Αισχύνομαι που εγώ δεν εκτίμησα το «θετικό» και το «γόνιμο» των φετινών Επιδαυρίων. • Οπου «το κοινό συνομίλησε ακόμη και με τις σκηνοθετικές αυθαιρεσίες» • μη σου πω «ακόμη και με τις ακρότητες». • Για τις οποίες «πήγε σαν έτοιμο από καιρό» • αν όχι και καλομαθημένο πλέον. • Κι αυτό θεωρείται ως κάτι πολύ θετικό. • Και γόνιμο. • Φαίνεται πως επιτέλους «καταλαβαίνουμε». • Επίπεδο όχι αστεία. •
Τυφώνας ο Φίλης. • Σαρώνει στο διάβα του άπασες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες • – τι οϊελέ καθεστώς στα ιδιωτικά, • τι τετραετές Γυμνάσιο και διετές Λύκειο, • με κατάργηση κι άλλων εξετάσεων βεβαίως, • τι νέο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ • (must για κάθε υπουργό Παιδείας), • τι χαριστική βολή στα Συμβούλια Ιδρύματος των ΑΕΙ, • τι νέα βιβλία Ιστορίας, για να μπει κι ο Εμφύλιος στη διδακτέα ύλη, • από τη «σωστή σκοπιά» εξυπακούεται, • τι επάνοδος των αιωνίων φοιτητών. • Μόνο τα μαθήματα «Κυκλοφοριακής Αγωγής» που υποσχέθηκε ότι θα βάλει στα σχολεία ξέχασε. • Οταν σκιζόταν για «την ψήφο στα 17» αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι αυτό συνεπάγεται «και τιμόνι στα 17», • αλλά «το μέτρο πρέπει να συνοδεύεται και από μάθημα Κυκλοφοριακής Αγωγής στα σχολεία», έλεγε. • Ενώ για την ψήφο στα 17 δεν χρειάζεται δα και κανένα μάθημα Αγωγής του Πολίτη. • Αυτό το έχουν αναλάβει εργολαβικά οι καταλήψεις, δεκαετίες τώρα. • Ως και πρωθυπουργό βγάζουν πια. •
Ακόμη και σήμερα ένας στους πέντε Ελληνες πιστεύει ότι «η οικονομική κρίση και τα μνημόνια που ακολούθησαν είναι αποτέλεσμα ενός σχεδίου συνωμοσίας εις βάρος της χώρας». • Αυτό δείχνει «δημοψήφισμα» που έκανε έγκυρη ειδησεογραφική ιστοσελίδα. • Και αν προσθέσουμε κι ένα 11% που ρίχνει το φταίξιμο στα λάθη των ξένων • διαπιστώνουμε ότι ο ένας στους τρεις πιστεύει ότι «οι άλλοι φταίνε» • – αθώοι του αίματος εμείς. • Οι περισσότεροι βέβαια -ποσοστό γύρω στο 68%- • βλέπουν πια καθαρά ότι «εξαιτίας λαθών της Ελλάδας» ζούμε ό,τι ζούμε. • Αλλά ποια άποψη δίνει τον τόνο στην πολιτική κατάσταση και στις προοπτικές μας για το μέλλον; •
Δεν μ’ αρέσει η χρήση θαυμαστικού στο γραπτό • – σπανιότατα χρειάζεται πραγματικά. • Αν δεν βγάζει το κείμενο τον θαυμασμό, την έκπληξη, την ειρωνεία, την απορία κ.λπ. • δεν πα’ να βάζεις και δύο, και τρία, και τέσσερα θαυμαστικά. • (Που βλέπω συχνά να το κάνουν διάφοροι. • Και λόγιοι). • Απεχθάνομαι δε τα αποσιωπητικά. • Οπως τα κατάντησαν. • Κάτι «πνευματώδεις» • κάτι «χιουμορίστες» • κάτι σαΐνια τιτλοθέτες σε Τύπο, τηλεόραση, θέατρο, Διαδίκτυο (όι όι μάνα μ’), • κάτι που εκλαμβάνουν τα αποσιωπητικά ως γαργαλιστικά. • «Κλοπή… θρίλερ σε τράπεζα». • Αφασία. •
Και στα κόμματα μ’ αρέσει η λιτότης. • Τα αναγκαία μόνο, • πολλά είναι άχρηστα • – της στίξης τα κόμματα, ε; • Λ.χ. (από τη στήλη της περασμένης Κυριακής): • «Πιστεύω, μάλιστα, ότι είναι ο μόνος…». • Κόμματα σαν αυτά γύρω στο «μάλιστα» τα θεωρώ περιττά. • Και φόρτωμα. • Και δεν τα βάζω, όπως και δεν τα είχα βάλει. • Προστέθηκαν. • Χωρίς πρόβλημα εδώ. • Αλλά δεν είναι πάντα ακίνδυνο να προσθέτεις ένα κόμμα • – μερικές φορές αλλάζει το νόημα. • Λ.χ. (πάλι από τη στήλη της περασμένης Κυριακής): • «Χολερικοί και μικρόψυχοι λιανίζουν αίφνης από την “Αυγή” τον Πύρρο Δήμα» • είχα γράψει. • Αλλά μπήκε ένα κόμμα μετά το «μικρόψυχοι» και αυτομάτως οι δράστες εξακτινίστηκαν και εκτός «Αυγής», • περιλαμβάνοντας όλους τους συριζαίους. • Ε, μην υπερβάλουμε. •
Γι’ αυτό, με μέτρο το κόμμα. • Της στίξεως, επαναλαμβάνω. • Διότι στο άλλο το κόμμα, • μέτρον – και δη άριστον; • Φτου κακά. • Ιδεολογικώς να ’ούμε.