ΙΡΛΑΝΔΟΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΟ: Παρίσιοι, 16.- Η εφημερίς «Σταρ» του Λονδίνου αγγέλλει ότι επίκειται η αναχώρησις εις Ισπανίαν δύο χιλιάδων Ιρλανδών εθελοντών, όπου μεταβαίνουν όπως πολεμήσουν παρά το πλευρόν των εθνικών στρατευμάτων. Η αποστολή αύτη του εθελοντικού σώματος γίνεται δεκτή ενθουσιωδώς εν Ιρλανδία. [Στη φωτογραφία αξιωματικοί της Ιρλανδικής Ταξιαρχίας (Briogaid na hÉireann).]
Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΚΑΙ Η ΟΠΕΡΑ: (Από συνέντευξή του στον Κωστή Μπαστιά για την εφημερίδα «Η Βραδυνή» που αναδημοσιεύει «Η Καθημερινή».) «Ως κυβερνήτης νομίζω ότι το κράτος πρέπει να εύρη κάποτε τρόπον ν’ αποκτήσουν αι Αθήναι λυρικόν θέατρον. Ως άτομον φρονώ ότι το μελόδραμα είναι μάλλον είδος προσκαίρου ανθήσεως. Μου είναι αδύνατον να συλλάβω την ιδέαν ότι μπορώ να πετάξω έξω από το σπίτι μου έναν άνθρωπο τραγουδιστά. Εχει σημεία η μελοδραματική δημιουργία που εγγίζουν τα όρια του κωμικού και του γελοίου. Αφίνω τας ελληνικάς μεταφράσεις των λιμπρέττων που είναι διά τον σκουπιδόλακκον. Αλλά και η διεθνής μουσική παραγωγή νομίζω απεμακρύνθη από αυτό το είδος και τρέπεται προς αυστηροτέρας μορφάς μουσικής δημιουργίας. Το μόνον μουσικόν είδος κατ’ εμέ που εβγήκε κατ’ ευθείαν από τον λαόν, που είχε επαφήν με την μεγάλην λαϊκήν μάζαν και που λυπούμαι διότι δεν εύρε συνεχιστάς να το αναπτύξουν και να το τελειοποιήσουν, είναι η μουσική κωμωδία, το κωμειδύλλιον του μακαρίτου Κορομηλά. Αυτό, εξελισσόμενον και καλλιεργούμενον από συγγραφείς και μουσουργούς με τάλαντον, ημπορούσε να χαρίση πολλάς ευχαρίστους στιγμάς. Και εύχομαι ολοψύχως να συμβή.»