Τον Οκτώβριο του 1913, ο 70χρονος Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Αμπροουζ Μπιρς (Ambrose Bierce) ξεκινά για ένα μεγάλο ταξίδι που έμελλε να είναι και το τελευταίο του, καθώς θα κατέληγε στην εξαφάνισή του. Ούτε πτώμα βρέθηκε ποτέ ούτε τίποτα. Το μόνο που απέμεινε είναι η φήμη του ως ρεπόρτερ που ξεσκέπαζε σκάνδαλα, τα πολεμικά και αλλόκοτα διηγήματά του, η δεδηλωμένη του αθεΐα και, βέβαια, ο μισανθρωπισμός του.
«Δεν ήταν πάντοτε μισάνθρωπος», σχολιάζει ο κύριος Γκρι για έναν από τους πλέον αγαπημένους του συγγραφείς, τον οποίο ξαναδιάβασε το καλοκαίρι με τον ίδιο ενθουσιασμό που τον είχε πρωτοδιαβάσει στα είκοσί του. «Το 1861, σε ηλικία δεκαεννιά ετών, ο Μπιρς πήγε εθελοντής με την Ενωση και ώς το 1865 είχε ζήσει μερικές από τις πλέον αιματηρές μάχες του αμερικανικού Εμφυλίου, επιβιώνοντας με τραύμα στο κεφάλι. Θα κάνει οικογένεια, πλην όμως, ο ένας του γιος αυτοκτόνησε, ο άλλος πέθανε αλκοολικός και η γυναίκα του τον άφησε για κάποιον άλλο. Κάπου εδώ ξυπνά ο κυνικός…».
«Ερωτας: προσωρινή μορφή τρέλας που θεραπεύεται με τον γάμο», είναι ένας από τους μυριάδες αφορισμούς του Μπιρς, ο οποίος είναι διάσημος για το «Λεξικό του Διαβόλου», μια συλλογή από τέτοια αποφθέγματα ανελέητου σαρκασμού, ωστόσο, ο κύριος Γκρι προτιμά τα πολεμικά του διηγήματα και εκείνα που κατατάσσονται με ευκολία στην κατηγορία του αλλόκοτου. «Επηρεάστηκε από τον Μοπασάν, ο Λάβκραφτ τον μνημονεύει ως έναν μετρ του τρόμου, ενώ ο Ροντ Σέρλινγκ περιλαμβάνει διήγημά του σε ένα επεισόδιο της “Ζώνης του Λυκόφωτος”», τονίζει ξαναμμένος ο κύριος Γκρι.
Στα 1913, ο Μπιρς είναι ένας πικρόχολος γέρος (ο οποίος όμως έχει τη φήμη ότι βοηθά τους νέους συγγραφείς) που πίνει και έχει τον ανθρωποδιώκτη. Ξεκινά από την Ουάσιγκτον, διαβαίνει τα νεανικά του πεδία της μάχης και στο Σίλοχ περνά μια ολόκληρη ημέρα ατενίζοντας τους αγρούς σιωπηλός κάτω απ’ τον ήλιο. Περνά τα σύνορα και φτάνει στο Ελ Πάσο για να αναβιώσει το τραύμα του πολέμου κοντά στους επαναστάτες του Πάντσο Βίγια. Η τελευταία του επιστολή φέρει την ημερομηνία 26 Δεκεμβρίου 1913. Εκτοτε, τα ίχνη του αγνοούνται.
Ο Κάρλος Φουέντες στο μυθιστόρημά του «Ο γέρο-Γκρίνγκο» δίνει μια μυθοπλαστική εκδοχή του τέλους του Μπιρς. Προφανώς και η ιστορία του ιδιότροπου αυτού Αμερικανού που άλλοτε κινούνταν σαν τυχοδιώκτης και άλλοτε σαν ένας Ζακ Υβ Κουστώ της ξηράς, δεν θα μπορούσε να τον αφήσει ασυγκίνητο. Το βιβλίο του Φουέντες έγινε και ταινία το 1989, με τον Γκρέγκορι Πεκ ως Μπιρς σε έναν από τους τελευταίους του ρόλους και την Τζέιν Φόντα – απ’ όπου και η σημερινή φωτογραφία.
«Ενα από τα πιο περίεργα, προφητικά σχεδόν, διηγήματά του», λέει ο κύριος Γκρι, «τιτλοφορείται “Η δυσκολία του να διασχίσεις ένα λιβάδι”: ένας άνθρωπος εξαφανίζεται μυστηριωδώς καθώς διασχίζει ένα λιβάδι. Φίλιπ Ντικ πριν τον Φίλιπ Ντικ, “Ζώνη του Λυκόφωτος” πριν τη “Ζώνη του Λυκόφωτος”. Και η τελευταία του επιστολή από το Μεξικό: “Οσο για μένα, αύριο φεύγω προς άγνωστη κατεύθυνση”».