Ο βετεράνος Κλιντ Ιστγουντ επιστρέφει στο κινηματογραφικό μας προσκήνιο με το «Sully» (***), γύρω από την αληθινή ιστορία της προσθαλάσσωσης του Μπόινγκ της US Airways στον ποταμό Χάντσον στη Νέα Υόρκη το 2009. Το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο «Highest Duty: My Search for What Really Matters» του Τζέφρι Ζόσλοου και του Τσέσλι «Σάλι» Σαλενμπέργκερ, κυβερνήτη του παρ’ ολίγον μοιραίου αεροσκάφους. Ο Ιστγουντ θυσίασε σκόπιμα το θέαμα και το σασπένς στον βωμό ενός συμπαγούς δράματος, με το οποίο βάλλει κατά του πολιτικώς ορθού.
Μην περιμένετε ένα θρίλερ ή μια παλιομοδίτικη περιπέτεια (κατά τη συνήθεια του Ιστγουντ) που θα αναπαριστά γραμμικά το «θαύμα στον Χάντσον». Η σκηνή της επιτυχούς προσθαλάσσωσης του Μπόινγκ στα παγωμένα νερά του ποταμού κατακερματίζεται για να διασκορπιστεί σε μια μυθοπλασία που θυμίζει δικαστικό δράμα: ο «Σάλι», ο Αμερικανός ήρωας, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, που έσωσε 155 ζωές, αντιμετωπίζεται στο Συμβούλιο Ασφαλείας Εθνικών Μεταφορών σαν ένας άπειρος πιλότος που έπαιξε κορώνα-γράμματα την ασφάλεια της πτήσης. Αυτό φαίνεται πως προστάζουν τα συμφέροντα της αεροπορικής εταιρείας, αλλά και της ασφαλιστικής της.
Το πρωινό της 15ης Ιανουαρίου του 2009, το Μπόινγκ της US Airways λίγο μετά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο La Guardia της Νέας Υόρκης έπεσε πάνω σε σμήνος πουλιών. Οι δύο κινητήρες του καταστράφηκαν ολοσχερώς και ο «Σάλι» πήρε την κρίσιμη απόφαση να κατεβάσει το αεροσκάφος στον Χάντσον. Αγνόησε τις οδηγίες του πύργου ελέγχου που τον έστελναν σε κοντινό αεροδρόμιο. Μετά το συμβάν, οι προσομοιώσεις «ασφαλούς επιστροφής» στα κομπιούτερ κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ο πιλότος έπραξε λάθος.
Το βιογραφικό «Hands of Stone – Μαζί ώς την κορυφή» (** ½) εκτυλίσσεται στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο της επαγγελματικής πυγμαχίας διατρέχοντας πάνω από δύο δεκαετίες. Αναφέρεται στη σχέση του Αμερικανού προπονητή Ρέι Αρσέλ με τον Ρομπέρτο Ντουράν, μποξέρ από τον Παναμά που έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής ελαφρών βαρών το 1980. Οι αγώνες του με τον Σούγκαρ Ρέι Λέοναρντ έμειναν στην ιστορία. Ο σκηνοθέτης Τζόναθαν Γιακούμποβιτς δεν διακρίνεται για την ευρηματικότητά του (δεν τον βοηθά ιδιαίτερα και το βαρυφορτωμένο σενάριο), ενώ ο Ρόμπερτ ντε Νίρο (Αρσέλ) προσπαθεί να ξεφύγει από την τυποποίηση στην οποία τον έχει οδηγήσει η κωμωδία εδώ και χρόνια. Την παράσταση κλέβει ο Εντγκαρ Ραμίρεζ στον ρόλο του Ντουράν. Λες και έχει στο μυαλό του τον Ντε Νίρο της εποχής του «Οργισμένου ειδώλου».
Το «Μπεν Χουρ» (*), το εμβληματικό βιβλικό έπος του Γουίλιαμ Γουάιλερ, ξανάρχεται στην επικαιρότητα με το άνευρο ριμέικ του Ρώσου σκηνοθέτη Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ που κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ. Μέχρι τη σκηνή της αρματοδρομίας (που δεν ξεπερνάει σε ένταση την αντίστοιχη της ταινίας του Γουάιλερ) μπορείτε να πάρετε έναν υπνάκο, βοηθάει και το υποφωτισμένο 3D. Παίζουν: Τζακ Χιούστον, Τόμπι Κεμπέλ, Μόργκαν Φρίμαν.
Ο «Κλέψας του κλέψαντος» (****), η ασπρόμαυρη ταινία του Μάριο Μονιτσέλι, με την οποία εγκαινιάστηκε το είδος commedia all’ italiana το 1958, ξαναπροβάλλεται μετά την ψηφιακή της αποκατάσταση. Με Βιτόριο Γκάσμαν, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Κλαούντια Καρντινάλε.