Ογκόλιθος κάτω από το χαλί

2' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο βαθμός πολιτισμού μιας χώρας είναι άμεση συνέπεια των προτεραιοτήτων της. Είμαστε απολίτιστοι διότι δεν βάζουμε ως προτεραιότητα ό,τι συνιστά οργάνωση, ευρυθμία. Προηγούνται η με κάθε κόστος παραμονή στην εξουσία, η «ασφάλεια» του τέλματος, τα ίδια συμφέροντα, η «ξεπέτα» για τη μείωση του πολιτικού κόστους – καμία κίνηση για ξεκαθάρισμα ανοιχτών ντροπιαστικών λογαριασμών. Τριάντα πέντε χρόνια στην Ε.Ε. των κανόνων, των μηχανισμών προστασίας, της οικονομικής στήριξης (πόροι εισέρρευσαν, «νοικοκύρεμα» δεν έγινε) και ακόμη δεν πιάσαμε βήμα. Και καταδικαζόμαστε για αδιανόητα στραβοπατήματα.

Η πρώτη –άνευ προστίμου– καταδίκη για την απουσία διαχείρισης τοξικών αποβλήτων «έπεσε» το 2009, χρόνια μετά τις ευρω-προτροπές για ρύθμιση του ζητήματος και παρά τα σκάνδαλα με το κλοφέν, τις εκταφές βαρελιών με τα χημικά απόβλητα, τις χωματερές τοξικών… Προχθές, έπειτα από μια τετραετία παρατάσεων και δικής μας χαρακτηριστικής αδράνειας, ήρθαν τα πρόστιμα, και αν κανείς ισχυριστεί ότι μόνο έτσι εμείς βάζουμε μυαλό, με τον βούρδουλα, απατάται, διότι ούτε με την ευρω-καμπάνα σε φάση αναμονής της επόμενης «δόσης» για να καταβάλουμε μισθούς και συντάξεις, συμμορφωνόμαστε. Διότι ήδη πληρώνουμε πρόστιμα (μέχρι στιγμής 51 εκατ. ευρώ) για την απουσία χώρων εναπόθεσης των αστικών μας σκουπιδιών, αυτών που παράγουμε καθημερινά κατά χιλιάδες τόνους, και κανείς εμπλεκόμενος δεν «τρέχει», δεν γίνεται «καπνός», ώστε να κλείσει η οπή διαρροής πολύτιμων πόρων. Το αντίθετο. Το συζητούν, διαφωνούν, καταγγέλλουν, συγκρούονται, το ξανασυζητούν, και πάλι δεν ομονοούν, ενώ τα πρόστιμα φουσκώνουν… Κραυγαλέο παράδειγμα εκείνο της Πελοποννήσου (έχει αναπτυχθεί στην «Κ» σε σειρά ρεπορτάζ του Γ. Λιάλιου), όπου αδυνατούν να καταλήξουν σε λύση για τη διαχείριση των απορριμμάτων, μολονότι βρίσκονται πέραν όλων των υπερεξαντλημένων περιθωρίων: λόφοι σκουπιδιών για δύο χρόνια στους δρόμους πόλεων και χωριών μετά το κλείσιμο της «πόρτας», στην αρχή από τον ΧΥΤΑ στη Φυλή και στη συνέχεια από τους ΧΥΤΑ σε Αιτωλοακαρνανία και αλλού. Συμπέρασμα; Τίποτα δεν μοιάζει να μπορεί να νικήσει τα χούγια μας, και η κρίση δεν μας κάνει καλύτερους. Η δημόσια ζωή παραμένει ένα κουβάρι από παραλείψεις, αποσιωπήσεις, πλάνα λόγια, αντιφατικές πράξεις. Επιπλέον: Αυτοεγκλωβισμός στην κλάψα για τα «δεμένα χέρια» και καθήλωση στη μεμψιμοιρία. Σύγχυση, να μην ξέρεις ποια ακριβώς είναι η αλήθεια, αν υπάρχει κάποιος που δεν είναι φταίχτης, τι έχει αξία, ποιος είναι ο στόχος. Πάντως η πρόοδος, δηλαδή η διαχείριση του αναπόφευκτου υποπροϊόντος του πολιτισμού, των σκουπιδιών, παραμένει –όπως για όλους τους ανεξέλικτους– ένας περιθωριακός στόχος. Μια οχληρή εκκρεμότητα, όταν αποτελεί και πηγή πλούτου (στην Ε.Ε. αποφέρει κέρδη 150 δισ. ευρώ ετησίως). Η ρόδα δεν αρχίζει να κυλάει όσο παραμένει κανείς στείρος και ακόμη με ψευδαισθήσεις, όσο δεν λύνει τον σφιχτοφορεμένο μανδύα βεβαιοτήτων που του επιτρέπουν να βαυκαλίζεται ότι πορεύεται ενώ μένει καθηλωμένος στο ίδιο σημείο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή