Ο συναγερμός σε ένα στρατόπεδο το 1990 προκαλεί ένταση στους στρατιώτες. Κάτι κακό θα έπρεπε να είχε συμβεί και σε λίγο θα το μάθαιναν. Η ανακοίνωση, ωστόσο, που ακολουθεί, είναι εντελώς απροσδόκητη: ένας λοχίας έπαθε ανακοπή καρδιάς και πέθανε. Με το εν λόγω περιστατικό, που αποτελεί την πρώτη επαφή του Γιώργου Αθανασιάδη με τον θάνατο, «ανοίγει» το αυτοβιογραφικό του βιβλίο, «Ξεγελώντας τον θάνατο». Ο τίτλος δεν είναι διόλου παραπλανητικός, καθώς ο 46χρονος σήμερα συγγραφέας, προσεβλήθη στα 19 του από καρκίνο. Οι γιατροί τότε του έδιναν μόνο 10% πιθανότητες επιβίωσης. «Οταν αρρώστησε ο πατέρας μου και προσπαθούσα να τον εμψυχώσω, μου είχε αποκριθεί: δεν φοβάμαι, αφού το ξεπέρασε ο γιος μου, μπορώ και εγώ» αναφέρει ο κ. Αθανασιάδης κατά την παρουσίαση του βιβλίου του στον «Ιανό», μία από τις αφορμές που τον ώθησαν να καταγράψει την προσωπική του διαδρομή: να μεταδώσει δύναμη σε όσους βρίσκονται τώρα σε αυτή τη δύσκολη θέση.
«Είχα άγνοια κινδύνου και αυτό με έσωσε», αναγνωρίζει σήμερα ο 46χρονος Θεσσαλονικιός. Πλάι του, κατά την παρουσίαση, συγκινημένη, καταθέτει τη δική της μαρτυρία η Ιωάννα Βραχωρίτη, νοσηλεύτρια τότε στο νοσοκομείο. «Πάντα ξεχωρίζουμε ορισμένους ασθενείς, άλλοτε επειδή είναι πιο κοινωνικοί, άλλοτε πιο ατίθασοι» παραδέχεται, «το περιστατικό του Γιώργου μας είχε επιπλέον όλους σοκάρει λόγω του νεαρού της ηλικίας του και του πρωτόγνωρου της ασθένειας». Οπως μαθαίνει ο αναγνώστης στις πρώτες μόλις σελίδες, ο δεκαεννιάχρονος τότε Γιώργος αμφισβητεί τη διάγνωση και αντιδρά στην προοπτική της εγχείρησης, καθώς θα του άφηνε ένα σημάδι στον λαιμό. «Σου φαίνομαι για άρρωστος; Είμαι δεκαεννέα ετών, υπηρετώ στις ειδικές δυνάμεις, ήμουν πυγμάχος, έπαιξα σε πανελλήνιους αγώνες. Από παιδί αθλούμαι. Βλέπεις πόσο γυμνασμένος είμαι. Εδώ έκανα αξονική, γιατί ήταν σκληροί οι κοιλιακοί μου και δεν μπορούσαν να με ψηλαφήσουν. Εδώ και δέκα μέρες ακούω συνέχεια “είσαι άρρωστος”, “είσαι το ένα, είσαι το άλλο”, ενώ νιώθω πολύ καλά. Βαρέθηκα», έλεγε ο επαναστατημένος νεαρός.
Η μάχη του Γιώργου, ωστόσο, δεν ήταν μόνον ενάντια στον καρκίνο, αλλά και στη γραφειοκρατία. «Το υπουργείο τότε του έδινε έγκριση για να ταξιδέψει στην Αμερική μαζί με έναν συνοδό, του πλήρωνε τα νοσήλια, αλλά δεν του επέτρεπε να κατέβει στην Αθήνα για εξετάσεις, που δεν γίνονταν στη Θεσσαλονίκη» μεταφέρει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό ο δημοσιογράφος Λουκάς Δημάκας, που γνώρισε τον Γιώργο στη διάρκεια της νοσηλείας του στη Βοστώνη. «Η όμορφη τρέλα του Γιώργου και η ηρωική μητέρα του έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου για πάντα» θυμάται ο δημοσιογράφος. Αλλωστε, η μητέρα και οι φίλοι, στους οποίους συγκαταλέγονται και θεράποντες ιατροί του, αποτέλεσαν τους «φύλακες αγγέλους» στη διάρκεια της θεραπείας του. Σήμερα, χωρίς να υποτιμά τη συμβολή των οικείων, υπογραμμίζει ότι «πρέπει πρωτίστως να μπορείς εσύ να βοηθήσεις τον εαυτό σου». Και το θείο; «Δεν είμαι της εκκλησίας» διευκρινίζει ο Αθανασιάδης στην «Κ», «όμως, επείσθην ότι υπάρχει μια ανώτερη από εμάς δύναμη. Βρέθηκα στο παρά πέντε του θανάτου, με μηδέν πίεση, είδα να περνάει από μπροστά η πρότερη ζωή μου» διηγείται φορτισμένος, «ήταν, νομίζω, οι παρακλήσεις της μάνας μου στο προσκεφάλι μου, που με “έφεραν” πίσω».
Στο βιβλίο των 560 σελίδων η μάχη ενάντια στον καρκίνο αποτελεί το επίκεντρο, χωρίς, όμως, να μονοπωλεί την πλοκή. «Παρακολουθούμε μια ζωή γεμάτη σκαμπανεβάσματα, έρωτες και προδοσίες, μια ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία, την εμμονή με ένα γυναικείο όνομα», σχολιάζει ο συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς, «ταυτόχρονα, βλέπουμε την Ελλάδα της ευμάρειας του ’90, την πτώση των Δίδυμων Πύργων, ενώ ο Γιώργος πραγματοποιεί ένα ταξίδι “επιβίωσης” στην Αμερική». Η διήγηση δεν γίνεται ποτέ μελοδραματική, «αντιθέτως το βιβλίο είναι γραμμένο με μεγάλες δόσεις αυτοσαρκασμού», σημειώνει ο κ. Χειμωνάς. Ενδειξη, άλλωστε, για το χιούμορ του Αθανασιάδη, «είναι ότι επέλεξε να παρουσιάσουμε το βιβλίο του Τρίτη και 13». Κλείνοντας περιπαικτικά το «μάτι» στον θάνατο.