Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πηγαίνει στο Βερολίνο την Κυριακή, όπου η Μέρκελ προσκαλεί Ευρωπαίους ηγέτες για να προετοιμάσουν την έκτακτη σύνοδο της Μπρατισλάβας, επειδή έχει άλλες διεθνείς υποχρεώσεις – στη Θεσσαλονίκη, αυτή που οι δημοσιογράφοι κάποτε είχαν αναγορεύσει «ερωτική». Την ίδια ώρα, με άρθρο του στη Le Monde, ο πρωθυπουργός επισείει την απειλή διάσπασης της Ευρώπης, αν ο Βορράς δεν μοιραστεί τα πλεονάσματά του με τον Νότο και, σήμερα, υποδέχεται στην Αθήνα τους Ευρωπαίους ηγέτες της Μεσογείου, προεξάρχοντος του ευκλεούς Ολάντ, ο οποίος κατάφερε –ο μπαγάσας– να πιάσει δημοτικότητα 11%.
Τι σημαίνουν αυτά, μήπως ότι ετοιμαζόμαστε «να την κάνουμε» από την Ευρώπη, όπως θα έλεγαν οι κυβερνητικοί στη γλώσσα τους; Δεν ξέρω, πάντως ο πραγματικός κίνδυνος από αλλού μάς έρχεται: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, απογοητευμένη από τις επιδόσεις των χωρών στην είσπραξη του ΦΠΑ, προτείνει τη δημιουργία «ενιαίου χώρου ΦΠΑ». Νομίζω ότι αυτό είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι! Μας «κλέψανε τα όνειρα», ως γνωστόν. Τι μας έμεινε; Να κλέβουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί την εφορία. Θα το απαρνηθούμε; Θα είναι σαν να απαρνούμεθα την ψυχή μας, διότι το ελληνικό κράτος βασίστηκε στις παραδόσεις και τις συνήθειες της Κλεφτουριάς – η οποία δεν ήταν και τίποτε πολύ περισσότερο από αυτό που δηλώνει το όνομά της. Ως εδώ λοιπόν. Καιρός να φεύγουμε…
Η ψυχή του σοσιαλισμού
Ο μοναδικός τομέας πολιτικής στον οποίον η κυβέρνηση επιδεικνύει ταχύτητα και σχετική αποτελεσματικότητα είναι τα μέτρα για την προώθηση του σοσιαλιστικού καθεστώτος που ονειρεύονται: κατάργηση των μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία και επαναφορά της προηγούμενης κατάστασης, έλεγχος της Δικαιοσύνης, έλεγχος των ΜΜΕ, ευνοϊκές μεταβολές στον εκλογικό νόμο και, τέλος, η δημιουργία ενός στρώματος δικών τους στελεχών στη δημόσια διοίκηση. Θέματα, όλα τους, για τα οποία ο πρωθυπουργός δεν είναι εύκολο να υπερηφανευθεί από το βήμα της Εκθεσης στη Θεσσαλονίκη, για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε.
Σε όλα τα άλλα, ιδίως δε σε εκείνα που θα έπρεπε να έχουν την προτεραιότητα λόγω των περιλάλητων ευαισθησιών της Αριστεράς, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα τα έχει κάνει θάλασσα. Παρόμοια άγνοια, τέτοια ανικανότητα και τόση τεμπελιά δύσκολα θα συναντήσουμε στα χρονικά των ελληνικών κυβερνήσεων. Το σύστημα Υγείας βυθίζεται στην αθλιότητα, από την οποία είχε κάπως ξεφύγει προ δύο ετών. Οι συντάξεις περικόπηκαν άτσαλα, χωρίς εμφανή λογική στον καταμερισμό των περικοπών, χωρίς σαφείς εξηγήσεις. Από τις δεκαπέντε προϋποθέσεις για τη δόση μόνον οι δύο έχουν εκπληρωθεί. Ακόμη και σε μικρής εμβελείας θέματα, όπως π.χ. η εκπλήρωση των υποσχέσεων στους ανέργους του Athens Ledra, δεν έχουν κάνει τίποτε. Φυσικό είναι, διότι προέχουν άλλα θέματα, πως λ.χ. οι βοηθοί στα ΑΕΙ να μεταμορφωθούν σε λέκτορες μέσα σε μια νύχτα και άλλα τέτοια που αφορούν τα δικά τους τα παιδιά.
Περιγράφω παραπάνω την εικόνα σε γενικές γραμμές, για να καταλήξω στη διαπίστωση ότι λίγοι πρωθυπουργοί πρέπει να έχουν βρεθεί σε τόσο δύσκολη θέση, ενόψει της Εκθεσης στη Θεσσαλονίκη, όσο ο Τσίπρας. Πολύ περισσότερο, καθώς θα έχει εναντίον του σχεδόν όλο τον Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Περιττεύει να θυμίσω τα πρόσφατα με τις άδειες – ίσως δεν προσέξατε όμως πως, ξαφνικά, εκείνοι που μέχρι πρότινος έγλειφαν, ανακάλυψαν ξαφνικά τη Βενεζουέλα…
Συνεπώς, κανείς δεν μπορούσε να προσφέρει μεγαλύτερη υπηρεσία στην κυβέρνηση όπως αυτή που προσφέρει η ΕΣΗΕΑ με την απεργία που συζητείται για το Σαββατοκύριακο. Στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑς (δεν είναι σωστό το τελικό σίγμα, αλλά της πάει…) δεσπόζει η φράση ενός ανθρώπου ο οποίος έδωσε τη ζωή του για την ιδέα της ελευθερίας των Ελλήνων (και άφησε τη γυναίκα και το παιδί στην τουρκική αιχμαλωσία): «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Η αποφυγή της δημοσίευσης, όμως, είναι η ψυχή του σοσιαλισμού…
Αναζητείται έμπνευση
Ο Γιώργος μας ο Παπανδρέου παρενέβη στο ναυάγιο της Κεντροαριστεράς, με βαρυσήμαντη δήλωση, η πρώτη παράγραφος της οποίας έχει ως εξής:
«Η ανασύνταξη των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού είναι αναγκαία για να δημιουργηθούν θετικές προοπτικές για τον ελληνικό λαό και τη χώρα. Η μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη θα υπάρξει και πάλι μόνον αν εμπνευσθεί (sic) και προτείνει ένα ριζοσπαστικό, σαφές, συνεκτικό και καινοτόμο πολιτικό σχέδιο αλλαγών, που θα μας βγάλουν από τη σημερινή κρίση, που θα αναμορφώσουν το ελληνικό κράτος, την ελληνική οικονομία και το πολιτικό σύστημα».
Η πρώτη πρόταση δεν σημαίνει τίποτε· την πετάμε. Η δεύτερη, όμως, μας λέει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο γιατί η Κεντροαριστερά είναι εντελώς άχρηστη στην παρούσα συγκυρία, για τη χώρα και τα προβλήματά της – όχι για όσους σταδιοδρομούν επαγγελματικά στον χώρο. Αυτό το σχέδιο που αναζητούν ο Γιώργος και οι άλλοι υπάρχει και είναι το μνημόνιο. Εχει όλα τα χαρακτηριστικά που απαιτεί: είναι ριζοσπαστικό, καινοτόμο και αποβλέπει στη μεταμόρφωση της ελληνικής οικονομίας και, εκ των πραγμάτων, της πολιτικής. Δεν έχει σημασία αν μας το επέβαλαν επειδή εμείς είμαστε ανάξιοι και τον εαυτό μας να σώσουμε, δεν πειράζει αν δεν είναι τέλειο, υπάρχει όμως και, επί έξι χρόνια, ήταν στο χέρι μας να το βελτιώσουμε συνεργαζόμενοι δημιουργικά με τους εταίρους μας στην εφαρμογή του.
Επειτα από έξι χρόνια, κατά τα οποία η Ελλάδα αναδείχθηκε το καθυστερημένο του ευρωπαϊκού Νότου, χρόνος για να «εμπνευσθεί» (!) η μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη και να εκπονήσει νέο σχέδιο δεν υπάρχει. Σύντομα θα εμφανισθεί και πάλι το σχέδιο του Grexit –μην αμφιβάλλετε– και ο Γιώργος, μεταξύ κανό, πιλάτες και τζόγκινγκ, μας λέει ότι η μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη πρέπει να καθίσει να σκεφθεί και να εμπνευσθεί. Πού ζει τόσο καιρό αυτός ο άνθρωπος;
Αυτό που συνιστά, ωστόσο, είναι ό,τι χαρακτηρίζει περισσότερο τη βαθιά αμηχανία της Κεντροαριστερά σε αυτά τα χρόνια της κρίσης: η προσπάθεια να πείσει τον εαυτό της και τους ψηφοφόρους της ότι ο χρόνος μπορεί να γυρίσει πίσω. Τέτοια ήταν και παραμένει η αδυναμία της.