ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ: [Από κριτική του Αιμ. (ιλίου) Χ. (ουρμουζίου) με τίτλο «Ο Mallarmé στα ελληνικά» για τη μετάφραση της «Ηρωδιάδος» από τον Καίσαρα Εμμανουήλ.] « […] Ο ποιητικός λόγος στον Μαλλαρμέ είναι μια ποίηση καθ’ εαυτήν που ακολουθεί κανόνες μουσικότητας και ρυθμού καθαρά προσωπικούς. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πιστεύω πως η μετάφραση έργων του Μαλλαρμέ απαιτεί μιαν ειδική προπαίδευση που δεν λείπει από τον κ. Καίσαρα Εμμανουήλ, τον μεταφραστή της “Ηρωδιάδος”. (…) Το αποτέλεσμα υπήρξε θα έλεγα άρτιο – αν άρτιο μπορεί να νοηθή η μεταγλώττιση ενός καλλιτεχνήματος που στηρίζει την όλη ρυθμική του αρμονία στην επιμελή επιλογή και στη μουσική τοποθέτηση των λέξεων, αλλά και στην καθαρά νοητική λειτουργία της συστοιχίας των αισθημάτων και του νοήματος. […]».
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ: Γκαίτε: «Φάουστ». Απόσπασμα «του νέου αυτού μεταφραστικού άθλου του κ. του Ν. Καζαντζάκη».
ΤΕΧΝΗ ΔΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟΝ: (Από κύριο άρθρο του Γεωργίου Α. Βλάχου με τίτλο «Εις το διάλειμμα».) «Η “Κυρία με τας καμελίας” είχε βήξει εις τας αγκάλας του Αρμάνδου διά πρώτην φοράν, το ερωτικόν δράμα του παλαιού καιρού διεφαίνετο εν όλη του τη μεγαλοπρεπεία –θα απέθνησκε αυτή φθισική, εγκαταλελειμμένη και δεν θα την επρόφθανε ο ανόητος ο Αρμάνδος– και έκλεινεν η αυλαία. Διάλειμμα. Και ο νέος κριτικός που εκάθητο δίπλα μου εγύρισε και μου είπε: “Τι ψέμματα!… Καμμιά γυναίκα καμμιάς εποχής δεν θα εδέχετο να υποβληθή εις αυτήν την θυσίαν. Ν’ αγαπά τρελλά έναν άνθρωπο και να δεχθή να τον εγκαταλείψη διότι ο μπαμπάς του της είπε ότι η κόρη του, η αδελφή του εραστού της, δεν θα ημπορούσε να παντρευτή αν δεν διελύετο η παράνομος σχέσις των. Οχι γυναίκα του ελαφροκόσμου, αλλά Πριγκηπέσσα και Μεγάλη Δούκισσα αν ήταν η Μαργαρίτα, θα απαντούσε: “Μη σώση”. […] Είναι τέχνη της κακής ώρας…” Του απήντησα: “Αυτή την εποχή, για την Ελλάδα, την προτιμώ. […] Ο κόσμος εδώ είναι πίσω ακόμη. Ο λαός και μάλιστα ο λαός που προεσετέθη εις τον γηγενή από τα βάθη της Μικράς Ασίας μετά την Καταστροφήν δεν έχει μάθη τόσα πολλά και δεν έχει αποκτήση η σκέψις του τόσας βάσεις ώστε να του δίνη κανείς αφόβως τον Ιψεν και τους αρρώστους του ήρωας και τον Οσβαλδ με την λαμπράν συφιλίδα του”. […]».