Βασίλης Παπαθεοδώρου
συγγραφέας
Η πρώτη μου μέρα στην Α΄ Δημοτικού είχε ένα μεγάλο μείον: Δεν θα ξανάβλεπα τη Στεφανία. Η Στεφανία ήταν ο έρωτάς μου στο νηπιαγωγείο. Ημασταν φίλοι, μετά «αρραβωνιαστήκαμε», μετά πέταξε ο ένας στον άλλον τη συρμάτινη βέρα του, μετά τα ξαναβρήκαμε. Πολιτισμένο τέλος για ένα καθημερινό νηπιακό ψυχόδραμα πάθους και ξεκατινιάσματος.
Παρ’ όλα αυτά, την πρώτη μέρα είχα ενθουσιαστεί με τη σχολική ποδιά, με τη σάκα και την κασετίνα, με τα σχολικά βιβλία, με τα τετράδια από τον Πάλλη που μου έντυνε τα απογεύματα με μπλε κόλλα και ζελατίνα η μητέρα μου, με τις ζωγραφιστές ετικέτες τους. Ηθελα να μάθω καινούργια πράγματα, ανυπομονούσα, το θυμάμαι αυτό.
Ηθελα όμως και να κάνω φιλίες, παρόλο που από συστολή ήξερα πως δεν θα έκανα το πρώτο βήμα. Κι ένιωθα περήφανος, επειδή είχα μεγαλώσει, τότε δεν το υπολόγιζα ακόμη.
Το είχα δει κάπως σαν γιορτή όλο αυτό και συνέχιζα να το βλέπω έτσι όλα τα επόμενα σχολικά χρόνια. Χαιρόμουν και ανυπομονούσα. Και τελικά ξέχασα τη Στεφανία πολύ γρήγορα…
Μαρία Τοπάλη
κριτικός λογοτεχνίας
Το σχολείο ήταν ένα μέρος με πολλά παιδάκια. Ως τότε, τα έβλεπα ζηλεύοντας να περνούν φασαριόζικα από τον χωματόδρομο, μπροστά στην πόρτα μου. Τη θυμάμαι λοιπόν την πρώτη μέρα που, επιτέλους, πήγα μαζί τους κι εγώ. Είχα μισή αλογοουρά με φιόγκο-κορδέλα. Κάθισα δίπλα σε ένα κοριτσάκι που είχε επίσης μισή αλογοουρά-φιόγκο-κορδέλα αλλά είχε και φράντζα. Λεγόταν, πιστεύω, Κατερίνα Τριανταφύλλου.
Καθίσαμε άραγε μαζί γιατί ήμασταν οι μόνες ψύχραιμες σε ένα πλήθος παιδιών που χτυπιόντουσαν ή τραντάζονταν από λυγμούς ή μας έβαλαν λόγω Τριανταφύλλου-Τοπάλη;
Τα αγοράκια ιδίως ούρλιαζαν μελανιασμένα, κολλημένα στις μανάδες. Η Κατερίνα με κοίταξε με έξυπνο μουτράκι, έπειτα κοίταξε ολόγυρα και, όπως ήμασταν καθισμένες, πολύ σοβαρές, με ύφος «θα κάνουμε καμιά δουλειά επιτέλους;» μου έκανε με το χέρι στον κρόταφο το σημάδι της τρέλας, εννοώντας: «Τους έχει στρίψει και κάνουν έτσι;». Η μητέρα μου ισχυρίζεται ότι δεν είχε φύγει στ’ αλήθεια και, κρυμμένη σε μια γωνιά, μας παρακολουθούσε από το παράθυρο…
Παναγιώτης Μένεγος
δημοσιογράφος
Η εμπειρία μου στο νηπιαγωγείο υπήρξε φριχτή, καθώς μια ολόκληρη σχολική χρονιά πέρασε μεταξύ αμοιβαίας (και σχεδόν αβυσσαλέας) αντιπάθειας με την «κυρία», τραυματικής αδυναμίας να ανταποκριθώ στις πάσης φύσεως δραστηριότητες και σαφούς απόρριψης από το κορίτσι που μ’ άρεσε. Ετσι η πρώτη μέρα της πρώτης δημοτικού είχε έναν και μοναδικό στόχο: να ξορκίσω αυτό το παρελθόν δυσπροσαρμοστικότητας και να κάνω, κυριολεκτικά, μια καινούργια αρχή. Μάλλον με βοήθησε ότι η δασκάλα αποδείχθηκε παλιά συμμαθήτρια του πατέρα μου κι έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν αντιλήφθηκε το επώνυμό μου. Τέλος πάντων, έβαλα τα δυνατά μου, συγκεντρώθηκα και βροντοφώναξα «παρών» όταν ακούστηκε το όνομά μου, κάνοντας περήφανη τη μητέρα μου και λύνοντας τα μάγια. Η σεζόν κύλησε ομαλά, πέραν κάποιων προβλημάτων στην καλλιγραφία (που ποτέ δεν υπήρξε το δυνατό μου σημείο), ενώ κατάφερα να διακριθώ κάπως αφού ήξερα ήδη να διαβάζω (να ’ναι καλά οι αθλητικές σελίδες της εφημερίδας του παππού). Ομως μάλλον μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε η τελευταία της μέρα. Η επόμενη, δηλαδή, από τον τελικό του Ευρωμπάσκετ ’87. Στο σχετικό «σκέφτομαι και γράφω» έκανα ρεκόρ γράφοντας τρεις σελίδες, περιγράφοντας φάση προς φάση όλο τον αγώνα που είχε σφηνώσει στο κεφάλι μου, με εικονογράφηση μια ζωγραφιά του «κακού Τσατσένκο» να χτυπάει τον «ηρωικό Γιαννάκη». Ηταν το πρώτο μου δημοσιογραφικό άρθρο.