«Πες μου, αλήθεια, την ερώτηση τη σκέφθηκες εσύ ή σου την έδωσαν;» Παλιός συμφοιτητής, μαζί στα αμφιθέατρα και στα πεζοδρόμια, μου τηλεφώνησε, μετά τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, για να μου πει ότι «σε είδα στο γυαλί» και επωφελήθηκε για να του λύσω την απορία. Τι να του πω; Του απάντησα πως κάπως έτσι έγινε. Οτι, δηλαδή, μέσα στα άγρια χαράματα μου ήρθε από την εφημερίδα ένα sms, το οποίο με διέταζε να ρωτήσω αυτό που ρώτησα (για την προσφυγική κρίση), επισημαίνοντάς μου ότι «αυτή ήταν η “επιθυμία” του ιδιοκτήτη της εφημερίδας και έπρεπε να υπακούσω». Εδειξε ευτυχισμένος, γιατί είχε πετύχει «διάνα». «Δεν τον στρίμωξες (σ.σ.: τον πρωθυπουργό), αλλά πώς να τον στριμώξεις τώρα που ο ΣΚΑΪ πήρε άδεια», συνέχισε και όταν τον ρώτησα, για να μην τον εξυβρίσω, για το εάν δεν με έχει ικανό να σκεφθώ και να υποβάλω μια ερώτηση, έδειξε «κατανόηση».
«Ναι, φίλε, αλλά αφού σε τέτοιες συνεντεύξεις πάτε όλοι με το χαρτάκι στο χέρι και τις ερωτήσεις έτοιμες από πάνω». Δεν θέλησα να συνεχίσω την κουβέντα και την έκλεισα με μια ελαφρά παράφραση του Λουίτζι Πιραντέλο «έτσι είναι αν έτσι νομίζεις…».
Το κακό είναι ότι δεν το νομίζει, ή καλύτερα δεν το πιστεύει, μόνο ο δικός μου συνομιλητής, αλλά αποτελεί πεποίθηση σε μεγάλο, για να μην πω στο μεγαλύτερο, μέρος μιας κοινωνίας πεπεισμένης ότι στο σύνολό τους οι δημοσιογράφοι που παίρνουν μέρος σε τέτοιες δημόσιες συζητήσεις συμμετέχουν apriori σε μια συμπαιγνία. Κατ’ εκείνο το κομμάτι των συμπολιτών μας, ο ρόλος του δημοσιογράφου σε μια τέτοια διαδικασία δεν είναι να «βγάλει», αν μπορεί, ειδήσεις που έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον, αλλά να «κολλήσει στον τοίχο» τον απέναντί του, να τον εκθέσει στους πολιτικούς του αντιπάλους ή να διευκολύνει την προπαγάνδα του.
Η Λιάνα Κανέλλη, παλαιότερα, είχε ακούσει τα εξ αμάξης γιατί σε συνέντευξή της με τον Οζάλ δεν κατάφερε να του πάρει πίσω την Πόλη. Ο γράφων έχει διατελέσει παλαιότερα «απολογητής» των Σκοπιανών, των Αλβανών, των Κοσοβάρων γιατί στις συνεντεύξεις με ηγέτες τους δεν κατήγαγε «εθνικές» νίκες.
Η συνάδελφος Ευαγγελία Τσικρίκα, κατ’ εκείνον τον Πολάκη, ήταν ανίκανη να ρωτήσει η ίδια τον πρωθυπουργό «γιατί με απολύετε..».
Της είχε υπαγορεύσει, λέει, την ερώτηση η Ν.Δ. (!) και για να την «ξεσκεπάσει» ανέβασε φωτογραφίες με πολιτικούς της συντηρητικής παράταξης από επαγγελματικές στιγμές. Αποκορύφωμα της αθλιότητας: Οταν δημοσιεύθηκε φωτογραφία της συναδέλφου και με τον κ. Τσίπρα, εκείνος τη χαρακτήρισε προϊόν φωτομοντάζ.
Δεν είμαστε όλοι αθώοι σ’ αυτό το επάγγελμα –όπως και σε κανένα– ή και επαρκείς γι’ αυτή τη δουλειά. Το πράγμα, όμως, με τους γενικευμένους αφορισμούς έχει ξεφύγει εντελώς και –δυστυχώς– δεν αποτελεί παρά σύμπτωμα μιας ευρύτερης πολιτικής παθολογίας που χαρακτηρίζει αυτόν τον τόπο.