Κύριε διευθυντά
Πολύς λόγος έγινε αυτές τις μέρες για το σλόγκαν «Κορίτσια, ο Μπάρκουλης!», με αφορμή τον θάνατο του ηθοποιού. Τέλη της δεκαετίας του 1950, βρισκόμαστε σε μια επαρχιακή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Eνας θίασος περιοδεύων, ο απόηχος των «μπουλουκιών», βρίσκεται για δυο ή τρεις παραστάσεις στην πόλη. Οι ηθοποιοί εγκαταστάθηκαν στο μοναδικό ξενοδοχείο της πλατείας. Εμείς ετοιμαζόμαστε για την παρέλαση της εθνικής εορτής. Ο καιρός θαυμάσιος, είναι μια ηλιόλουστη μέρα. Παρόντες όλοι οι επίσημοι, όπως άρμοζε την περίοδο της «εθνικοφροσύνης»: ο έπαρχος, ο δήμαρχος, οι δικαστικές, οι στρατιωτικές, οι αστυνομικές και οι εκπαιδευτικές αρχές. Η εξέδρα έχει στηθεί απέναντι από το ξενοδοχείο όπου είχαν καταλύσει οι ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων και ο Μπάρκουλης. Oταν η κεφαλή του τμήματος θηλέων, τότε λεγόταν «ογδόη Γυμνασίου», σημερινή Γ΄ Λυκείου, έφτασε στους επισήμους, η οδηγός έδωσε σήμα «κεφαλή δεξιά». Oμως μια μαθήτρια είδε στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου τους ηθοποιούς που παρακολουθούσαν την παρέλαση. Ξεφώνισε «Κορίτσια, ο Μπάρκουλης!» Φυσικώ τω λόγω, αντί για δεξιά οι κεφαλές εστράφησαν προς τα αριστερά και άνω. Βέβαια ο βηματισμός έγινε σε μπουλούκι «κατά μόνας». Οποία ντροπή για τους εκπαιδευτικούς και κυρίως για τον γυμνασιάρχη και τον γυμναστή, που ήλπιζε σε μια μεγαλειώδη παρέλαση που να προβάλει το εθνικό φρόνιμα των μαθητών του μεικτού Γυμνασίου σε έναν μεθοριακό νομό. Ο γυμναστής απειλούσε θεούς και δαίμονες. Eλεγε πως θα ανέβει στο ξενοδοχείο να καλέσει τον Μπάρκουλη σε μονομαχία. Αυτά για την ιστορία του λόγου «Κορίτσια, ο Μπάρκουλης!», που ακολουθεί τον αξέχαστο ηθοποιό ακόμη και σήμερα στο ξόδι του.
Ιορδανης Β. Παπαδοπουλος – Μαθηματικός, τ. γυμνασιάρχης