Στη χώρα τού «θα τα βρούμε», οι ξαφνικές εξάρσεις τυπολατρίας άλλοτε προκαλούν γέλια και άλλοτε εξοργίζουν. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν ανακουφίζουν το βαθύ τραύμα των τραγικά ελλειμματικών θεσμών.
Μέσα από αυτό το πρίσμα, η υπόθεση της εκταφής του Αλέξανδρου Βέλιου απλώς είναι εξοργιστική. Αν όχι σοκαριστική. Βεβαίως, σε μια χώρα όπου η εκταφή είναι γενικώς κάτι αποδεκτό ακόμα και από την Ορθόδοξη Εκκλησία (ενώ η καύση δεν είναι αποδεκτή), δεν θα έπρεπε να αισθάνεται κανένας μας σοκ.
Στην περίπτωση του Αλέξανδρου Βέλιου, όμως, ο πραγματικά άτυχος (και μετά θάνατον) συγγραφέας και δημοσιογράφος κατέστησε με όλους τους δυνατούς τρόπους γνωστό ότι επιθυμεί να φύγει από τη ζωή, καταπονημένος από έναν επιθετικότατο καρκίνο. Η αρχική του επιθυμία ήταν να μεταβεί σε ειδική κλινική στο εξωτερικό, τελικώς όμως προκάλεσε το τέλος του εδώ, προτού η αρρώστια τον αποδυναμώσει ακόμα περισσότερο.
Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με αυτή του τη στάση, αλλά εδώ δεν τίθεται ζήτημα στάσης και φιλοσοφίας ζωής. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την εφαρμογή των τύπων πέραν πάσης ηθικής. Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο και την ταφή του διαπράττεται μια θεσμοθετημένη τυμβωρυχία προκειμένου να διαπιστωθεί, υποτίθεται, εάν υπήρξε βοήθεια από δεύτερο πρόσωπο στη διαδικασία της αυτοχειρίας. Προφανώς και ο εισαγγελέας υποχρεώνεται να διατάξει μια τέτοια ενέργεια από τη νομοθεσία, δεν μπορώ να πιστέψω ότι το έκανε κέφι.
Είναι τόσο αποκαρδιωτικό όμως, στην Ελλάδα του 2016, με μια απαρχαιωμένη νομοθεσία, σε μια χώρα όπου η Δικαιοσύνη κωλυσιεργεί και αναβάλλει κατά τρόπο εξοργιστικό, παράλογο και ανεύθυνο, ξαφνικά να εξαντλούνται οι τύποι σε μια περίπτωση κατά την οποία ένας συνάνθρωπός μας, χτυπημένος από τη μοίρα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, επιθυμούσε να τον αφήσουμε στην ησυχία του και να φύγει όπως εκείνος το επιθυμούσε. Ξαφνικά, η Ελλάδα γίνεται κράτος που εφαρμόζει τους νόμους – εις βάρος του νεκρού και εις βάρος των οικείων του όμως.
Η Ελλάδα, ως κράτος τουλάχιστον, προσπαθεί με κάθε τρόπο να σε κάνει να ντρέπεσαι. Ισως και οι ίδιοι οι εισαγγελείς να ντρέπονται για την υπόθεση Βέλιου, όπως και για τόσες άλλες όπου η Δικαιοσύνη αδρανεί. Οι νομοθεσίες της ντροπής, όμως, παραμένουν στη θέση τους.