Μετά τις φωτιές, οι πλημμύρες. Nεκροί, καταστροφές από τη θεομηνία, συσσώρευση υδάτων, δρόμοι που άνοιξαν, εργολάβοι που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, κόσμος που αγανακτεί. Οι εικόνες της καταστροφής διαδέχονται η μία την άλλη στα κανάλια. Ούτε αυτό δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε. Τόποι που τέθηκαν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, πολιτικοί που πήγαν στις πληγείσες περιοχές να δουν με το ίδιο αμήχανο, κάποτε και απαθές βλέμμα τα αποτελέσματα της νεροποντής, άνθρωποι που τους απαξίωσαν. «Βούλιαξε η Ελλάδα στην πρώτη φθινοπωρινή κακοκαιρία». Του χρόνου θα λέμε τα ίδια και οι άλλοι θα υπόσχονται πάλι ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης των προβλημάτων. Τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτή την τρύπια χώρα.
Στην πολιτική σκηνή, το «λίγο» με το «τίποτα» παλεύουν να συνεργαστούν, αλλά δεν τα βρίσκουν. Ενα ακόμη κακογυρισμένο σίριαλ που παρακολουθεί το κοινό. Στο άλλο, πρωταγωνιστούν εκδικητικοί, αλαζόνες, με μαντιλάκια στο σακάκι που κορδώνονται, άλλοι που νομίζουν ότι θα θεραπεύσουν με απειλές και αγριοφωνάρες, εγκαλούν τους συνομιλητές με απωθημένα χρόνων. Υπάρχουν κι εκείνοι που τάζουν. Κωμωδία, αν προσθέσεις κι όσους φαντασιώνονται τη Β. Κορέα. Φόβος, και οι θεατές ανήμποροι από τις αφαιμάξεις και τις συνεχείς ανατροπές στη ζωή τους, παρακολουθούν ναρκωμένοι όσους τους ξελόγιασαν. Τσακισμένες ψευδαισθήσεις.
Είναι και η ανθρωποφαγία μεταξύ μας. Χαίρονται –και είναι πολλοί– για τα λουκέτα στα κανάλια, προκαλούν με τις δηλώσεις τους, διχάζουν για ακόμη μία φορά, χρωματίζουν το «μαύρο». Πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από εξαγγελίες, «νέες ευκαιρίες για χρέη», καινούργιες ρυθμίσεις για τα αυθαίρετα.
Το ζάπινγκ σταματά και σε παρουσιαστές, που μέσα σ’ αυτό το κλίμα συνεχίζουν να μιλούν για την προσωπική ζωή των άλλων, τις κοσμικές εμφανίσεις στα νησιά, τη μόδα, τα νύχια… Από κοντά και οι επαναλήψεις από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, βιντεοταινίες της συμφοράς, τρομάζεις που τα βλέπεις, με την Κατερίνα Γιουλάκη και τον Στάθη Ψάλτη, τα κρεπαρισμένα μαλλιά, τα στενά παντελόνια, τους φουσκωμένους ώμους, απελπίζεσαι από τις κορώνες και τα κακόγουστα αστεία. Ανελέητα γυρίσματα του χρόνου.
Και όλα μοιάζουν να χειροτερεύουν στη μικρή μας οθόνη, που, στριμωγμένη με επική μουσική υπόκρουση στην ασφυκτική καθημερινότητα, δεν προλαβαίνει να εντοπίσει τους νέους που μορφώνονται και διακρίνονται παρ’ όλα τα εμπόδια, τους αυθεντικούς δημιουργούς που γεννούν προσδοκίες, τους επιστήμονες που προσφέρουν, τους επιχειρηματίες που παράγουν. Δεν έχει χώρο, ούτε και χρόνο για τους καλύτερους, για το καλύτερο. Και η ζωή περνάει, η ελπίδα ασφυκτιά. Ολα μοιάζει να χειροτερεύουν στη μικρή μας οθόνη, την οθόνη της μικρότητάς μας.