Εκεί γύρω στο 1960, η Αμερική απέκτησε τον πρώτο μεταπολεμικό αβάν-γκαρντ θεατρικό συγγραφέα της. Πέρα από τον Τενεσί Ουίλιαμς και τον Αρθουρ Μίλερ, το ανερχόμενο άστρο του Εντουαρντ Αλμπι είχε εκλεκτικές συγγένειες με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με τον Μπέκετ ή τον Πίντερ, ακόμη και με τον Ιονέσκο. Ο Αλμπι δεν ήταν ακριβώς ο οργισμένος νέος, αλλά ήταν η φωνή μιας μεταπολεμικής ενδοσκόπησης με νυστέρι ανατομίας.
Με τον θάνατό του, στα 88 του χρόνια, ο Αλμπι περνάει αναμφίβολα σε μια βίβλο του περασμένου αιώνα. Αν και είχε μια αναλαμπή μετά το 2000, με το επιτυχημένο «Τhe Goat οr Who is Sylvia?» ή το «The Occupant», ο Αλμπι θα συνδέεται για πάντα με έργα που έκαναν θραύση τον 20ό αιώνα, με πιο γνωστό, πολυανεβασμένο και δυναμικό, το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (1961). H κινηματογραφική μεταφορά (1966) από τον Μάικ Νίκολς, με πρωταγωνιστές τους Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Ρίτσαρντ Μπάρτον, Σάντι Ντένις και Τζορτζ Σίγκαλ, το πέρασε διά παντός σε ένα διεθνές ακροατήριο και στην προθήκη του 20ού αιώνα. Ο Αλμπι είχε δει το γκράφιτι «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» σε ένα μπαρ του Γκρίνουιτς Βίλατζ. Η εσωτερική σύγκρουση και η αντιπαράθεση των δύο ζευγαριών έμεινε αρχετυπική όχι μόνο ως κριτική στο αμερικανικό όνειρο αλλά και ως τολμηρή ανατροπή της συζυγικής ζωής. Η σκιά ενός γιου, που ο ίδιος ήταν και δεν ήταν (μεγάλωσε υιοθετημένος και ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις με τους θετούς γονείς του), επανέρχεται εξωστρεφώς ή κρυπτικά στα περισσότερα έργα του.
Ο Εντουαρντ Αλμπι γεννήθηκε το 1928 και ανήκε στη γενιά που κλήθηκε να ξαναφτιάξει τον κόσμο μετά τον πόλεμο. Δεκαοκτώ ημερών δόθηκε για υιοθεσία. Ο θετός πατέρας του ήταν αδιάφορος, αλλά με τη μητέρα του είχε ώς το τέλος σχέση έντασης και δυσπιστίας. Η διεκδίκηση μιας μητρικής σχέσης, η αποδόμηση ή η αναπόλησή της αναδύεται στα θεατρικά του, με πιο έντονη θέση στο «Τρεις ψηλές γυναίκες» (1991) που είναι εμφανώς αυτοβιογραφικό. Ο Αλμπι ενηλικιώθηκε σε μια Νέα Υόρκη που έσφυζε από δημιουργία. Στα 20 άφησε το σπίτι του και ανακατεύτηκε με συγγραφείς, ζωγράφους και μουσικούς στην μποέμ ατμόσφαιρα του Βίλατζ, όπου μπορούσε πολύ πιο άνετα να ζει και ως γκέι άντρας. Το πρώτο του θεατρικό, «The Zoo Story», με θέμα δύο άντρες που κάθονται σε ένα παγκάκι στο Σέντραλ Παρκ, έκανε επιτυχία, αρχικά στο Βερολίνο και μετά στη Νέα Υόρκη. Πήρε όμως την πρώτη του μεγάλη ικανοποίηση. Το «Μια ευαίσθητη ισορροπία» (1966) είναι η κορύφωση μιας δημιουργικής πορείας, που σταδιακά φθίνει ή περνάει διακυμάνσεις και αναλαμπές.
Ο Αλμπι γνώρισε μεγάλη αναγνώριση και ώς το τέλος έγραφε και πειραματιζόταν. Η «Βιρτζίνια Γουλφ», ως κέντρο της δημιουργίας του, αιμοδότησε πολλά από τα έργα που ακολούθησαν, όπως ανιχνεύεται σε όλα τα προγενέστερα, προτού καν γραφεί.