Είχαμε συνηθίσει, ενδεχομένως εθιστεί, στην επικοινωνιακή διαχείριση της πολιτικής κατάστασης. Η κυβέρνηση έλεγε ότι δεν θα μειώσει τις συντάξεις και όταν έγινε η μείωση διευκρίνισε ότι δεν θα μειωθούν οι κύριες συντάξεις, όχι οι επικουρικές. Εχουμε μια κυβέρνηση που είπε ότι θα καταργηθεί ο «παράλογος ΕΝΦΙΑ» και όταν ο φόρος αυτός αυξήθηκε, μάθαμε ότι εννοούσε ότι θα γίνει δικαιότερος, δηλαδή πληρώνουν ακόμα περισσότερα οι πλούσιοι!
Φαίνεται όμως ότι μέσα στην απελπισία τους οι κυβερνητικοί παράγοντες επεκτείνουν την ίδια μέθοδο και στο εξωτερικό. Πριν από λίγες ημέρες μάθαμε με πανομοιότυπα δημοσιεύματα ότι κάτι ουσιαστικό αλλάζει. Η ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη για δοκιμαστική έξοδο στις αγορές! Στόχος της κυβέρνησης, «σύμφωνα με υψηλόβαθμο αξιωματούχο του υπουργείου Οικονομικών», είναι να τεστάρει τις διαθέσεις των αγορών αλλά και να στείλει ένα μήνυμα στους επενδυτές ότι η οικονομία της κατορθώνει να «σταθεί εκ νέου στα πόδια της». Σύμφωνα με την ίδια πηγή, η έξοδος θα αφορά την έκδοση ενός ή δύο μικρών ομολόγων και θα αποσκοπεί στην αποτίμηση των προθέσεων των επενδυτών.
Η επιδίωξη εξόδου στις αγορές θα ήταν μια εύλογη αλλά και εφικτή εξέλιξη, αν ήμασταν μια κανονική χώρα. Οπως οι άλλες που μπήκαν σε μνημόνιο για ένα διάστημα, εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει και κατάφεραν σε εύλογο χρονικό διάστημα να απελευθερωθούν από το μνημόνιο και χρηματοδοτούνται από τις αγορές, όπως όλες οι χώρες.
Προφανώς δεν είναι αυτή η περίπτωση χώρας που υπογράφει κάτω από πίεση και μετά αποφεύγει να εκπληρώσει τα συμφωνημένα προκειμένου να μη δυσαρεστηθούν οι ψηφοφόροι. Γι’ αυτό το κόστος δανεισμού της Ελλάδας είναι πάνω από 8%, υπερδιπλάσιο από το 3% της Πορτογαλίας που είχε επίσης μνημόνιο.
Σε μια κανονική χώρα, δεν θα χρειαζόταν να φθάσουμε κάθε φορά στην άκρη της αβύσσου για να πειστούν οι ψηφοφόροι της κυβερνητικής πλειοψηφίας ότι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς! Γι’ αυτό και η έξοδος στις αγορές είναι μια ουτοπική επιδίωξη, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Αυτό που προκαλεί όμως αίσθηση δεν είναι η προβολή φανταστικών σεναρίων, αλλά η χρησιμοποίησή τους και σε θέματα που γνωρίζουν οι αγορές και οι δανειστές. Φαίνεται ότι μέσα η άγνοια κινδύνου είναι τόσο ισχυρή, που νομίζουμε ότι όλα αυτά περνάνε απαρατήρητα από τους δανειστές. Εκτός κι αν δεν πρόκειται για άγνοια κινδύνου, αλλά νομίζουμε ότι μπορούμε να κοροϊδέψουμε και τους ξένους αξιωματούχους όπως τους εγχώριους ψηφοφόρους. Αν συμβαίνει το τελευταίο, τα πράγματα είναι σοβαρά έως επικίνδυνα, γιατί είναι μια σημαντική ένδειξη ότι βρισκόμαστε πλέον σε μεγάλη απόσταση από την πραγματικότητα.
Οι εκπρόσωποι των δανειστών, οι παράγοντες των αγορών, δεν ενδιαφέρονται για τα εγχώρια πολιτικά παιχνίδια. Ούτε τους απασχολεί αν θα αναπτυχθεί η οικονομία, αν υποβαθμίζονται η χώρα και το βιοτικό επίπεδο, αν υπάρχουν προοπτικές ανάκαμψης. Τους ενδιαφέρει απλά να έχουν λιγότερα προβλήματα από την Ελλάδα.
Η χώρα να εκπληρώνει όπως μπορεί τις δανειακές υποχρεώσεις της και να μη ζητάει περισσότερες χάρες. Αδιαφορούν για τη μέθοδο παραπλάνησης των ψηφοφόρων που επιλέγει η κυβέρνηση.