Τώρα που κατακάθισε λίγο η σκόνη απ’ τον επικοινωνιακό σίφουνα που σήκωσε η κυβέρνηση με τις τηλεοπτικές άδειες, μπορούμε να αναστοχαστούμε τι ακριβώς συνέβη. Τι είναι αυτό που υποτίθεται ότι ρυθμίστηκε, τι άλλαξε σε ένα τηλεοπτικό τοπίο με κραυγαλέες εκκρεμότητες, που ωστόσο λειτουργούσε, πολλά χρόνια τώρα, παράγοντας τη δική του οικονομία, εισφορών, φορολογικών εσόδων, θέσεων εργασίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μισούσε το ΜEGA, και με τον διαγωνισμό που προκήρυξε ήταν βέβαιο ότι το κανάλι έβγαινε εκτός. Ο λόγος απλός: σε μια επιχείρηση υψηλού κόστους, υπερχρεωμένη, που υπέστη την οικονομική συμφορά της πολυετούς κρίσης, οι συνιδιοκτήτες έπρεπε να προχωρήσουν σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου χωρίς να γνωρίζουν αν θα πάρουν άδεια. Δεν το έκαναν και αποκλείστηκαν. Ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε.
Ο δεύτερος στόχος ήταν να κατορθώσει το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα να αποκτήσει μια «φιλική» τηλεόραση. Ηταν πάρα πολύ πιθανό, αφού η τράπουλα ξαναμοιράστηκε από την αρχή, σε παλιές και νέες εταιρείες, ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Η υποψηφιότητα Καλογρίτσα ευτύχησε.
Η επίμονη διακήρυξη, ότι διά της διαδικασίας Παππά επιτέλους το ελληνικό κράτος θα μοσχοπουλήσει ένα αγαθό που του ανήκει –τον τηλεοπτικό αέρα–, είναι αλήθεια ότι υλοποιήθηκε απολύτως με τον πλειστηριασμό-ρουλέτα. Η ανάγκη των παλαιών επιχειρηματιών να υπερασπιστούν επενδύσεις δεκαετιών και η βουλιμία των καινούργιων να αποκτήσουν την υποτιθέμενη ισχύ που συνεπάγεται η τηλεόραση εκτίναξαν το τίμημα των αδειών σε δυσθεώρητα ύψη. Ο «λαός», διά του κόμματος που τον εκπροσωπεί, τα «πήρε» επιτέλους από τους πλούσιους, αφού μάλιστα τους ψιλοεξευτέλισε μαντρώνοντάς τους τρία μερόνυχτα σε ένα κτίριο με συνθήκες πρωτοφανείς παγκοσμίως. Η Αριστερά επέλεξε μια διαδικασία πολύπλοκου τζόγου, όπου μόνο τα λεφτά και η τύχη παίζουν ρόλο. Οι αρχές, η δικαιοσύνη –άλλος πήρε άδεια με σαράντα, άλλος με πενήντα, άλλος με εβδομήντα κι άλλος δεν πήρε προσφέροντας εξήντα εκατομμύρια–, η κοινή λογική πήγαν περίπατο.
Εννοείται ότι καμιά διαπλοκή εναντίον της οποίας υποτίθεται ότι έγιναν όλα δεν αντιμετωπίσθηκε με τον πλειστηριασμό. Για τον απλούστατο λόγο ότι σε καμία προδιαγραφή του δεν προβλεπόταν απολύτως τίποτα. Κι αυτό που ψέλλισε δυο-τρεις φορές ο δεξιός εταίρος Π. Καμμένος περί ασυμβίβαστου εργολάβων και τηλεοπτικής άδειας το πήρε το ποτάμι. Η επόμενη μέρα βρίσκει το τηλεοπτικό τοπίο απορρυθμισμένο εντελώς. Οσοι κέρδισαν σκέφτονται πώς θα τα καταφέρουν με τις ζημίες που συνεπάγεται το παράλογο τίμημα και όσοι έχασαν άρχισαν τις μηνύσεις και τις επαφές, για συνεργασία, με τους νικητές. Πρόκειται για μια τρύπα στο νερό, μια αριστερή μαγκιά για να ερεθιστεί η κερκίδα, αντί ενός γενναίου εκσυγχρονισμού ευρείας αποδοχής, με μικρότερο ίσως οικονομικό όφελος, με πλουραλισμό και πολυφωνία, όμως, και κυρίως με προδιαγραφές μακροημέρευσης.