Δεν έχει μείνει γειτονιά στο μικρό μας άστυ χωρίς κάπνα κεμπαμπτζίδικου, λίγδα μπεργκεράδικου. Προσθέστε ότι γίναμε αίφνης σπεσιαλίστες και σε κάθε είδος ανατολίτικου μεζέ (βλ. φαλάφελ) και έχετε το χάρτη του αθηναϊκού street food ανοιχτό μπροστά σας. Είναι κακό αυτό; Οχι, κάθε άλλο. Ολα χρειάζονται, και όλο κάτι μένει. Μόνο που δυστυχώς μένουμε πολύ στην επιφάνεια του πράγματος, στο μοδάτο, στο «να κάνουμε μαγαζιά ινσταγκραμικού γοήτρου», χωρίς πολλή σκέψη και δουλειά για το ουσιαστικό: τη γεύση, την ποιότητα.
Γιατί, μεταξύ μας, ούτε τα μπέργκερ είναι όλα καλά, ούτε τα κεμπάπ, ούτε τα φαλάφελ τρώγονται όλα. Κανείς δεν εύχεται να ξεθυμάνει η επιτυχία των μαγαζιών αυτών, όμως η παρακμή είναι νομοτελειακή και έχει να κάνει με τον κορεσμό, και το πότε θα καταφθάσει από την εσπερία η νέα μόδα (θυμάστε που κάποτε είχαμε frozen yogurt και cupcakάδικα στην πόλη;). Το αληθινό street food δεν πρόκειται να πεθάνει.
Πάντα θα αναζητάμε στο δρόμο την καλύτερη τυρόπιτα, το πιο λεπτό κουλούρι (ελάχιστα τα καλά πια), το πιο απλό, λιτό, μικροσκοπικό σουβλάκι. Αυτό που γεννήθηκε στους δρόμους της δικής μας πόλης ή ήρθε και εγκαταστάθηκε εδώ από βιοπαλαιστές κανονικούς (βλ. τα ωραία πιροσκάδικα που έχουν ανοίξει από Ποντίους, Ρώσους, Αρμένηδες) προς τέρψη και ευχαρίστηση αρχικά της κοινότητάς τους και έπειτα όλων ημών. Δεν πεθαίνει, αντιθέτως επιβραβεύεται, όπως αυτές οι καντίνες στη Σιγαπούρη που φέτος παρασημοφορήθηκαν με αστέρι Michelin…