Η είδηση, ότι φέτος θα λειτουργήσει πρώτη φορά στην Ελλάδα ιδιωτική σχολή κρεοπωλών, δεν με εξέπληξε ούτε στο ελάχιστο. Αντιθέτως, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «και άργησε…».
Πριν από περίπου τρία χρόνια, ήμουν μάρτυρας στην εξομολόγηση ενός πτυχιούχου της Δημόσιας Σχολής Επαγγελμάτων Κρέατος της Αθήνας. Αντίστοιχες σχολές υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, τη Δράμα. Η φοίτηση για τα πρωινά τμήματα είναι δωρεάν, ενώ για τα βραδινά κοστίζει συνολικά 250 ευρώ. Βέβαια, συγκεκριμένα η σχολή της Αθήνας, επειδή εξυπηρετεί αρκετούς νομούς, έχει λίστα αναμονής που πλησιάζει τον 1,5 χρόνο! Ο νεαρός, πάντως, ήδη απόφοιτος ιδιωτικής σχολής Μαγειρικής, επειδή είχε την επιθυμία να εμβαθύνει τις γνώσεις του στο κρέας, τις κοπές, τους τρόπους επεξεργασίας, την αλλαντοποιία και άλλα μυστικά της τέχνης που τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται με νέους τρόπους, είχε την υπομονή.
Ετσι βρέθηκε στη δημόσια σχολή της Αθήνας και αποφοίτησε έχοντας στα χέρια του το «εισιτήριο» που του επιτρέπει όχι μόνο να εργαστεί σε κρεοπωλείο αλλά και να ανοίξει δικό του, εάν το επιθυμεί. Κι εδώ ας ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση. Ισως έχετε προσέξει ότι τα τελευταία χρόνια αρκετά κρεοπωλεία έχουν ξεφύγει από τη στερεοτυπική εικόνα που έχουμε οι περισσότεροι. Προσωπικά, έχω εντυπωσιαστεί πολλές φορές από την εισβολή του design εξωτερικά αλλά και στον εσωτερικό τους χώρο. Σε ένα απ’ αυτά, μια μεγάλη τηλεόραση πλάσμα ήταν συντονισμένη σε κάποιο κανάλι μόδας, και μοντέλα πηγαινοέρχονταν στην πασαρέλα, συνοδεία ροκ μουσικής. Σε άλλο, είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε πάρτι, ναι, είχε και dj, και φεύγοντας μου έδωσαν και ένα χριστουγεννιάτικο δωράκι – τέτοιο περιτύλιγμα για ενάμισι κιλό λάπα έχω συναντήσει μόνο σε μπουτίκ καλλυντικών την περίοδο των εορτών.
Αλλά ας κλείσουμε την παρένθεση για να επιστρέψουμε στον νεαρό που όλο παράπονο μας έλεγε ότι σε όλη τη διάρκεια της φοίτησής του δεν έκανε σχεδόν καθόλου πρακτική εξάσκηση. Ελλείψει χρημάτων η εκπαίδευση γινόταν επί χάρτου – θα μου πείτε το Δημόσιο δεν έχει κονδύλια για νοσοκομεία, θα έχει για σπάλα και κιλότο;
Κάπως έτσι είναι όλες οι δημόσιες σχολές που σχετίζονται με τη μαγειρική, την εστιατορική, τον τουρισμό εν γένει. Ενώ οι συγκεκριμένοι τομείς καλπάζουν και νέες ευκαιρίες ανοίγονται συνεχώς, η ελληνική δημόσια εκπαίδευση που σχετίζεται με αυτούς, κάνει βήματα πίσω, υποστελεχωμένη και χωρίς χρήματα. Ερήμην του Δημοσίου κάποιοι προχωρούν, εκσυγχρονίζονται και γίνονται ανταγωνιστικοί σε τομείς που κανείς δεν τους έδινε ιδιαίτερη σημασία. Η εποχή θέλει το «επιπλέον». Αυτό δίνει προστιθέμενη αξία.