Μήπως ήρθε η ώρα να ανησυχήσουμε; Μήπως πολλοί που κατέχουν θέσεις στην κυβέρνηση, σε θεσμούς και στον κρατικό μηχανισμό δεν είναι τόσο ερασιτέχνες όσο θα ήθελαν να πιστεύουμε; Πολλά περίεργα συμβαίνουν, για να μιλάμε για συμπτώσεις. Μήπως οι επαγγελματίες παρθένοι του πολιτικού μας συστήματος –του αγνού εκείνου «4%» το οποίο περιφέρουν σαν κάρα αγίου– λειτουργούν βάσει μακρόπνοου σχεδίου, με στόχο μια κοινωνία στα μέτρα τους;
Η γενική εικόνα που βλέπει ο πολίτης είναι μιας κυβέρνησης έξω από τα νερά της, που προσπαθεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των δανειστών ώστε να κρατήσει ανοιχτή την κάνουλα της χρηματοδότησης. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ επιτυγχάνει και να βρίσκεται στην εξουσία, επειδή η οικονομική κατάρρευση της χώρας θα την είχε παρασύρει και αυτήν, και να ισχυρίζεται ότι δεν θέλει να κάνει όσα κάνει, προσπαθώντας να πείσει ότι νοιάζεται περισσότερο για τους πολίτες απ’ όσο εκείνοι που την αντιπολιτεύονται.
Ετσι η κυβέρνηση κερδίζει χρόνο και παραμένει στην εξουσία. Κάνει μόνον όσα είναι απολύτως απαραίτητα για να μην κοπούν οι σχέσεις με τους δανειστές, καθυστερώντας «προαπαιτούμενα» έως την τελευταία στιγμή, στήνοντας εμπόδια σε κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης, προκαλώντας ταραχή όποτε το θεωρεί σκόπιμο. Μόνιμος στόχος είναι να πείθει τους ψηφοφόρους ότι δυσκολεύει τη ζωή των δανειστών, όχι να οδηγήσει σε μέτρα που θα βοηθήσουν την οικονομία να πάρει μπρος.
Οπου η τρόικα δεν έχει λόγο, όμως, η κινητικότητα της κυβέρνησης είναι εντυπωσιακή. Στα μέσα ενημέρωσης, στη Δικαιοσύνη, στην Παιδεία, στη δημόσια ασφάλεια προωθεί δικούς της ανθρώπους σε θέσεις–κλειδιά, εξασφαλίζει τα συμφέροντα της εκλογικής της πελατείας και, την ίδια ώρα, εξουδετερώνει όποιον θεωρεί εμπόδιο. Δεν είναι η πρώτη κυβέρνηση που λειτουργεί έτσι. Δυστυχώς, όμως, οι θεσμοί έχουν υποστεί τέτοια μακρόχρονη υπονόμευση, που πολλοί λειτουργοί τους δεν βλέπουν το νόημα να αντιστέκονται. Το σύστημα δεν προστατεύει τον εαυτό του. Ο χώρος της Δικαιοσύνης απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή.
Αξίζει να δει κανείς ποιοι βρίσκονται σε θέσεις–κλειδιά, πώς βρέθηκαν εκεί (εάν παρακάμφθηκαν άλλοι, δηλαδή), ποιοι εκδιώχθηκαν, ποιοι διώκονται. Με τις κινήσεις που βλέπουμε, ανοίγει δρόμος για νέες εξελίξεις ή εξαργυρώνεται κάποιο γραμμάτιο; Οταν η υπερβολική φορολόγηση παρουσιάζεται ως «εκδίκηση» εναντίον δήθεν πολιτικών αντιπάλων, τα ψηφοθηρικά κίνητρα είναι φανερά. Οταν οι μπαχαλάκηδες αφήνονται ανενόχλητοι, όταν υπουργοί καταφέρονται χυδαιότατα εναντίον μεμονωμένων πολιτών και ομάδων, όταν στην εκπαίδευση «επανορθώνεται» το απολύτως αποτυχημένο μοντέλο του παρελθόντος, όταν η Δικαιοσύνη φαίνεται επιλεκτική, στόχος είναι η ενίσχυση των φίλων, η ταλαιπωρία των εχθρών και η απελπισία των «νοικοκυραίων».
Η χώρα –ευτυχώς– δεν βρίσκεται στη δίνη αυταρχισμού που βλέπουμε στη γειτονική Τουρκία και σε κάποιες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Αλλά αρκετά που συμβαίνουν εδώ είναι άκρως ανησυχητικά. Απαιτείται επαγρύπνηση απ’ όλους. Κυρίως απ’ όσους βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης, είτε στην κυβέρνηση είτε σε θεσμούς. Να μη σιωπούν, να μην καλύπτουν με την παρουσία τους τον βαθύτερο διχασμό, την περαιτέρω αποδυνάμωση της κοινωνίας, την υπονόμευση του μέλλοντος.