Θα ήταν σκόπιμο και συνετό εάν οι σύμμαχοι των ΗΠΑ άρχιζαν πλέον σταδιακώς να συμφιλιώνονται με την ιδέα ότι ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος μπορεί να είναι ο κ. Ντόναλντ Τραμπ. Η σύντονη προσπάθεια του αμερικανικού κατεστημένου δεν ανέστειλε την ανοδική πορεία του ανορθόδοξου Ρεπουμπλικανού υποψηφίου, που ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των εκλογών είναι η δεσπόζουσα φυσιογνωμία της αμερικανικής πολιτικής σκηνής.
Δεν είναι «εκσυγχρονιστής» ο κ. Τραμπ, με την επικρατούσα έννοια της λέξεως· δεν είναι ο προπαγανδιστής ανεκπλήρωτων οραμάτων· είναι ο πολιτικός που επαναφέρει στο προσκήνιο τις αξίες του σκληρού Αμερικανού επιχειρηματία και εργαζομένου· οι αντιλήψεις περί πολιτική ορθότητος του είναι απεχθείς· ο στενός του κύκλος δεν περιλαμβάνει, προφανώς, μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης· εκφράζει μια Αμερική που δεν αποτυπώνεται στις κινηματογραφικές ταινίες του Γούντι Αλεν.
Η αμερικανική συμβατική Δεξιά εκπροσωπεί ό,τι απέμεινε από την αντίληψη του αυστηρού και αποφασιστικού βιομηχάνου των περασμένων δεκαετιών, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εισέλθει στη «μεταβιομηχανική εποχή». Την συμβατική Αριστερά πλαισιώνει μία νέα τάξη, που δραστηριοποιείται στον τομέα των υπηρεσιών και όχι της παραγωγής. Σημείο επαφής των δύο τάσεων είναι η αποστροφή τους για τον κ. Τραμπ, που ταυτοχρόνως θεωρούν ανατροπέα και αναχρονιστικό.
Ολα αυτά αποτελούν θέματα εσωτερικά των ΗΠΑ, με την Ευρώπη να παρακολουθεί ως δι’ εσόπτρου εν αινίγματι την πορεία της προεκλογικής εκστρατείας, που θα αναδείξει τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου. Ομως η δήλωση του κ. Τραμπ ότι η συνδρομή των ΗΠΑ –σε περίπτωση επιθέσεως της Ρωσίας– θα περιορισθεί μόνον σε όσες χώρες τηρούν τις δεσμεύσεις τους έναντι του ΝΑΤΟ προκάλεσε εντονότατη αντίδραση του ευρωαμερικανικού κατεστημένου. Με δεδομένο όμως ότι από τις είκοσι οκτώ χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ μόνον οι ΗΠΑ, η Ελλάς, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Εσθονία και η Πολωνία τηρούν την υποχρέωση που έχουν αναλάβει να διαθέτουν για την Αμυνα το 2% του ΑΕΠ, ο κ. Τραμπ ευρίσκεται εν δικαίω απολύτως. Ακόμη και η Γερμανία, η πλουσιότερη ευρωπαϊκή χώρα, που επιβάλλουσα την απαρέγκλιτη τήρηση κανόνων και υποχρεώσεων συνθλίβει κυριολεκτικώς τον Νότο, δεν δαπανά το ποσοστό που της αναλογεί για την κοινή άμυνα της Δύσης.
Πρόκειται ασφαλώς για έναν τραγέλαφο, που πρέπει να αποδοθεί στη νηπιακή κατάσταση του ευρωσυστήματος, από άποψη πολιτική και στρατιωτική και διπλωματική. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες εγκρίνουν δαπάνες δισεκατομμυρίων για την τυποποίηση των προϊόντων, τη συντήρηση μιας τερατώδους γραφειοκρατίας, ενός Ευρωκοινοβουλίου με ασήμαντες αρμοδιότητες, αλλά όχι για την Αμυνα, που διασφαλίζει την ύπαρξη της ευρωπαϊκής οντότητος.
Το κυριότερο όμως είναι ότι ορισμένοι ηγέτες εξ αυτών αυτενεργούν, αποσταθεροποιώντας την περιφέρεια της Ευρώπης. Η Γαλλία του Νικολά Σαρκοζί ενεπλάκη στρατιωτικώς στη Λιβύη και δημιούργησε χάος. Η Πολωνία και η Γερμανία εξήψαν τις προσδοκίες των Ουκρανών και η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία. Η Γαλλία του Φρανσουά Ολάντ ανέλαβε να ανατρέψει το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ στη Συρία και έφερε τη Ρωσία στη Μεσόγειο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις εκλήθησαν οι ΗΠΑ να δώσουν μια κάποια λύση. Ισως μια ενδεχόμενη εκλογή του κ. Τραμπ συμβάλει και στην πολιτική ωρίμανση των Ευρωπαίων ηγετών.