Η διαδρομή του Ολιβερ Σακς

2' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΟΛΙΒΕΡ ΣΑΚΣ

Εν κινήσει: μια ζωή

εκδ. Ροπή, σελ. 406

«Είμαι ένας Τσιγγάνος, ένας νομάς, ένας πλανόδιος γιατρός και για λόγους επιβίωσης και βιοπορισμού –σε βαθμό πολλές φορές οριακό και επικίνδυνο– στρέφομαι σε δουλειές του ποδαριού, εδώ κι εκεί… Είναι αδύνατον συνεπώς να προσφέρω κάποιο επίσημο είδος διδασκαλίας», έγραφε το 1976 ο Ολιβερ Σακς στον φοιτητή της Ιατρικής Τζόναθαν Κόουλ, ο οποίος επιθυμούσε να μαθητέψει στο πλευρό του. «Ωστόσο, μερικές φορές πιστεύω ότι, έστω και ανεπίσημα, βλέπω, μαθαίνω και κάνω πάρα πολλά μέσα από την επαφή μου με τα εξαιρετικά ποικιλόμορφα και ξεχωριστά περιστατικά ασθενών που συναντώ… Θεωρώ ότι κάθε ασθενής που παρακολουθώ είναι ένας έντονα ζωντανός άνθρωπος, μια ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη προσωπικότητα που σε ανταμείβει και εξελίσσει διαρκώς».

Μολονότι τα εκλαϊκευμένα βιβλία του έκαναν το όνομά του γνωστό σε όλο τον κόσμο, ο Σακς ουδέποτε επωφελήθηκε επαγγελματικά από τη φήμη του, έχοντας επιλέξει να παραμείνει νοσοκομειακός γιατρός, και αρνούμενος, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να δεχτεί ασθενείς στο γραφείο του. Μεγαλωμένος σε μια οικογένεια διαποτισμένη με τις ηθικές αξίες του Ιπποκράτη (ο γιατρός πατέρας του τρομοκρατήθηκε όταν είδε για πρώτη φορά το όνομα του Ολιβερ στην εφημερίδα, πεπεισμένος πως η δημοσίευση της κριτικής του βιβλίου του θα θεωρούνταν διαφήμιση), επιδίωκε να προσεγγίζει τους ασθενείς του ως ανθρώπους και όχι έως περιστατικά, ενίοτε αναπτύσσοντας μαζί τους σχέσεις βαθιάς επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης – κάτι που δυσκολευόταν να κάνει στον έξω κόσμο. «Είμαι ντροπαλός με τα συνήθη κοινωνικά περιβάλλοντα και πλαίσια», παραδέχεται στην αυτοβιογραφία του, που εκδόθηκε λίγο πριν από τον θάνατο του, τον Αύγουστο του 2015, και πλέον κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Ροπή». «Εχω την τάση να μαζεύομαι στην άκρη, σε μια γωνίτσα, να είμαι αόρατος, κλεισμένος στο κουτί μου, ελπίζοντας να μη με παρατηρεί και να μη διαταράσσει κανείς αυτή την ησυχία».

Για την ιατρική κοινότητα, ο Σακς ήταν ιδιαίτερη περίπτωση, αφού δεν λαχταρούσε την ακαδημαϊκή αναγνώριση (τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, πάντως, του απονεμήθηκαν πολυάριθμοι τιμητικοί τίτλοι), ούτε μία θέση διευθυντή σε κάποιο μεγάλο νοσοκομείο. Αν και αφηγούνται πραγματικές ιστορίες, τα βιβλία του είναι γραμμένα με λογοτεχνικό ύφος, με αποτέλεσμα κατά καιρούς να έχει κατηγορηθεί ότι τα είχε επινοήσει.

Για τους πάσχοντες, όμως, που είτε είχαν την τύχη να τους παρακολουθεί είτε «αναγνώρισαν» τη σπάνια πάθησή τους σε κάποιο από τα βιβλία του, η προσφορά του ήταν ανυπολόγιστη.

Λάτρης της περιπέτειας στη δουλειά και στην καθημερινότητά του, έζησε μια ζωή γεμάτη έντονες εμπειρίες, αλλά και αρκετό σωματικό πόνο, άλλοτε ως συνέπεια των ριψοκίνδυνων χόμπι του (για χρόνια διένυε τεράστιες αποστάσεις με τη μοτοσικλέτα του και επιδιδόταν στην άρση βαρών μέχρι τελικής πτώσεως) και άλλοτε εξαιτίας της ατυχίας του. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του υποφέροντας στωικά, χωρίς ποτέ να χάσει το κουράγιο του ή τη διάθεση να μοιράζεται τις σκέψεις του με τους αναγνώστες του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή