Ενας εκ των συμμετεχόντων στον διαγωνισμό-παρωδία για τις τηλεοπτικές άδειες κατέθεσε την εγγυητική επιστολή της τραπέζης με καθυστέρηση 40 λεπτών. Αν οι τύποι έχουν κάποια σημασία, όπως θα έπρεπε να έχουν, ο κομιστής της εγγυητικής θα έπρεπε να κηρυχθεί έκπτωτος – σωστά; Διότι η καθυστέρηση μόνον δύο τινά μπορεί να σημαίνει: είτε ότι αδιαφορεί για τη διαδικασία και, συνεπώς, με τη συμπεριφορά του προσβάλλει όλους τους άλλους, διοργανωτές και διαγωνιζομένους, είτε ότι δυσκολεύτηκε να εξασφαλίσει την τραπεζική εγγύηση.
Φυσικά τίποτε από αυτά δεν ελήφθη υπ’ όψιν και, παρότι εκπρόθεσμη η κατάθεση, η εγγυητική έγινε δεκτή. Για τα δεδομένα του Υπαρκτού, το θεωρώ φυσικό, διότι, κατ’ αρχάς, αυτή η γελοιότητα δεν είναι κανονικός διαγωνισμός και έπειτα εδώ είμαστε, υποτίθεται, πιο ανθρώπινοι, έχουμε μεγαλύτερη κατανόηση και γι’ αυτό είμαστε πιο ευέλικτοι με τους κανόνες. Μπούρδες, με άλλα λόγια, με τις οποίες κολακεύονται οι ανίδεοι, νανουρίζονται οι αδιάφοροι και αποκτούν ελευθερία κινήσεων όσοι πονηροί δεν θέλουν την ισχύ των κανόνων για όλους. Στο κάτω κάτω, αν δεν σας πείθουν τα παραπάνω, εκείνοι που ρυθμίζουν τα του διαγωνισμού είναι αριστεροί, δηλαδή κατά τεκμήριον καλύτεροι άνθρωποι και επιπλέον (αυτό πού το βάζεις;) ο εκπρόθεσμος έχει βγάλει τον γιο του Βλαδίμηρο…
Ωστόσο αυτή η επιείκεια θα έπρεπε να προσφέρεται έναντι ανταλλάγματος. Καταλαβαίνω τις πονηρές σκέψεις που κάνετε για τη σχέση πολιτικής και κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, αλλά δεν εννοώ τίποτε σχετικό. Εννοώ κάτι απλό και τελείως αθώο: λίγο θέαμα. Να καταφθάσει, ας πούμε, ο εκπρόθεσμος γαντζωμένος στην πλάτη ενός μοτοσικλετιστή (σακάκι κουμπωμένο, γραβάτα να ανεμίζει), να διασχίσει την απόσταση μέχρι την είσοδο τρέχοντας και με την εγγυητική στο χέρι σαν σημαία, να πηδήξει πάνω από τα καλώδια, να σκαρφαλώσει τρία-τρία τα σκαλιά και να μπει μέσα. Τουλάχιστον έτσι θα είχε γούστο…
Κάτι τρέχει
Πού; Στα γύφτικα… Παραιτήθηκε ο εκπρόσωπος Τύπου της Ενωσης Κεντρώων Γ. Καλλιάνος, καταγγέλλοντας τον πρόεδρο Β. Λεβέντη ότι συμπορεύεται με τον ΣΥΡΙΖΑ – λες και δεν το είχαμε καταλάβει. Τον απείλησε μάλιστα ο πρόεδρος. Του είπε ότι, αν επιτεθεί ξανά στον ΣΥΡΙΖΑ, «θα σε διώξω από το κόμμα». Δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι το είπε, διότι ο Λεβέντης δεν είναι παρά ένας δικτατορίσκος, ο οποίος σίγουρα θα έχει γίνει λίγο χειρότερος έπειτα από τόσα χρόνια απερίγραπτων εξευτελισμών και κοροϊδίας. Επίσης πρέπει να είναι και κατά τι περισσότερο ψυχοπαθής από όλους εμάς τους υπόλοιπους που δεν θέλουμε να γίνουμε αρχηγοί, όπως ισχύει (λένε οι ειδικοί) για κάθε ηγέτη και ηγετίσκο, από τον Ναπολέοντα μέχρι τον Λεβέντη.
Αυτό που μου προκαλεί εντύπωση, ωστόσο, είναι πόσο σοβαροφανώς αντιμετωπίζεται το θέμα από τον Τύπο. Απορώ πώς ο Λεβέντης αντιμετωπίζεται σαν ένα καινούργιο φαινόμενο στην πολιτική, ολοσχερώς αποκομμένο από το παρελθόν του. Λες και δεν πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που ξεκίνησε με τη φιλοδοξία να γίνει τραγουδιστής και ηθοποιός, για να εξελιχθεί τη δεκαετία του 1990 στο πιο πηγαίο διασκεδαστή της πρώιμης reality-tv. (Αν το σκεφθείτε, με εκείνες τις περίφημες τρίωρες μεταμεσονύκτιες εκπομπές του, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων ήταν η εικόνα ενός σιωπηλού, γουρλωμένου προέδρου να παρακολουθεί την κάμερα περιμένοντας τηλέφωνο, ο Λεβέντης ήταν ο πρώτος που κλείστηκε οικειοθελώς στο δωμάτιο του Big Brother…)
Και ξαφνικά, μόνον επειδή εξελέγη στη Βουλή έπειτα από είκοσι πέντε χρόνια μαρτυρικών προσπαθειών, ο Λεβέντης αντιμετωπίζεται ως σοβαρός. Ε, όχι! Σε μικρότερο βαθμό το ίδιο ισχύει και για τον αποχωρήσαντα. Ποιος είναι δηλαδή ο Γ. Καλλιάνος; Ενας νέος στην ηλικία άνθρωπος, τόσο άσχετος και αφελής ο καημένος ώστε να πιστέψει τον Λεβέντη και να πολιτευθεί μαζί του! Χρειάζεται να προστεθεί κάτι περισσότερο; Α ναι. Εχει και αυτός το ψώνιο με το τραγούδι, για ένα διάστημα μάλιστα τραγουδούσε σε κάποιο λαϊκό πάλκο.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, τόσο η επιτυχία του Λεβέντη να εκλεγεί όσο και η μεταστροφή του Τύπου απέναντι στο πρόσωπό του δικαιολογούνται εν μέρει από τις γενικότερες συνθήκες της πολιτικής που ευνοούν κάθε μορφής παραλογισμό. Σε τελευταία ανάλυση, ας μη λησμονούμε ότι εκείνες ήταν οι εκλογές που οι Ελληνες με την ψήφο τους έφεραν για δεύτερη φορά στην εξουσία μια κυβέρνηση κομμουνιστών με δεξιούς συνοδοιπόρους…
Μια καλή αρχή
Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης σκέπτεται να μην παραστεί φέτος στα εγκαίνια της Εκθεσης. Αιτία είναι η παρακμή την οποία έφερε η πολιτικοποίησή της. «Η ΔΕΘ είναι ένα εμπορικό γεγονός και έχει καταντήσει οι μισές εκδηλώσεις να είναι η Πάολα», είπε και συνέχισε: «Σκέπτομαι να μην πάω φέτος στα εγκαίνια. Θα δεχθώ βέβαια τους πολιτικούς στο Δημαρχείο, θα πω μια καλημέρα, αλλά δεν μπορεί να γίνεται η ΔΕΘ αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης και των διαδηλωτών. Ερχονται τα συνδικάτα, γεμίζουν τα μπουζουξίδικα, 6.000 αστυνομικοί για την τάξη… Ποια τάξη; Διαλύεται η πόλη για να μας χαϊδεύουν ότι είναι συμπρωτεύουσα».
Κανείς δεν τα έχει πει καλύτερα για το κατάντημα της Εκθεσης και μακάρι ο δήμαρχος να μη μεταπεισθεί από τρομαγμένους συμβούλους και να πραγματοποιήσει αυτό που σκέπτεται. Κάποιος πρέπει, επιτέλους, να κάνει την αρχή.
ΥΓ. Φοβούμαι ότι θα ακουστώ αφελής σαν τον Καλλιάνο, αλλά τουλάχιστον είμαι ειλικρινής. Με την ευκαιρία της αναφοράς του δημάρχου Θεσσαλονίκης στην Πάολα και επειδή από τις αφίσες των μπουζουξίδικων που βλέπω κατά καιρούς δεν μπορώ να βγάλω άκρη, θέλω να ρωτήσω: Η Πάολα είναι γυναίκα;