαντικότερες πολιτιστικές καλοκαιρινές εκδηλώσεις των Ιονίων Νήσων.
Ξεκινήσαμε από νωρίς, πριν από το ηλιοβασίλεμα, για το γκρεμισμένο χωριό και καθ’ οδόν αντιληφθήκαμε πόσο αληθινός ήταν ο Γάλλος στοχαστής Ζαν Γκρενιέ όταν διέκρινε μιαν «ανεξάντλητη γοητεία της Ελλάδας όλων των εποχών» στο απλό και στο απέριττο. Πλησιάζοντας στο χωριό «φάντασμα» νιώθαμε μετέωροι ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, αίσθηση που κορυφώθηκε όταν φτάσαμε στην «πλατεία» των Παλιών Βλαχάτων. Στο πιο ψηλό σημείο της είχε στηθεί η εξέδρα (από την οποία φέτος παρέλασαν αρκετοί καλλιτέχνες: ο Γιάννης Αγγελάκας, η Μόνικα, ο Παύλος Παυλίδης, οι Bazzoka, οι Tendts, οι Selofan, οι Planet o Zeus και άλλα γκρουπ ηλεκτρονικής, post punk και ροκ μουσικής). Πιο πέρα, στα σπίτια του χωριού, οι πέτρινοι τοίχοι είχαν μετατραπεί σε γκαλερί δίχως στέγη για νέους εικαστικούς καλλιτέχνες. Στην πίσω μεριά του, κάτω από υπεραιωνόβια λιόδεντρα, είχαν κατασκηνώσει κάποιοι από τους πολλούς επισκέπτες.
Φτάσαμε στα Παλιά Βλαχάτα στις 5 Αυγούστου, πρώτη ημέρα του Saristra. Οι διοργανωτές του υπόσχονταν άλλες δύο ημέρες εκπλήξεων για όσους δεν πίστευαν πως τα σύγχρονα ρεύματα και ο «ψαγμένος» ρομαντισμός των σκοτεινών αστικών κέντρων δεν ταιριάζουν στη διαύγεια μιας ξεχασμένης Ελλάδας.