ΠΟΙΗΣΗ. Από καιρού εις καιρόν, αναζωπυρώνεται το κύμα ποιημάτων και συλλογών, ντεμπούτων και μη, που δεν φοβούνται να μιλήσουν για τον εαυτό τους, αφού πρώτα τον στήσουν στα τρία μέτρα, πράγμα που αυτομάτως τούς δίνει το δικαίωμα της όποιας περιαυτολογίας. Σε αυτή την, ας πούμε, παράδοση εντάσσεται, νομίζω, η πρωτοεμφανιζόμενη στην ποίηση Ελενα Παλλαντζά (γενν. 1969), με τη συλλογή της «Ορυζώνος και Κυκλάδων: 25 αστεϊσμοί για μια ευτοπία» (ο τίτλος είναι ο πρώτος πρώτος αστεϊσμός, ο εικοστός έκτος), που κυκλοφορεί (2016) από τις χαμηλόφωνα υψηλού επιπέδου εκδόσεις Περισπωμένη.
Η συλλογή της Παλλαντζά είναι πράγματι 25 αστεϊσμοί, αν και η ευτοπία αιωρείται. Οι Κυκλάδες, που συνοδεύονται από την εικονογράφηση της Ακριβής Συμεωνίδη και του Βαγγέλη Γεωργακόπουλου, γίνονται λέξεις που υπονομεύουν το αρχικό νόημά τους, ωθώντας τον αναγνώστη στην παραδοχή ότι, ενδεικτικά, η κύθνος, η κίμωλος και η μήλος (πάντα με πεζά) είναι πλέον ενέργειες. Αυτό, από μόνο του, είναι αναγνωστικά συναρπαστικό.
Στη συλλογή της Παλλαντζά με τα δεκαεπτασύλλαβα (πέντε – επτά – πέντε) χαϊκού, που είναι ο ορυζώνας του τίτλου, η ενέργεια αυτή δημιουργεί ένα σύμπαν φτιαγμένο από τα υπέρλογα, μυθολογικά υλικά του Αιγαίου. Η δε (μη-)εικονογράφηση, από κολάζ και γραμμικά σχέδια, λειτουργεί ευχαρίστως διασταλτικά στη λεκτική «αναποδιά» των ποιημάτων. Μια, διατυπωμένα, ποιητική συλλογή, όμως, είναι πρωτίστως οι λέξεις της. Αυτά τα ποιήματα-ειλικρινείς αστεϊσμοί σνομπάρουν, ανενδοίαστα, το γλωσσικό απόθεμα της μέσης καθημερινότητας – αν υπάρχει τέτοια. Το «Ορυζώνος και Κυκλάδων» της Παλλαντζά είναι φτιαγμένο από λέξεις με γενναίες δόσεις σαρκασμού και στιγμιαίας μα διαδοχικής έκλαμψης. Ο Πολ Κλοντέλ λέει στην προμετωπίδα «Εισέπνευσα το τοπίο/ και τώρα/ για να το σχεδιάσω/ κρατώ την ανάσα μου» και τα χαϊκού της Ελενας Παλλαντζά επιτυγχάνουν να δημιουργήσουν τον δικό τους κόσμο από μουσκεμένους ορυζώνες που συναντούν, σε μιαν ανάσα, εκτυφλωτικές Κυκλάδες.