Εάν η κυβέρνηση πιστεύει ότι με τις πράξεις της ανταποκρίνεται στο αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, τότε κι εδώ τρέφει αυταπάτες. Η ανερυθρίαστη προνομιακή μεταχείριση ατόμων και ομάδων εις βάρος του συνόλου αντιγράφει τα χειρότερα προηγούμενων κυβερνήσεων. Το ερώτημα είναι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ θα καταλάβουν πότε θα διαβούν τη γραμμή που χωρίζει το παρελθόν από το παρόν, πότε δεν θα ισχύει το «οι άλλοι ήταν χειρότεροι» και θα χρεωθούν όσα οι ίδιοι πράττουν.
Αντί να εισαγάγει νέες νοοτροπίες και καλύτερες διαδικασίες στη δημόσια ζωή, η κυβέρνηση σπεύδει να καθιερωθεί ως καθεστώς, μιμούμενη το κομματικό κράτος που έφερε την Ελλάδα στην καταστροφή. Με τον αέρα του νέου, δίνει παράταση στην αποτυχία, προκαλώντας νέες ζημιές. Επιπλέον, όπου μπορεί να διαφύγει από το στενό μαρκάρισμα των δανειστών και των ευρωπαϊκών μηχανισμών επιτήρησης, αφήνει αχαλίνωτη την ιδεοληψία της, μιλάει με όρους ταξικού πολέμου, ευνοεί κάποιους και «τιμωρεί» άλλους. Το αποτέλεσμα είναι περισσότερα βάρη στη μεσαία τάξη και ακόμη πιο δύσκολες συνθήκες για τους πιο αδύναμους. Η αύξηση των έμμεσων φόρων, οι βανδαλισμοί σε λεωφορεία και τρόλεϊ, για παράδειγμα, ποιους πλήττουν περισσότερο; Τους «πλούσιους» ή τους φτωχούς;
Οταν οι πολίτες βασανίζονται από τη ραγδαία πτώση στην ποιότητα ζωής τους –κάτι που η κυβέρνηση αποδίδει μόνο στα «μνημόνια» και στις προηγούμενες κυβερνήσεις–, είναι ακόμη πιο αποκαρδιωτικό να βλέπουν ότι η δημόσια περιουσία και η ασφάλεια δεν προστατεύονται, καθώς κάθε είδους ντόπιας ή εισαγόμενης «επαναστατικής» αυθαιρεσίας χαίρει μεγάλης ανοχής. Οταν η μόνη διέξοδος από τη διαχρονική κρίση είναι η παιδεία, όταν οι σοβαροί νέοι πιστεύουν ότι το μέλλον τους εξαρτάται από καλές σπουδές, είναι βάναυσο και άδικο να επιβάλλεται η επιστροφή σε αποτυχημένα μοντέλα διακυβέρνησης των ΑΕΙ. Αντί να επιδιώκει τη βελτίωση τους συστήματος, η κυβέρνηση ασχολείται με διάφορες «εξυπηρετήσεις» πολιτικής πελατείας. Η αναβάθμιση ερευνητών σε λέκτορες είναι μόνο η τελευταία έκφανση αυτής της τακτικής.
Στο πεδίο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η κυβέρνηση επέλεξε να μετατρέψει τη διαδικασία για την αδειοδότηση καναλιών σε επίδειξη πυγμής εναντίον της «ολιγαρχίας». Σαν να θέλει να πείσει ότι, ενώ φοβάται να θίξει οποιονδήποτε θύλακο «μπαχαλάκηδων», είναι αμείλικτη στον πόλεμο με το κεφάλαιο – το οποίο προφανώς εκπροσωπείται από τους οπαδούς του «μένουμε Ευρώπη» είτε είναι ιδιοκτήτες είτε εργαζόμενοι. Με τον ίδιο τρόπο, για να εξυπηρετήσει πολιτικούς φίλους, η κυβέρνηση ενισχύει τη φενάκη ότι ο οικονομικός εκτροχιασμός δεν ήταν αποτέλεσμα κάκιστης πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης αλλά μια πλάνη, μια απάτη σκοτεινών συμφερόντων. Η κρίση δεν θα ξεπεραστεί, οι πολίτες δεν θα εμπιστευθούν καμία κυβέρνηση, εάν δεν πεισθούν ότι προτεραιότητα της πολιτικής είναι μια πιο δίκαιη κοινωνία. Ο εκτροχιασμός οφείλεται στη μακρόχρονη έλλειψη υπευθυνότητας, στην έλλειψη ελέγχου, στην έλλειψη δικαιοσύνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να κυβερνά επειδή οι πολίτες απέρριψαν ένα σύστημα που απέτυχε, στο οποίο η δικαιοσύνη ήταν επιλεκτική. Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ διαιωνίζει –με τον δικό του τρόπο– αυτό το σύστημα, γρήγορα θα καταταγεί στο παρελθόν που αναθεματίζει.